Aizu, haizu zaizu

Aizu, bai, zu, haizu zaizu, dio Amets Arzallusek Herri Urratserako idatzi duen kantuko errepika batek (h)aizuren bi adierekin jokatuz —aizu edo deia, haizu edo zilegi—, eta Arzallusek berak aurkezpenean esan zuenez, «instintuak esaten dit ez garela egoera larri honek [euskararenak] behar duen tamainako mekanismorik aplikatzen ari». Aktibatzen ez dugun mekanismoetako bat doan dugu: hizkuntzaren beraren potentzia da.

Hizkuntza gorputz bat baita, arnasa du, sentitu egiten du, ikusi eta entzun, jan, obratu, sufritu, gozatu, maitatu. Ahul badago, suspertu; itsusten denean apaindu; gaixo badago, zaindu; sano badago, gozatu... Hitzak bizi sentitzen direnean —eskola ez bada horretarako, zertarako?— hitzak sentitzen segitzeko gosea pizten da.

Gure askatasunak askatzen du hizkuntza, baina gure errutinak herdoiltzen, gure baldarkeriak baldartzen: hiztunok hizkuntzaren lorezainak izan gaitezke baina baita kartzelariak ere.