Arriskuaren onura

Apiril amaieran argitaratu zuen Viva Belgrado talde cadiztarrak Bellavista lan berria, bere ibilbideko hirugarrena. Bi urteko sortze prozesuaren ondoren, laukoteak joan den urtearen amaieran grabatu eta nahastu zuen lana, Cal Pau Recordings eta Ultramarinos Costa Bravan, Borja Perez eta Santi Garciarekin batera.

Lehen entzunaldian hitzen gordintasuna ikusten da. Konponketa elektronikoek hartzen duten garrantzia 2017an Guillotinas abestian jada erakutsi zuten, eta, beraz, ez gintuzke harritu behar. Hala ere, Bellavista urrats bat harago eraman dute, batez ere Más triste que Shinji Ikari kantan. Nik ere entzun nuen lehen aldian susto txiki bat hartu nuen, baina, gero, diskoa osotasunean entzunda, ongi integratuta dagoela nabari da. Nolanahi ere, aurrerapen gisa erakutsi izanak, eta albumeko kantu adierazgarrienetako bat izan ez arren, ohikoa ez den lotsagabekeria erakusten du.

Albuma ausarta da, ez dago zalantzarik, eta autoerreferentziaz beteta dago, oso egitura pentsatuarekin, non Cerecita Blues eta AmapolitaBlues kasurako, diskoaren hasieratik eta amaieratik distantzia berera dauden, hurrenez hurren; edo Una soga eta Un collar, lanaren hasiera eta ekuatorea markatzen dituztenak.

Una soga albumeko abestirik zuzen eta nabarmenenetako bat da, bere egituran erraza eta lehen oihuak dituen letrak dituena. Diskoari izenburua ematen dion abestiak taldearen alderdi klasikoenaren eta egiten ari diren lerro berriaren arteko oreka perfektua aurkezten du. Post-hardcore kanta bat, erreferentziazko duten La Dispute taldearen eragin handiarekin. Ez dira bide horretatik aldentzen Cerecita Blues-en, adibidez, musikarekiko adierazpen bezala, «Etorkizuna izorra dadila, nik zer demontre dakit, askotan uztea pentsatzen dut, baina ez dut inoiz egingo». Más triste que Shinji Ikari-ri eusten dion loop-aren ondoren, Un collar bezalako beste kanta harrigarri bat iritsiko zaigu, screamoa eta flamenkoa uztartzera ausartzen direna. Japonian zehar ibili izanaren esperientziaren ondorioz, Ikebukuro Sunshine melodiko eta azkarra jaio zen, Aleix Turon eta Joan Delgado Cala Ventoko lagunen kolaborazioarekin. Are abiadura handiagoa erakusten digute Vicios-en, eta horri jarraikiz Shibari emocional datorkigu, abiadura berarekin, biek abesti bakarra osa zezaketelarik. Amapolita Blues-ek taldearen hasierako garaiak eta Touche Amore miretsiak gogorarazten ditu. Eta arnasa hartzeko astirik gabe, Lindavista-ren hasiera amorratuarekin batzen da, albumean indartsuena dena, baina lasaituz doana gitarra akustikoekin amaituz. Eta diskoko azken sorpresa ¿Qué hay detrás de la ventana?-n dator, Bellavista honen eta ondoren etor daitekeenaren arteko lotura izan daitekeela diotena.

Arriskatu egin dira, eta eboluzio bat izan da egiten duten horretan, baina, beste behin ere, borobila atera zaie lana.