Umeak

Haur izugarri dago. Gero eta gehiago, behintzat, nire jaioterrian. Hori da jaso dudan inpresioa oraingo honetan ere. Belaunaldi berriak ugariago datoz atzetik, eta oro har jaiotze tasak ere gora egin duela diote datuek. Ez da albiste txarra hori.

Jolastokira arratsaldeko bostetatik aurrera inguratu besterik ez daukat, ume kotxeen trafikoaz gain, batera eta bestera, korrika eta saltoka haurrak pozik ikusteko. Guraso denek, berriz, ez dute irribarrea jantzita izaten, baina hori beste upeleko sagardoa da.

Umea hemen ume, eta New Yorken ere ume. Baina bada hemengoen eta hangoen artean desberdintasun handi bat: askatasuna, edo askatasunik eza.

Guraso askoren beldurra izaten da umea lapurtu, bahitu edo kenduko dietela. Hori dela eta, nahiz eta jolastoki itxien barrualdean egon, ahateak bezala umeei pega-pega eginda, begirik kendu gabe ibiltzen dira asko eta asko.Ez da nahikoa izaten korrika alde batetik bestera dabilen umeari urrunetik noizean behin begiratu eta ondo dagoela ikustea.

Duela lau hilabete, lagun batzuen umea zaintzen ari nintzela Union Squareko parke itxi batean (Manhattan), liburu bat irakurriz, eserita, polizia etorri zitzaidan umeren batekin nengoen galdetzera. Nik baietz. Saltoka, gustura, besteak baino askeago zebilen haren ardura nuela. Barkamena eskatu ostean, alde egin zuten. Susmagarri bihurtu nintzen.

Fox 5 gehien ikusiten den telebista kateko gaueko hamarretako albistegi nagusia hasi aurretik, halaxe esaten dio iragarki batek ikus-entzuleari egunero: «Badakizu zure umeak non dauden?». Eta ondoren datoz titularrak. Horien artean, datu hauek: 800.000 haurren desagertzeak salatzen dituzte urtero AEBetan, 2.000 inguru egunero. Gero horietatik gehienak azaldu egiten badira ere, 115 haur inguru hiltzen dituzte urtero ezezagun batek bahitu ostean.

Beldur horregatik, New Yorkeko haurrak ez dira Usurbilgoak adina aske.