Jakineko kontua da pandemiak polizia-koxkor bihurtu gaituela. Hasieran balkoiko polizia, kale-polizia egun. Egoera lasaituz joan den heinean, barruan erne zitzaigun polizia horri ere mugak jartzen ikasi dugula sinistu nahi dut. Polizia poliziak badaude aski...
Kondarren bat geratu zait niri. Bi hilabetean, hots batzuk ezkutatu egin zaizkigu, eta beste hots batzuk nabarmendu. Akaso horregatik, kalea berriz ere kale izaten hasi den honetan, sekula baino pipertuagoa sentitu dut neure burua kutsadura akustikoari dagokionez. Ezin dut eraman etxeko erraietaraino sartzen den motoaren hotsa; jasangaitz zait sakelakotik hil ala biziko kontuak erabakitzen ari balitz bezala orroka ari denaren jarduna; mingarri, terraza batean euren kontuak guztiek entzuteko moduan ari direnen erretolika. Auzo-lotsa askotan iristen da auzo-hotsaren bidetik.
Izan liteke isiltasunera ohitu izanak orain gure belarriak sentiberagoak bihurtu izana. Ozenegi ari direnek molestatzen naute gehien. Baina agudo ari direnek ere ez didate on handirik egiten. Eta une honetara iritsita, galdera bat, egiten erraza eta erantzuten zaila: «Zein izan zen lehen euskalduna tonuari zegokion kontzeptu bat hartu —agudo— eta abiadurarenera —aguro— eraman zuena?
HITZ ETZANAK
Agudo
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik
Ordenatu