Bigarren mailako herritarrak

Zahartzaroa ez da xamurra, gero eta zaharrago hiltzen den gizartean. Zahartzeak ezinbestean dakar berekin galera fisikoa eta kognitiboa, eta, askotan, bizitzaren azken aroan mendekotasunak agertzen dira. Besteen menpe bizi, eta besteen bizitza baldintzatuz hiltzen gara: zehaztuz, emazteen, arreben eta alaben bizitzak.

Zaintza ezin eramanezko zama bilakatzen denean, berriz, etxeko langileengana jotzen da gero eta gehiago, —zahar etxeetako arta gutxitu egin da gainera krisiaz geroztik—, eta langileok ere emakumeak izaten dira, eta, paperik gabeak gehientsuenak. Berez, zaharren zaintza prekarioa bada, langileon lan baldintza kaskarrak ez du mugarik izaten, inon agertzen ez diren esklaboek ez baitute eskubiderik. Gau eta egun, astean zazpi egunez maiz.

Merkatuak behar ditu emakumeok, merkantzia dira, eta, beraz, etxeko esparrura lotzen ditu. Merkatu hori ere behar dute instituzioek; ezkutuko sareak zaharrak zaintzeko haien defizita ezkutatzen du, mendekotasunak dituzten pertsonei zerbitzuak eskaintzeko eginbeharra, baina, horrez gainera, berdintasuna bermatzeko betebeharra ukatzen ari dira, finean, XXI. mendean emakumeak bigarren mailako herritar direlako oraindik ere.