Heriotza, zaintzaren osagarri

Heriotzaz behar baino gutxiago hitz egiten den arren, sarri hitz egiten da eutanasiaz erabaki bakan baten gisan. Lehen zantzuak, diagnostikoa, tratamendua, osasunaren galera, oinazea... Gaixotze prozesua luzea izan daiteke, eta, medikuntzak gaitz bat sendatu ezin duenean eta horrek pertsonaren galera dakarrenean, prozesu horri amaiera ematen dion azken puntutzat jotzen da eutanasia. Hala, zaintza medikoaren eta zainketa aringarrien kontrapuntutzat jo daiteke.

Bateko eta besteko minak, psikologikoak eta fisikoak, norberarenak eta ingurukoenak, pertsona ordezkatzen duenean, ordea, modu duin batez hiltzea ez da erabaki bakan bat, baizik eta gaixotasun bat pairatzen ari den pertsona baten zaintza osatzen duen beste bat. Heriotza duina zaintzaren osagarri baita, eta minez biziaraztea edo modu bizigabean bizitzea, edozein ikuspegitatik, zaintzaren eta pertsonaren kontrakoa.

Gizartea geroz eta zaharragoa da, eta bizitza luzatzeak ez dakar beti osasuna mantentzea. Harrigarria da, horregatik, zainketa aringarriek —formakuntzan— eta eutanasiak —praktikan— ez izatea merezi duten aitortza. Pertsona baten bizitzan momentu jakin batean ezinbestekoak izan baitaitezke. Heriotza bizitzaren gainbeheran hasten delako, eta duin hiltzea bizitzaren osagarri delako.