Ahalketurik ta lotsaz lotuta uzten zaitu gure mundu xelebre honen abelerak. 15 urte beteberritan nobizio gaxterik ikasi genuen meditazionetan barruntatzen eta otoitzbidean barrua bete ahala sentimenduak neurtu eta kalibratzen. Ia 60 ordu daramat triste kolorea barrutik ezin haizatuz. Milioi haur hiltzen zaizkigu jaioberritan, eta ez gosez preseski, erditze eta erditzeondoko laguntza faltaz baino. Sorta bat, jaiotze ordua aurreratu zaielako; ia erdiak, jaiotzean emagin laguntzarik izan ez dutelako… gehienak bizirik genituzkeen, hala amak nola haurtxoak laguntza egokirik izan balute. Haurren sorrera horrenbeste inporta omen zaigunean, milioi jaioberri baztertuta hiltzen uzteko gauza gara? Buruak edo bihotzak, edo biek, pitzatu ederrik badu gizarte arin eta ustel honetan…

“Jaioberriaren lehen eguna da garrantzizkoa eta arriskuz betea, eta hara zenbat amatxok, beren etxean lurrean etzanik, inork lagundu barik, dakarten mundu trixte honetara beren umetxoa negar zotinetan…” dio David del Campok. “Kontakizun gehitxo jaso ditugu, negarrez kontatu diguten amatxo gajoengandik, zenbat kilometrotan ibili behar izan duten lagunduko dien emaginaren bila”.

Afrikako hainbat eskualdetan, jaioberrien erditatik gora, inoren laguntzarik gabe jaio ohi dira. Etiopian 10etatik batek bestek ez du lagunduko dionik. Afganistan kastigatuan bertan, 10 mila biztanleko emagin bakarra omen daukate, auskalo zenbat kilometrotan zehar. Kongo aldean eta beste herrialde batzutan, laguntza jaso duen amatxo gaxteak, hilabete mordoska bateko jatenetako beharko lukeena ordaindu behar izaten du: haretxen bularrak bai estimazioa, haurtxoa zotinka, asko ohartu gabe ere, gozatzen saiatzen denean…

Zer gehiago esan? Isiltzea hobe…