Aitaita ospitalean dagoela esateko deitu zidan atzo amak: «Dana ondo e, baina ingresauta egongo da egun batzutarako». «Dana ondo, benetan? Zein dau oin berakin? Esan atzaldien ni fango nazela, lasai egon» esan nion.
Arratsalderako beharko nituen kontu guztiak motxilara sartzen ari nintzen bitartean, aitaitaren argazki bat bidali zidan izebak: «Beittu ze ondo gauzen hemen. Zuek erregalautako kaltzetinek ekarri ditxu!», eta hor egon nintzen, berrogei segundoz edo, enamoratuek edo guraso berriek baino izaten ez zutela uste nuen irri txolinarekin, pantailari begira-begira.
Etxeko atetik korrika irtetear nengoela, arnasa hartu, bulegora itzuli eta bazkalorduan erdizka utzi nuen platera sukaldera eraman nuen. Baita Elena Olave idazleak eta Nora Alberdi argazkilariak egindako Eevee argazki liburua hartu ere: sexilioari buruzko liburua zelakoan irakurri nuen lehenengoz; itzultzeari eta zaintzeari buruzkoa iruditu zitzaidalako eraman nuen atzo. Interesgarriagoa iruditzen zait zergatik joaten garen baino, zertarako eta nola itzultzen garen pentsatzea.
