−Ezer gutxi erraten diote Dabidi Goliaten argumentuek eta espantuek, bake bideari eusteko. Militaristak dira argumentu horiek ere.
−Eta, bederen, harako hartan bere bizitza baizik ez omen zuen jokoan jarri Dabidek.
−Are gehiago ere. Dabiden azkartasunak mugiarazi egin zuen, ongi mugiarazi ere, nekatu eta ahitzeraino, Goliat zurruna. Gaur,
16 thoughts on “Dabid, eredu?”
Comments are closed.
Ni neu nekatzen naute Dabidek zein Goliatek. Apatrida izatea desiratzerainoko nekea eragiten didate.
Ni aspertzen nautena etxeko salomonak dira, oro jakintsuak, intelegentsia kriollokoak, orain dela 30 urteko batallitetan murgildurik bizi direnak, berriak-en idazten dutenak eta egungo egoeran mahai gainean dauden argumentoei eta estrategia berriak erreparatu gabe izugarrizko sermoi negargarriak botatzen dituztenak.
Amen
eta Bixente, goian ikusten duzunez, familia biblikoa osatzeko ez da inoiz Moises bat faltako, besteei esango diena berak ekarritako Hamar Aginduez kanpo jokatzea eta pentsatzea ez dela zilegi….
Holaxe da, Arabarra. Eta badirudi Moises baino gehiago izan nahi dutela batzuek (Jahve edo?), zeren Moisesek behintzat, amorrazio hutsarengatik izanik ere, Hamar Aginduetako Harriak apurtu baitzituen azken finean.
Hartu Moisesek apurtutako harri pusketak eta segi inposaketaren aurka egiten duena harrikatzen, hori bai, beste ezer proposatu gabe.
Soldadu Turkiarrek horrela erailtzen dituzte GERRILARI kurduak. Bai, arabarra.
Ibon, informazio hori baneukan. Gure gatazkarekiko egiten duzun loturarekin ados etorri gabe segitzen dut jarraitzen dut. Are gehiago, kurdu batzuk ezagutzeko parada izan dut eta esan diezazuket bi egoerak alderatzeko atrebentziagatik kargu hartuko lizuketela.
Arabarra, ez manipulatu, faborez.
Ez dut esan kudistango eta EHko egoera berdinak direnik. Ez ditut errepresioaren mailan parekatu.
Kurduei Eusko Jarularitzetik egin zitzaien lotsagabekeria defendatzen duzuenok borroka armatua defendatzen dutenak egurtzeko duzuen azal gogorra salatu nahi nuen, zu tartean zinelako (ez Bixente eta beste batzuk). Borrokalariak egurtu, borroka egin ez, elkartasunerako kemena izan ez, eta blogetan pontifikatzen. Beti berdinen kontra.
Zintzo eztabaidatu izan degu, ez okertu gauzak nahita nahasten.
Nik ez dut manipulaziorik gogoko. Errepresio mailek ez dute elkarrekin zer ikusirik. Ez bazenuen holakorik iradoki nahi, ederto. Pozten naiz.
Azal gogorrarena… oso irizpide malguak darabiltzazula kargu hori leporatzeko. “Borrokalaria” izena nork bere buruarik emateak ez dio lejitimitate berezirik itsasten. Naziek ere borrokalaritzat zuten bere burua, adibidez. Eta zure protestari aurrea hartuz: ez, ez nago “ETA=Hitler” lotura orokorra egiten. Inondik ez, horretarako baditugu Madrildik etorritako ugari. Adierazi nahi dudana: “Borroka” hitza bere gain hartzea (vide “Mein Kampf”) ez dela pasaberba automatikoa santutasunaren eta besteen onarpen itsuaren baitara.
“Borrokalari” etiketak ez du inor eztabaidaz kanpo jartzen, “borroka” delako horren barnean eginek eztabaidagai behar dute izan. Batez ere “borrokalari” hoiek ordezkatzen omen duten herriak du kritika hori zilegi.
Borroka ez egitea leporatzea ere ez didazu aurrezten… Zer esan, banago borroka hitzaren definizio estua erabiltzen duzulakoan. Hara nik kuttunago duda “borroka” hitzaren definizioa: Neretzat gizartea aurrera eramateko ahalegina da, bakoitzak ahal duen neurrian.
Pontifikatu… (berbaren jatorriari begira “zubiak egitea” den heinean ez legoke txarto) ez nago seguru zer majiak egiten dituzten “pontifikazioak” aburu soilak diren nere idatziak. Zure definizioaren barnean “borrokan” egiten ez duen ororen iritzia sasimaisukeria al da?
Azken galderari erantzuna: Ez. Izan ere, nik ez dut borroka definitu. Ez dut esan borroka bakarra denik.
Nik ere egiten ditut kritikak beharrezkotzat ditudanean. Horretan arazorik ez.
Baina besteen borrokaren inguruan monotema honek borrokarekiko (zeinahi borroka dela ere) apatia adierazten dute,nire ustez.
Ez ditut kritiko asko ikusten beste borroka esparruetan (non zaudete?). Kultur taldeetan, eta abar.
Noski, zuetako batzuentzat borrokaren definizioa hain da zabala, ezen BBVAren sukurtsal batetan kreditoak esleitzea EHrentzat inbertsio eraikitzaileak egitea baita…dena da borroka.
Duela gutxi batek esan zidan borroka egiteko modurik eraginkorrena umeak izatea zela. Berak oraintxe izan du.
Oporrak, kontratu finkoa, kirol kaian barkutxoa, bizitza ona…eta umeak egitea, noski, borroka moeta gisa. Beste edozein fronte bezain zilegia…
Faborez: Herri izaera eta dagozkigun eskubideak ukatzen dizkigute. Galdera erraza da? NOla egin aurre? Noiz? Zein eratan? Zer emateko prest gaude?
Ez esan, ditugun esparruen mantentzea (gehi, bide batez, bizitza erosoa) dela zuhurrena, gutxienez horrek atzean duen interes pertsonalen defentsa onartu gabe. ZIntzotasunagatik.
Nolahani den ere, eta esana dizut lehenago ere, egingo dugu topo mila borroka frontetan, hor izango bazara.
Baina nik betikoak topatzen ditut, eta ez naiz borroka fronte itxi eta zehatz batzuez ari. Guztietan (blogintzan ezik).
“Baina besteen borrokaren inguruan monotema honek borrokarekiko (zeinahi borroka dela ere) apatia adierazten dute,nire ustez.”
Ez, ez da apatia. Defentsa baino ez. Ni Gizarte Zibil batean biz nahi dut, hiritar askeena, bakoitzak beren desirak eta interesak garatzeko ahalik aukerarik zabalena daukan gizarte batean.
Euskal Gatazkari lotutako borrokalariek, edozein alderditakoak direla ere, badute joera handi bat besteen bizimoduan esku hartzeko. Besteei esateko zer desiratu behar den, nola sentitu behar diren, zer problemek larritu behar duten eta zeintzuk ez.
Zeuk ere arauak jarri nahi dizkiguzu, kargu hartzen diguzunean ea non gauden, borrokafronteetan puntuak biltzen ez gabiltzan eberribako halaenok (herriko jaietan txosnetan lan egiteak puntu bat. Korrikan parte hartzeak, bi puntu -hiru antolakuntza lanetan lagundu ezkero-)
Batzuk esango digute langabeziaren mamuak kezkatu behar gaituztela, lanpostu on bat inoiz ez lortzeko bildurrak alegian, horregatik zintzo aurrera egin behar dugu hipotekekin eta abar. Eta putzu batean itotzea baino merezi el lukeen ugazabarekin moldatu eta eta eta… bizimolde bat inposatu nahi zaigu azken finean.
Beste batzuk, zu tartean, esango digute gu kezkatu behar gaituela ” gure herriari dagozkion eskubideak ukatzeak” eta ukatze hori gure eginkizunen ardatz nagusia izan behar duela. Kontuak ere eskatuko dizkigute… beste bizimolde bat inposatu nahian.
Eta bai, noski, nere interes pertsonalen defentsan ari naiz… guztiok bezala. Kasuan kasuz, aldatzen dena interes pertsonalak dira, ez motibazioa
Gizarte Mugimendu guztietan muturra sartzen duenak bezelaxe. Azken honek bere barruko grinak horrela bideratzen ditu komeni zaiolako. Erabakitzen du berarentzat Herria ezer baino gorago dagoela eta hara, aurrera bolie..
Eta, Ibon, betikoak topatzen dituzula esaten duzu… litekeena da, betiko lekuetan bilatu izana.
“Zeuk ere arauak jarri nahi dizkiguzu”
Joe arabarra, hor dago koxka. Zuek jada ezarrita dituzue eta francoren bezala dirudienez unibertsaltasunarantz doan norabide bakarra direla (eta zure protestaria aurre hartura franco bezalakoa zarela ez naiz esaten ari). Ikutuezinak, ala naturalak, edozein kasutan mugituezinak. Eta mugitu nahi duenari, egurra. Hori bai, egurtu eta gero, gizarte zibil bat aldarrikatuz. Paradoxan (edo hipokresian) bizi dena ez da ibon.
Ze arauak jarri nahi dizkizut nik, zehazki? espero dut zehaztu ahal izatea, rikardo, bestela berriro ere pentsatu beharko dut oso arina zarela besteei etiketak eransteko orduan…
Lehengo ordena “mugitu nahi duena” diozu… hori zure interpretazioa da. Neretzat inplizituki aipatzen duzun hori funtsean jokalerro berdintsuan ari da, inposatu nahi ditu arauak, eta hauek ez dira lehengoak baino hobeak.
Franco eta “mugitu” hitza aipatzen duzunean, gogora etortzen zait lehen apaizarengana joan behar zela “certificado de buena conducta” bat lortzeko. Movimiento Nacionalarekiko zure jarrera argi azalduz.
Orain Ibonek galdetzen digu non gauden eta Euskalherriaren alde zer emateko prest gauden… Neretzat oso antzeko joera da hori.
Hori bai espainako banderaren ordez zuk diozun norabide bakar hori ikurrin polit batekin ornitzen du lehengo ordena “mugitu nahi duen “horrek. Abantaila estetikoa apika, baina hortaz aparte…
Nik ez diot kargu hartzen “bizitza zibilean” bare bizi nahi duen hiritarrari, bere helburuak beretzako finkatzen dituenari, eta abar.
Bai berriz, zapalkuntza nazionala dagoela onartu eta jarrera hori duenari. Guztia batera ezin da.
Puntuaketarena, barka, baina demagogia iruditu zait. Liberalaren itsura pseudo akrata darabil, status quo-a bare bare onartzen duenak. Itolarria sortzen dizue besteen borrokak. Hori ere ez da berria.Konpromezurik ez hartzeko helburuarekin. Eta bere zapaldu konzientziaren arabaerako koherentzia eskatzen zaionean, estutua ikusten du bere burua, puntuak direla, eta abar. BOsco bazina, ez nizuke eskatuko.
Esaidazu zure neurketaren arabera “puntuak” merezi dituen jarreraren bat, eta eztabaidatuko gara horren inguruan.
Beti bilatzen dudala toki berdinetan…oso oker zabiltza; azken zortzi urteotan toki “anitzetagoan” bilatu dut “puntuatzeko” esparrua…denak ezkondu dira, denek izan dituzte umeak, denek hitzegiten dute iraganeko “puntuaketez” lehenengo munduko progreek bere baitailatxoez hitzegiten duten moduan…ETAri egurra ematen darratiten bitartean.
Borroka gogoa duenari nihilista deitu, noski, bere gabeziak betetzeko tresna dela borroka, ez dakielako bizitza propioa (zibila) izaten…ez dakizue zuen baitara bildu, bizitza oparoa izan, konpromezurik hartu ez, eta jarrera hori natural hartzen, ez duzue asumitzen. Nago.
Enbarazu handiagoa egiten dizu hurkoaren borroka gogoak, bide bazterreko goardia zibilaren kontrolak baino.
Bua arabarra, benetan jada zure mezuekin deskojonatzen hastea erabaki dut. Begira, zuk leporatzen dizkidazun arinkeri eta aurreiritzi guztiak zure mezuetan topatzen ditut nirekiko. Hori bai, oso modu fin eta dotorean, eh? enegarren aldia da ergela, besteak beste, deitzen didazuna, baina deitu gabe.
Eta nire ahoan esan ez ditudanak jartzeko, berriz, izugarrizko trebezia. Aurreiritziak. Hau ere enegarren aldikotz.
Zer inposatzen diguzu? dena. Zure erretorika guztietan bizi garen putamierda hau aldatzeko izpirik ez da agertu. Eta hemen agertu zaizkizun aldatzeko bide guztiak errefuxatu dituzu. Salbu eta zure “borroka”ren azepzioa. Inork debekatu al digu?
Beti bezala, nik zuri galdera bera bueltzateko badut. Eta nik? zer da nik inposatzen dizudana? Nik ez dizut ezer inposatzen. Aldarrikatu bai, aldarrikatzen dut zuk dituzun eskubide berak. Adibidez, zerrenda elektoral batean joateko eskubidea. Adibidez, indarrean dagoen sistema politikoa nire etorkizunerako proiektu politikoa mahai gainean paratu ahal izatea. Baina hau ere enegarren aldiz esaten dizut. Nik ez dizut ezer inposatzen, nire eskubideak aldarrikatzen ditut. Eta eskubideak gauzatzeko bidea. Horrekin bat egin dezakezu ala ez. Zuk ikusiko duzu.
“eta hauek [hau da, gure aldarrikapena zuk inposaketa deitzen duzuna] ez dira lehengoak baino hobeak.” Zure hitzak dira. Beraz, denontzako eskubideak eta aukera berdinak aldarrikatzea dagoena baino hobeagoa ez da. Gero galdetuko didazu zer ezartzen didazun.
Bukatzeko, gizarte zibila eta abar eskatzen edo defendatzen edo nik ez dakir zer egiten duzula… barkatu barregureak ez dit utzi segitzen. Ez baitut zure inolako mezurik gogoratzen horren ildotik. Ta aukerak egunero dituzu salaketak egiteko. Tira, ez dut nik esaten Ghandi ala Zinn izan behar denik horrelakorik egiteko, baina… Ah, barkatu, gizarte zibila kontzeptua bakarrik ETAri buruz hitzegiteko erabiltzen duzula. Barkatu, barkatu.
Nik ere Bosco nahiago du. Ez du disimulatzen.
Beno Ibon, puntuz puntu. Bixenteren blog-abegikostasuna hustiratuko dut nere erenatzun honekin. Prosatzen didazun gaia interesgarria dut eta luzatu beharrean nago…
Lehenik eskertzen dizut aho zabalez zure iritzia gordintasun horrekin esatea, hitezerditan ibiltzeak elkarulertzea eragotz lezake eta.
Hori esanda, nere kritika… espero dut “egurra” hitza ez erabiltzerik. Nik adeitasunez dihardut eta. Laburbilduaz (eta era gordinean azalduta): Zuk ezartzen duzu atxekimendu maila, onargarria dena. Atxekimendu maila horren sestrara heltzen ez omen garenok akats psikolojikoren batek jota omen gaude. Aitzaki bila ei gabiltza, burua zuritzeko ahalegin desesperatuan.
Lehenik: ez da horrela. Neuk ez dut neure burua zuritzeko beharkizunik sentitzen. Besteen borroka nahiak ez dit inongo lotsarik eragiten. Beno, inongo lotsarik ez esatea ere: batzuren borrokak auzolotsa eragiten dit. Eta batez ere kezka, ea borroka horrek nora garamatzan. Borrokalari hoiek erakusten (inposatzen) dizkiguten bideak ikusita, seguru-seguru nago ez dudala beren helmugara joan nahi. Eta ez dut joanarazi nazaten nahi… Rikardok sano jator azaldu legez putamierda egoera batean bizi gara. Eta pausurik ez dut eman nahi nik askoz bortitzago igartzen dudan beste putamierda egoera baten aldera.
Bigarrenik… demagun nik esaten dizudala Borroka Saintu batean murgiltzen diren guzti-guztiak frustrazio pertsonalak konpentsatu baino ez dutela nahi. Ezintasunei aurre egitea ( direla pertsonalak, direla sexuan, lanbidean eta abarrekoak) zaila da, askoz errazagoa hauek sublimatzea Ideal Goren batzuri jarraituz. Noski, konpensaketaren ilusioa ibiliko bada Ideal hauen Gorentasunak ikuezina behar du.
Suposatzen dut nahiko ernegatuta erantzungo zenidakeela ea zer adarjotze zekenetan nabilen. Arrazoiz, gainera. Eta nere mezu guztietan esango banizu behinean ametitzeko, bestela zure zintzotasuna dudagarria zaidalako… onartuko ez zenukeelakoan nago.
Beitu… besteengan balizko alde negatiboak eta izkutuko bilatu nahi dituzu, zurekiko adostasun faltarako azalpen posible bakar bezala.
Oso bide txarra da hori… Besteen barruko zioak ezagutzen dituzuneko aldiz aurretiko segurantzak, harrokeri galanta izanaz aparte, errealitatea ezagutzeko bide exkaxa da. Hipotesiak egin ditzakezu (ni, adibidez, hemendik dabiltzan batzuren ekarpenak leituta, PP-ko ajenteak direlakoan nengoke, antipropaganda lanean Ezker Abertzaleari buruz figura traketsa eta baldarra ematen… baina hipotesiak erralitaterekin alderakatu behar dira, eta azken finean ametitu behar dut ezatz, kostagarria dela sinestea San Gildarrek horren lan txukuna egitea).
Borrokarako beste bideak? Edo beste borrokarako bideak? Gizartea hobera eramateko bideak? Luzera jo gabe, nere inguruko batzuren adibideak aipatuko ditut… batek ume atzeratuekin egiten zuen bolondres lana: domeka orotan azaltzen azaltzen zen elkartean. Beste lagun batek saharako umeak hartzen ditu etxean uda guztietan. Beste batek Hirugarren Mundurako ikerketa tresnak bilatzen ditu hemengo laborategietan. Beste bat Amnesty International-en dabil, ez da nekatzen mahai eta triptikoekin edonon gertatzeko. Beste batek soldata herena bialtzen du Sudafrikako auzo txiroetan HIES-ak jotako umeentzako aterpe bat martxan mantentzeko. Beste batek bere injeniari lanari muzin eta idazle egin da, pikutara hipoteka eta etxe apaina zelaian. Bere sortzeko grinari aukera bat eman eta datorrena datorrela…
Igual zuri eginkizun guzti hauek ez zaizkizu probetxugarriak iruditzen. Ondo. Zure lehentasuna Euskal Herriak pairatzen duen zapalkuntzari aurre egitea eta zure atxekimendua eskaintzen duzu. Ondo berriro. On egin. Baina sinestuidazu jende askok dauzka bestelako lehentasunak, eta hori ez da inongo apatia ta apaitakondoren seinale.
Neri buruz ez naiz ariko… Batetik, baten medailak -edo medaila falta- erakutsiz joateri nahikotsu obzenoa deritzodalako. Pascua militarrean jeneralek egiten duten zerbait. Bestetik, esan bezala nire gizarte eredua zibila da. Guztiok hitzegiteko eskubidea eukitzea, komisario politikoak etorri gabe ea gaur borrokarako zenbat eman duzun galdezka.
Beno, nere medailatxoetako bat ezin dut izkutatu… Rikardok deskojonatzera erabakitzen badu, horrenbestean ondo. Darion bihotzerre horrekin barreak on egingo dio.