(1988ko Maiatzak 5, Bridgeport, Connecticut, Estatu Batuak)
Sei bat aste baziren grebara atera ginela Estatu Batuetako 14 pilotalekuetan. IJAPA sindikatuko ordezkariak, Gabino Ezpeletak, esan zigun Farfield-go (Connecticut) epaitegira joan behar genuela. Hearing edo bista bat burutzekoa zen bertan eta komenigarria zela pilotariok azaltzea. IJAPA Player jartzen zuen kasaka gorriaz eta kolore eta logo bereko biseraz. Enpresari erakutsi behar genion elkarrekin geundela pilotariok.
Ez zen lehen aldia epaitegira joaten ginela; azkena ere izango ez zena.
Bigarren solairuko areto batean ospatzen zen bista. Ireki nuen atea eta tupust egin nuen pertsona batekin. Altu samarra, oso argala. Begi urdinak begirada berezikoak.
Berehala ezagutu nuen: Paul Newman aktorea. Urduri jartzeko astirik ez nuen izan. Alboratu nintzen excuse me zabuka ahoskatuz; irrimarra eskaini zidan. Don´t worry, erantzun zidan. Kalerako bidea hartu zuen. Ez dakit nondik, baina, ausardia izan nuen uju egiteko.
—Mister Newman, excuse me, can I talk to you for a minute —aurrera jarraitu zuen, entzungor. Halako batean, ordea, jiratu zen eta begira-begira geratu zitzaidan, ondoren niregana hurbilduz.
—Sure I do —esanez.
—You must be one of these jai-alai players that are striking— jarraitu zuen.
—How is everything going?
Ahal genuena egiten ari ginela, enpresariek eskirolekin moldatzen ari zirela, eta orain auzia epaitegietan erabakiko zela, gure nahiaren kontra.
—I read something about that in the paper —irribarra ezpainetan eta begi urdinen distira.
Derrepente, Bridgeport Jai-Alaira eginiko bisitaz hasi zen hizketan, frontoia inauguratu berria artean, tarteka joaten zela. Behin, berebiziko harrera egin ziotela pilotariek aldageletan azaldu zenean.
—How is Okamika doing? —galdetu zidan.
—O boy! he was such a fabolus player.
Esan nion urteak zirela Okamikak erretiroa hartu zuenetik. Intendentearen kargua hartu zuela. Garai hartako giroaz mintzatu zen, Ondarresen dotoreziaz, Tximelaren ikusgarritasuna horman gora bi pauso emanez… Frontoira mozorrotuta sartzen zela, jendeak bakean utz zezan; izan ere, Wesporten bizi baitzen, hogei minutu pilotalekutik. Hain jatorra ematen zuen Newmanek, nik ere esan nion Daytonako Speedwayen 24 Orduetan Porsche 944 batean korritzen ikusi genuela, gu zirkuituko bihurgune batean geundela eta berak eskua altxatu zuela. Guri agur egiten zigula pentsatu genuen leheneng, baina berehala konturatu ginen aldamenean zeuden morroi batzuei zuzentzen ari zela.
—Urte hartan seigarren egin nuen, Mariok (Andretti) irabazi zuen. Zuen ondoan zeudenak nire Wesportko kuadrillakoak ziren, Barney, Scotty, Sorredore, Alby… astean behin elkartzen garenak billarrean jolasteko.
Epaitegiko korridoreak betetzen hasi ziren, gehienak, nirea bezalako uniforme gorriaz: lankideak. Paul Newmanek esku hauskor bat luzatu zidan bostekoa emanez.
—Good luck boys —irribarretsu, nire eskua gogotik estutuz.
— Thank so much Mister Newman, I realyy apreciate it.
Biharamunean Bridgeport Herald-en irakurri nuen, Paul Newman Wesporteko epaitegian izan zela, auzi bat zuela bere bazkidearekin batera, Newman’s Own izeneko saltsa bat sortu zuten entsaladei eransteko, etekin guztiak karitateko ekintzei bideratuz. Desadostasunak medio epaitegian bukatu zuten bi bazkideek.
(Zazpi urte geroago, Paul Newmanek, 70 urterekin, Daytonako 24 Orduak irabazi zuen. Poz galanta sentitu nuena).
Jatorra, Paul Newman.
Iruzkin berriak