Gorbeiako Haizeak

GORBEAIKO HAIZEAk bizitzaren eta natuaren edertasuna dakargu. Herriaren sustraietatik hasi eta herriaren haragoko bizierak kontatzen dizkigu Gontzalek. Bizitza, Gorbeia beraren antzekoa dela diosku, gorabeheratsua, aldazgorakoa eta aldazbeherakoa, gaur eguzkitsu eta bihar lainotsu ari zaiguna.

Bizitzaren eta heriotzaren sintonian, Gorbeiapekoen bizitza du ardatz. Liburuak elementu gazi-gozo bat du: 2005.ko ekainaren 5ean Martinez irujo eta Olaizolaren arteko esku pilotaren finala zegoen, Irujoren aldeko apostuak guztiak, baina Olaizolak irabazi eta hala ba, Gontzalen aita telebistan partidua ikusten eta etxearen aurrez aurrez Gorbeia mendia pare parean eta begibistan zuelarik, partidua amaitu eta ordu betera hil zen bere aita.

Halaxe hasten da liburua. Amets imajinario baten sartuz, eta bere aitari dedikatuz bizitzaren laztasunak eta ironiaren barregurak hartu beharreko eginahalak, bere aitarekin eta aurreko belaunaldiekin mintzatzen balego legez: bizitza eta heriotza, denbora eta memoria, adiskidetasuna eta maitasuna, kultura eta politika, euskaldunon komunikazio-inkomunikazioa, eta, jakina, bizitzan aurrera ekiteko behar-beharrezko ironia, hainbat xelebreren istorioak eta beraien xelebrekeriak kontatuz.

Itsasoari ura kentzea lakoa da lurrari eta naturari haizea kentzea, eta Gorbeiako haizean, dena miresmen eta misterio den heinean, joandakoak ere haizearen zati bat direla dio. Gorbeia menditik gora dauden izarren argiak geuri begira baleude legez, Gorbeiako haizean bada zer gogoratu, betikotasunean jarraituko du guztiak-eta.

Haizeak geu izan ginena badarama ere, Gorbeia, hantxe da, sendo, geldi, betirako eta betiko zeruko erreinua balitz bezala.

Eta haizearen metafora ulertzeko, zer hobe Jose Luis Padronek dioena baino: «Libre izaten ez dakigulako gorrotatzen gaitu haizeak, bizitza laburra da ekintza guztietan».