INDARTUTA ATERA DIRA ERASOTIK

Zitara iritsi eta sentimenduz betetako besarkada luzea eman diote elkarri Miren Gaztañagak eta Itziar Ituñok. Besarkada luze eta estua. Estu eta bortitz hartu nahi izan zituzten Interneten batzuek, baina tente eta bizi-bizi daude. Casilda Iturrizar parkera bidean, makina bat gai dute solaserako, argazkilariak bere lana egiten duen bitartean. Lagun onak dira Ituño eta Gaztañaga. Bilboko antzerki tailer batean ezagutu zuten elkar, baina Goenkale-n garatu zen haien adiskidetasuna. Andres Daniel Sainzen For the Good Times film laburrean aritu dira aurten elkarrekin lanean, eta lan horretaz suharki hitz egiten dute. Ituñok bezperan hamabi orduz egin du lan Madrilen, La casa de papel telesaila grabatzen, eta nekatuta dago. Argazkiren batean haserre aurpegia jartzeko proposatu die kazetariak, baina nahiago dute irribarre batekin erantzun jasan behar izan zutenari. Aktore lanean jarraitzeko asmoa dute; bizi egin dute sormena. Eskertu dute jasotako elkartasuna. Baina, batik bat, sormen bideetan lehen bezala segitzeko gogoa antzematen da haien begiradan.

Txikitan zer amesten zenuten izango zinetela handitzean?

ITZIAR ITUÑO: Neskaz osatutako musika talde bateko kantari izatea zen, adibidez, ametsetako bat. Aktorea izatea ere amesten nuen, baina hain lotsatia nintzen... Gurasoekin zinemara askotan joaten nintzen txikitan, eta zinema oso gauza handia zen niretzat. Baina sinetsi, ez nuen sinesten aktore bilakatuko nintzenik. Kantari eta gitarrista izan nahi nuen.

MIREN GAZTAÑAGA: Oroitzen dut pilotua izan nahi nuela. Perry Mason telesaileko Perry Mason abokatua ere izan nahi nuen[Ituño barrez lehertzen ari da]. Baita beste hainbat gauza ere: irakaslea, dantzaria, abeslaria... Nik zer dakit, hamar mila gauza. Amets asko nituen, eta irudimen bizia ere bai.

I.I.: Ez zenuen ikusten Los Angeles de Charlie?

M.G.: Bai [kar-kar]. Zorionez, gauza asko izan gaitezke gaur egun fikzioaren bidez ere.

Dantza eta musika

Miren, dantzari izateko ametsa aipatu duzu. Zuen jarraitzaile askok ez du jakingo dantzan arituak zaretela. Zer sentimendu eragiten du dantzak zuengan?

I.I.: Zerbait energetikoa da; ez da bakarrik gorputza mugitzea eta izerdia botatzea. Musika dago alde batetik, eta gorputzaren espresibitatea bestetik. Sentimenduak ere mugitzen dira hor, zurekin batera. Askotan gertatu zait egun txar-txarra izatea, baina dantza klasean sartu, eta handik bare irtetea: baretasun bat eta beste espiritu bat sentitzea dantza egin ostean. Uste dut zerbait mugitzen dela hor, dantza egitean.

M.G.: Burutik gorputzera jaistea gehienetan oso osasuntsua da; on egiten digu. Dantzak eta antzerkiak aukera hori ematen digute. Antzerkian, bakoitza toki batetik gatoz, eta nik gorputza eta lan fisikoa oso nireak sentitzen ditut abiapuntu gisa gauzak sortzeko edo lantzeko orduan.

Itziar, Seda antzezlanean antzokiz antzoki aritu zinen dantzan, 2005ean. Oholtza gainean dantza egitea zer da zuretzat?

I.I.: Oso polita. Nahasten denean dantza, antzerkia eta musika... niretzat hori da... sekulakoa. Oso gustagarria da horrelako uneak bizitzea oholtza gainean.

Musikari dagokionez, zu, Miren, kantari aritu zinen Sagarroi taldean, eta zu, Itziar, egun bi taldetan zabiltza. Irudikatzen duzue bizitza musikarik gabe?

M.G.: Ez. Egun guztia kantuan pasatzen dut, etxean musika pila bat jartzen dut... Txiki-txikitan ispiluaren aurrean abeslariarena mila aldiz egin ostean, Sagarroi taldekoek esan zidaten: «Animatzen zara taldeko partaide izatera?». Hori bizi egin behar nuen. Musikarekin zuzenekoa beste modu batean bizitzen da. Ez da eszenan aktore moduan zaudenean bezala: desberdina da. Publikoarekin harremanetan jartzeko modua zuzenagoa da. Gozatu ederra izan zen hori esperimentatzea.

I.I.: Lagun batzuekin musika talde bat osatzen nabil. Kantu propioak sortzen gabiltza, letrak idazten... Ingot izena du, proiektu txikia da. Beste taldea duela hamar bat urtekoa da, Dangiliske. Horrekin plaza dantzak jotzen ditugu. Nik perkusio txikia jotzen dut, kaxoia, panderoa... eta Maurizia-ren bat tokatzen denean, kantatu ere bai. Egia da musika beste mundu bat dela. Beste gauza batzuk ematen dizkizu; zuzenean bihotzera doa. Gezi bat. Ta!

Miren, arte ederrak ikasi zenituen zuk Leioako campusean. Zer eragin izan du horrek gero zure ibilbidean?

M.G.: Neure burua sormenarekin harremanetan ikusi izan dut beti, orokorrean: margotu, instalazioak sortu, mugimendua, maketak, lan eszenikoak... Sorkuntza guztiok daramagun zerbait da, ez daukat horren zalantzarik. Hori garatzea edo ez, zure esku dago. Nik oso berezkoa sentitzen dut.

I.I.: Arte ederrak ikastea buruan nuen. Baina beldurra sartu zidaten esan zidatenean marrazketa azterketa bat egin behar zela borragoma erabili barik. Iruditu zitzaidan hori ezin nuela egin. Soziologia irakasle batek esan zidan soziologo ona izango nintzatekeela. Kasu egin nion, eta soziologia ikasi nuen. Baina beti paseo luzeak ematen nituen Arte Ederretako Fakultatetik [Miren, barrez]. Bestetik, 14 urterako Basauriko antzerki eskolan hasi nintzen, afizioz, baina pentsatu gabe aktore izango nintzela.

M.G.: Ni ere afizioz hasi nintzen antzerkian. Institutuan, unibertsitatean... bilatzen nuen zerbait zen. Hala ere, beti daukat sentsazioa bizitzak berak eraman ninduela aktore izatera.

I.I.: Har txiki bat duzu barruan. Baina niri ere gauzak etorri egin zitzaizkidan.

Antzerkia

1998an, Antzerkiola Imaginarioa sortu zuen Ander Lipusek Bilbon. Han ibili zinen, Miren. Nola oroitzen duzu garai hura?

M.G.: Batzuk eskola batera sartzen dira ofizioa ikastera, eta nik hor ikasi nuen batik bat. Bueno, eta oraindik ikasteko daukaguna... Han hasi nintzenean, 19 urte nituen, eta oroitzen dut izugarrizko lantaldea zegoela, aniztasun handikoa. Amets asko, energia ikaragarria, lan asko egin genuen eta elkarrekin hazi ginen. Oso eskertuta nago urte haiekin, bere zailtasun eta opari guztiekin. Energia handia uzten genuen; dena emanda aritzen ginen. Garai eder eta bizi-bizia izan zen.

Zortzi olivetti poetiko (1999) eta beste lan haiek ikusi zenituen, Itziar?

I.I.: Bai, Zortzi olivetti poetiko-k klasiko bat izan beharko luke. Oso lan ausartak ziren. Gorputza asko erabiltzen zuten. Zerbait ezberdina zen. «Zein jende interesgarria!», esaten nuen. Baina orduan ez zintudan ezagutzen, Miren [kar-kar]. Bilboko Mina espazioa oso gune interesgarria zen, alternatiboa. Gaur egun, Pabellon6 dago, baina Mina espazioa izan zen horren aitzindaria. Lan asko ikustera joaten nintzen hara. Ikasle garaia zen, gauza berriak... sekulakoa.

M.G.: Beste garai batzuk ziren, desberdinak, ezta? Bilbon beste energia bat zegoen, egiteko beste modu bat, espazio motak... ezta?

I.I.: Bai, diferentea. Kontzertuak egiten ziren, fusioak...

M.G.: Performance asko... 1990eko hamarkadako beste kontu bat zen.

Antzezlanen batean aritu al zarete elkarrekin?

M.G.: Ez, ez dugu egin.

I.I.: Baina egin beharko dugu. Ea aukera sortzen den. Ni Hika konpainian aritutakoa naiz, eta Miren ere bai, baina batera inoiz ez. Batera tokatzeko desiatzen nago.

M.G.: Ni ere bai.

Telebista

Antzerkian ez, baina telebistan elkarrekin aritu zarete, Goenkale-n. Zu, Itziar, gutxienez hamahiru urte aritu zinen han lanean. Zer eman zizun?

I.I.: Esperientzia eman zidan, telebistari begira. Arin grabatzen zen, arin ikasi behar ziren gidoiak; oso bizia zen. Saiatzen zara ondo egiten eta abiadura onean. Trikimailuak ikasten dituzu. Mania batzuk ere hartzen dituzu, ordea, onak ez direnak. Goenkale-k aukera eman zidan euskaraz lan egiteko. Justu orduan EGA ateratzen nenbilen, AEKn ikasten, eta hautaproba baten ostean deitu ninduten. Neure burua euskalduntzen ere lagundu zidan telesailak. Gustuko lana zen, eta urte asko aktore lanean aritzea ez da txantxetakoa.

M.G.: Niri Goenkale-k, besteak beste, aktore gehiago ezagutzeko aukera eman zidan, adin eta ibilbide ezberdinetakoak. Eta horrek irekiera handia eman zidan. Goenkale-k aukera eman zidan ogibide honetako langile eta ikuspuntu gehiagorekin harremanetan jartzeko. Bestetik, zineman Lasa eta Zabala izan zen nire lehen filma, eta hor konturatu nintzen banekiela nola egon behar zen set batean edo kameren aurrean, noiz egon isilik, noiz ez, nori egin kasu... Formakuntza hori Goenkale-k eman zidan.

Arraldeko platoak zeuden eremuan ez da telesailik grabatu ikasturte honetan. Galera ofizio askotako langileentzat da, eta ez bakarrik aktoreentzat, ezta?

M.G.: Fikzioa ETBn oso justu dabil.

I.I.: Go!azen bakarrik dago ETBn. Baina telebistaren eredua erabat aldatzen ari da. Telesailei dagokienez, jendeak Internetetik deskargatzen ditu, edo plataforma digitaletan dabil: Netflix, HBO... Ikusleak nahieran ikusten ditu telesailak, nahi duen beste. Esango nuke zaharkitua geratu dela astean atal bat ematea eta itxaron behar izatea.

M.G.: Interesgarria da hori. Pentsa eskura zenbat eduki dauzkagun.

I.I.: Ikusle datuak aparatu horiekin neurtzeak jada ez dauka zentzurik. Ohiko telebista tradizionalak zaharkituta gelditu dira.

M.G.: Erabat ados nago. Gai berari helduta, telesail asko ikusteko aukera daukagu, kalitate handikoak, gainera. Fakturaz gain, telesail horietan kontuan hartzekoak dira gidoiak, gaiak tratatzeko moduak eta pertsonaia motak. Gurean arriskatzea falta da, sortzaileagoa izatea eta bizitza den bezala kontatzea. Proposamen berritzaileagoak behar ditugu. Askotan, klixe batzuetan gelditzen gara, eta klixe horiek oso irrealak dira eta jada erabat zaharkituak geratu dira.

I.I.: Fikzioan eta beste mota bateko programetan ere bai. Beste kate batzuetako saioen kopiak dira, baina eskasagoak, diru gutxiago dagoelako. Ez baduzu ezer berririk sortzen, ba, gaizki. Kopia ikusteko, badago originala.

M.G.: Publikoari fikziozko pertsonaiekin identifikatzea gustatzen zaio. Baina, horretarako, errealitatera hurbildu behar dute, edo fantasietara... Badirudi arriskuak hartzea dela horrelako pertsonaiak sortzea, baina zer da arriskua? Adibidez, hitz egitea harremanez, pertsonez, gure beldur eta fantasiez errealitatean diren bezala islaturik? Bestalde, zer estereotipo ari gara islatzen gure fikzioan? Sakon hausnartu beharko genuke. Gauza asko dago egiteko, zorionez, eta gaitasun eta gogo handia daukagu Euskal Herrian.

2008-2009. urteetan, Martina saioan aritu zinen ETB3n.

M.G.: Ez zen dirutza bat zegoen proiektu bat. Gauza berriak sortzeko gogoarekin batu zen jendea, arriskatzeko eta dibertitzeko gogoarekin. Produktuek horrela beste freskura bat daukate. Gaiak beste modu batean planteatzen dira. Opari galanta izan zen.

I.I.: Cartón-piedra atzean utzi behar dugu. Telebista 1990eko hamarkadan egiten zen modua gaur egun desfasatuta dago. Ausardia falta nabari dut.

M.G.: Beldurra dago.

I.I.: Telebista publiko batek ausartagoa izan behar du. Ezin da hainbeste tematu ikusle datuekin. Publikoa bazara, pribatuak baino ausartagoa izan behar duzu.

M.G.: Baina ez da hala izaten.

I.I.: Bai, hori da problema.

ETB1 %1,9 eta %2,1 artean ibilita, merezi al du ikusle datuei hainbeste begiratzea?

M.G.: Dinamika zaharkitu horiek hor jarraitzen dute.

I.I.: Proposatu gauza onak, eta gero jendea joango da ikustera.

M.G.: Iruditzen zait, gainera, fikzioei denbora gutxi ematen zaiela ikusleekin lotura sortzeko. Aitaren etxea egin genuen, eta ez zen iritsi bigarren denboraldia. Hamabost ataletan, zer lotura sortzen duzu publikoarekin?

Prekaritatea

Espainiako AISGE fundazioaren datuen arabera, soilik aktoreen %8 bizi dira lanbideaz. Aktoreen prekaritatea ez da gaurko kontua, baina nola ikusten duzue egoera? Eta zuena?

M.G.: Lan eskaintza ez da handia. Aktore asko gaude, eta egoera ez da erraza.

I.I.: Eskaintza interesgarriak badira, hobeto. Baina lana lan da. Ezin naiz kexatu. Ez zegoen nire planen artean, baina Euskal Herritik Madrilera joan behar izan dut. Aukerak sortzen dira bizitzan, eta ea zer pasatzen den. Prekaritatea hor dago. Goenkale-n hasi nintzenean, gehiago kobratzen nuen hamalau urteren ostean amaitu nuenean baino. Hori itzela da. Tartean lan hitzarmen bat sinatu zen, baina ez dakit hobera egin dugun. Pentsatzen dut ezetz. Kulturarekin beti dago aitzakia ez dagoela dirurik, krisia eta abar eta abar. Futbola denean, ez dago inolako arazorik. Gizartean indar handia egiten da futbolaren alde.

Gizonezkoen futbolaren alde.

I.I.: Bai, hori da. Sekulako bultzada ematen zaio. Antzerkian ez daukagu gauza bera. Eta erakunde publikoek ez digute kasu handirik egiten. Bultzada handiagoa egin ahal zen.

Sare handiagoak egin zintezkeen antzerkia sustatzeko?

M.G.: Sentsazioa dut askotan gauzak berriro hasieratik egin beharko liratekeela. Dinamika batzuk hartuak daude. Bakoitzak iristen zaigunari heltzen diogu, sutsuki. Eta zenbateraino aztertzen dugu benetan gauzak egiteko modua egokia den ala ez? Bakoitzak esaten du: «Lortu dut lan hau!», eta, jakina, poztu egiten zara. Baina zenbateraino zara kritikoa egoerarekin, sareak nola dauden, diru laguntzak, nola kudeatzen den dena... Asko dago aztertzeko eta hobetzeko.

I.I.: Aktore katalan batek kontatu dit Generalitatearen zentro dramatikoa dutela Katalunian.Obra handiak egiten dituzte, diru laguntza handiekin. Katalanez idatzitako antzezlan zaharrakantzezten dituzte, euren klasikoak. Hori Euskal Herrian ez daukagu.

M.G.: Antzerkiarekin lotutako sareak nola kudeatzen dira? Ez oso modu malguan eta irekian. Asko dago hausnartzeko eta hobetzeko. Bestalde, ematen du beti eskean ari garela, gure lana baldintza onetan egin ahal izateko eskean: dirua, espazioak... Herriak eskertuta egon behar luke kulturarekin, kulturan aritzen garenekin... Zenbat espazio daude hutsik, baina! Zenbat antzerki talde daude entseguak egiteko tokirik gabe? Askotan, ordaindu egin behar izaten dugu horretarako. Lotsagarria da. Hemen zerbait badago funtzionatzen ez duena.

I.I.: Alemanian, herri bateko udalak kontratatzen ditu aktoreak zuzenean. Urte osoa pasatzen dute obra bat eta bestea joka-tzen.

Boikotak

Ezegonkortasunaren kezka gutxi balitz bezala, boikot kanpainetan sartu zaituztete. Lehena, Miren. Martxoan, ETB1eko Euskalduna naiz, eta zu? umore saioan Espainiaz esandakoagatik, eraso zuzenak jasan zenituen sare sozialetan eta zenbait hedabidetan. Nola igaro zenituen martxoko egun haiek?

M.G.: Esperientzia gogorra izan zen, arraroa oso. Ez nekien nondik heldu istorioari. Baina, zorionez, pertsona zoragarriz inguratuta egon nintzen. Maitasun handia jasotzeaz aparte, aholku onak eman zizkidaten. Betiko egongo naiz eskertua. Era berean, opari asko ekarri dizkidan bizipen bat izan dela ere esan behar dut, batez ere eremu pertsonalean. Hala sentitzen dut. Asko ikasten duzu halakotan, nahitaez. Gauza asko geratu dira agerian, eta jendeak argi eta garbi ikusi ditu. Erantzukizuna hartzeko orduan beldurrek eta interesek irabazi zutela, adibidez. Nik neure burua defenditu behar izan nuen publikoki, bestelako babesik gabe. Ez nuen gainontzeko arduradunen babes publikorik jaso. Baina horrek indartsu egiten zaitu, eta opari handienetako bat da. Aktore gremiokoen maitasun guztia jaso nuen, modu pertsonalean batez ere, eta horrek indar izugarria eman zidan. Baina errealitatea da programa batean agertzen zarela, kate batean, eta egoera zailtzen denean, zuk bakarrik defendatu behar duzula zeure burua.

Itziar, zuk nola hartu zenituen Mirenen aurkako erasoak?

I.I.: Ezberdina da zuri tokatzen zaizunean edo lagun bati tokatzen zaionean. Kristoren ostia txarra sartu zitzaidan. Zerbait egin behar zen bultzada nuen. Baina ez dakizu nola lagundu. Batzuetan, zarata handiagoa ateratzea okerragoa da, hedabide guztiak daudelako zain. Mirenen kasuan, aktoreon aldetik ez zen erantzun indartsurik eman. Babes gutxi eman zela ikusi nuen.

La casa de papel telesailaren estreinaldiaren bezperan, Itziarren aurkako kanpaina etorri zen. Gero, Euskal Aktoreen Batasunak erantzun zuen, eta Espainiako, Kataluniako eta Euskal Herriko aktoreen zerrenda luze bat egon zen babesa emanez. Donostiako Zinemaldiak ere salatu zuen erasoa.

I.I.: Entzun izan dut ezberdinak izan direla kasu biak. Niretzat, ez. Sorgin ehiza egin da Gotzon Sanchezen kasuan, Mirenen kasuan eta neurean. Aurretik, Aitor Merinoren eta Julio Medemen kasuan ere bai. Testuingurua ezberdina izan daiteke, baina guztietan egon da pertsekuzio bat, pertsona baten karrera eta ogibidea zapaltzeko. Hori daukagu elkarrekin. Kasualitatez, euskaldunak gara.

Miren, zuk nola ikusi zenuen Itziarren aurkako erasoen ostean iritsi zen elkartasuna?

M.G.: Nire ere sentitu nuen, zalantzarik gabe. Aktore lagun batek esaten zidan nirea gertatu zenean hain izututa gelditu zirela, jakin gabe zer egin... Itziarrena gertatu ostean, «nahikoa da!» esan eta zerbait egiteko inpultsu garbia piztu zela. Nirea gertatu zenean, Itziar izan zen bete-betean ibili zirenetako bat, Josean Bengoetxea, Tessa Andonegi, Gabriel Ocina, Aitor Merino... eta beste hainbatekin batera. Azkenean, erabaki zen ez egitea zarata handiagorik, hura guztia ez zedin bilakatu munstro handiagoa.

I.I.: Bai, hala izan zen. Gero, nirea gertatu zen egunetan, esan zidaten isilik egoteko, ezer ez argitaratzeko. «Utzi pasatzen» zen mezua eta aholkua. Nekatuko dira, eta urak bere bidera joango dira. Isil-isilik gelditzen zara, baina tripak jaten ari nintzen. Ematen du ni naizela guztiaren erruduna, eta kaltea egiten ari direnak beste batzuk dira, eta horiek ez dira isiltzen. Hori ez da bidezkoa. Beste alde batetik, zure ogibidea babestu egin nahi duzu. Guillermo Toledo azaldu zen ETBn guri aurpegia ateratzen, besarkadak bidaltzen. Hedabide askoren deiak nituen, eta erabaki nuen hitz egitea, baina nahi nuen tokietan: Euskadi Irratian, Info7n... Euskal Aktoreen Batasunak galdetu zidan gaia mugitzeko, eta baietz esan nion. Bultzada momentua zen, eta orduan egin behar zen. Denok argi genuen ofizioa babestea zela kontua.

M.G.: Hori irabazi dugu. Zerbait gertatzen baldin bada, berriz aterako gara babes hori ematera.

Itziar, esan duzu erasoaldia gertatu zaizuela euskaldunak zaretelako. Baina Guillermo Toledo ere aipatu duzu.

I.I.: Ezerosoa den guztiari gertatzen zaio, haien bidetik joaten ez denari. Toledorekin egon nintzen Lavapiesen [Madrilgo auzoa], eta eskertu nion keinua. Hark dio ez dela inoiz isilduko. Sei urte dira Espainiako telebistan eta zineman ez duela lanik egiten: zerrenda beltz batean sartu dute. Eskerrak Argentinan eta Mexikon lanak ateratzen zaizkion. Askatasuna izan beharko genuke erabakitzeko zer egin nahi dugun. Lana gauza bat da, eta ni pertsona moduan beste bat. Zergatik ez dut egingo nik nahi dudana, beste inori kalterik egiten ez diodan bitartean?

Miren, boikot kanpainen atzean interes asko daude, ezta?

M.G.: Hamar mila gauza daude ikusten ez ditugunak. Nire kasuan, ikusi nuen kontuz ibili behar duzula, medioak ez baitira inozenteak. Ikasketa handi bat hartu dut. Bat-batean, zure irudiaren erabilera bat egiten da, baina zu ez zara hor islatzen den hori. Oso zoroa da! Gaitasun hori dago, interes batzuei erantzuten dien manipulazio mediatikoa egiteko. Gauza asko komentatzen ziren nirea gertatu zenean: interes politikoak, katearen aurkako interesak, Espainiako zinemaren aurkako interesak, kateen arteko gerrak egon zitezkeela. Nik zer dakit hor atzean zenbat interes egongo diren, eta zenbat jende dagoen parean, ahuldu nahian. Gu, aktore gisa, oso agerian gaude mamotreto horren erdian. Ikasi dut kontuz ibili behar dugula. Figura publikoa bihurtzen zaren horretan, agerian gelditzen zara halako egoeretan. Testuinguruaz jabetzea garrantzitsua da.

I.I.: Diktadura baten herentzia da testuinguru hori. Tuntuna ez naiz, eta espero nuen egunen batean nire bila etorriko zirela. Telesail honekin, ezagunagoa egingo naiz Espainian, eta, ziur aski, batzuk aurka etorriko dira. Ikasketa bat izan da, bai. Baina ezkutatzen banaiz, emango du jota beldurtuta nagoela. Baina naizena naiz ni. Aurrerantzean ere, orain arte izan naizena izango naiz, baina kontziente izango naiz zer munstro daukagun aurrean. Lan honetaz bizi nahi dut, lan politak egin. Baina, pertsona gisa, hauxe naiz. Ekoizpen etxe batek esaten badu ez nauela kontratatu nahi, politikoki ez naizelako zuzena, oso larria da, baina, tira, ez banaiz haien gustukoa...

M.G.: Oso larria da gertatutakoa. Benetan ezagutuko bazintuzte... baina ez da hala. Beldurgarria da nola manipulatu ahal duten zure irudia.

Sare sozialetan piztu ziren zuen aurkako erasoak. Twitter konturik ez duzue, ezta?

I.I.: Ez.

M.G.: Nik banuen kontu bat, baina ez nuen erabiltzen.

Baina baduzue zerbait esateko sare sozialei buruz?

M.G.: Zer beldurra! Nolako mina egin dezakeen pertsona bakar batek. Zer kontrolaezina den, zer arriskutsua! Zenbat zoro solte dauden hor, anonimatuan. Informazioa asmatzeko gaitasuna topa daiteke bertan. Zer irudi egin ditzaketen zure argazkiekin... Pertsona bat berehala epaitzen dugu sare sozialetan ikusitakoaren arabera: kontuz.

I.I.: Nik sekula ez dut izan Facebokik, ez Twitterrik. Instagram pentsatzen nuen argazkiak igotzeko zela, eta besterik ez. Zabaldu eta lau argazki nituen hor. Koitadua ni. Sekulako astakeriak esan dizkidate Instagram bidez. Mundakan [Bizkaia] ateratako argazki bat OK Diario hedabide digitalaren [Eduardo Indak zuzentzen du] azalean ikusi nuen. Argazkiak igota, gero ez dira zureak. Edonork erabil ditzake.

M.G.: Sare sozialek gauza onak izan ditzakete; aktoreen elkartasun mugimendua Whatsapp talde baten bidez egin zen, adibidez. Baina eskuetatik joaten zaigun tresna bat da.

I.I.: Whatsapp talde hori izango zen Euskal Herrian inoiz egin den aktore bilerarik handiena.

M.G.: Bai, izugarri ondo funtzionatu zuen. Baina sare sozialen alde iluna beldurgarria da.

Ekainean, hiru Max sarietako bat jasotzeko orduan, elkartasuna adierazi zizueten Kukai dantza taldekoek. Ikusten duzue zeuen burua Max bat edo Goya bat jasotzen?

I.I.: Bai noski, ea hala den.

M.G.: Jakina baietz [biak barrez].

Baliatuko zenukete zerbait aldarrikatzeko?

I.I.: Bai, bai. Euskaraz berba egin, ziur. Esango nuke: «Zeinek esango zidan niri, sorgin ehiza horretan sartu nindutenean, sari hau jasoko nuela urte batzuen buruan».

M.G.: Batek daki! Unean unekoa.

Zinema

Miren, erasoak jaso zenituenean, El guardián invisible filma ari ziren ematen zinema aretoetan. Jokatu zenuen pertsonaia berezia zen, ezta?

M.G.: Bai, aipatu nahiko nuke film horretako lana. Pertsonaia opari bat izan zen niretzat. Izugarri gozatu nuen lanaz eta prozesuaz. Aktore gisa, oso kontent nago film hori egin izanaz. Goxoki bat izan zen. Gaiztoarena egiten nuen, eta asko disfrutatu nuen.

I.I.: Sekulako lana egin zenuen. Nahiz eta asko ibili ziren hori gutxiesten, kristoren interpretazio ona egin zenuen.

Itziar, zuk aurten Errementari euskarazko filmean parte hartu duzu. Ezusteko polita izan daiteke?

I.I.: Ziur film polita dela. Ezustekoa izan zen deitu nindutenean. Mutiko bihurri baten ama naiz, eta une oro errieta egiten diet semeari eta senarrari. Josean Bengoetxeak egiten du senarrarena.

For the Good Times film laburra elkarrekin grabatu duzue, Andres Daniel Sainzek zuzendurik. Ondo joan da?

M.G.: Oso ondo. Aktore bikainak izan genituen ondoan: Ramon Agirre, Klara Badiola, Aitor Beltran, Iñaki Rikarte, Iñigo Gastesi, Gorka Zufiaurre eta Kiko Jauregi. Gainera, Kimuak-en sartu da, eta oso pozik gaude.

Elkarrizketaren hasieran, txikitako ametsak aipatu dituzue. Orain zeintzuk dira zuen ametsak bizitzan?

M.G.: Bizitza gero eta arintasun handiagoz bizitzea, gozatzeko gaitasuna gero eta handiagoa izatea, bizitzari oso prisma zabalez begiratzeko gaitasuna izatea, maite dituzun pertsonekin gozatzeko aukera izatea eta barrua eta poltsikoa beteko dizkiguten lan ederrak egin ahal izatea.

I.I.: Eta denbora, denbora edukitzea hori dena egiteko. Lan asko dagoenean, ez daukazu denborarik ez zuretzat ez besteekin egoteko. Aurrera eta atzera ibiltze horrekin, ahaztu egiten duzu non dauden gauza inportanteenak. Lagunekin eta senideekin egotea funtsezkoa da, eta, askotan, bigarren planoan uzten dituzu.

Itziar Aizpuruk aktore lanaz gozatzen du 78 urterekin. Adin horrekin zeuen buruak aktore lanean ikusten duzue?

I.I.: Ea hala den, eta adin horrekin hain osasuntsu, argi eta eder gauden biak.

M.G.: Hori baldin bada zoriontsuen egingo gaituen bidea, hortxe egongo gara.Eta zoriontsuago egiten bagaitu munduko punta batean hondartzako txosna batean egoteak, ba, txosnan egongo gara. Ez dizkiogu ateak itxiko ezeri, ezta?

I.I.: Ezeri ez.