Hitzak

Nola sentitzen garen adierazteko hiztegi bat egin behar bagenu, ordena alfabetikoan egiteak ez luke zentzu handirik. Sentimenduak nahas-mahasean baitatoz, egunaren eta egoeraren arabera. Halere, koaderno berria hastean lehen orria txukun-txukun idazteko joera izan baitut umetatik, lehen hitza alfabetoari men eginez botako dut: abaildua. Ondoren beste mordo bat letorke...

Mizpiratua. Ahuldua, galdua, saldua. Gogo-hila. Ilupa. Erkin. Urmael. Maripetralin. Sumindua, samindua, mindua. Azkenputz. Iraganmin. Uhertu. Burumakur. Ertzeko. Zanpan. Akitua. Ñaño. Geza. Jota. Haserre. Fidakaitz. Mailatua. Errea. Luzetsia. Ezindua. Hauskor, euskor, egoskortua. Irain. Ikaratu. Erotzear, erortzear. Lanbropeko. Txori-kaka. Maizter. Ozpin. Zelatari. Purrustarako. Ñimiño. Baldartu, bakartu, odoltxartu... Hiztegia txukun bukatze aldera, demagun azken hitzak zikiratu, zokormazo eta zukutu direla.

Egiazko sentimenduak azaltzeko halako aukera edukita, edonongo agintarien ahotan entzungo ditugunak gehienez ere dira «aurrera», «batera» eta «itxaropena». Metaforizaziorako haizeak jotzen dituenean, kondentsazio poetikoaren gailurra atzeman, eta «kimu berdeak» aipatzera hel daitezke. Non bizi dira? Norekin bizi gara?