Orain presoak. Ez bihar, ez etzi edo etzidamu, ez: orain

Aspaldian hasi bazen ere, gure hizkuntza eta herria deuseztatzeko planifikazio guziek ez dute gure izatea desagerrarazi. Haurrak zirelarik, gure aitatxi-amatxiak armairuetan giltzapetu zituzten euskaraz hitz egiteagatik. Gaztetan, Europako nazi eta faxista guziak batu ziren gure hirietan munduko lehen bonbardaketa masiboak estreinatzeko. Hori herenegun zen. Herenegun, Frantzia, Espainia eta Alemaniako konzentrazio esparruetan metatu zituzten gure senideak. Eta handik bizirik irauteko bide bakarra gure nortasuna bera ukatzea zela mailukatu zieten.

Atzo, gure gurasoek ekin zioten iraultza berri bati. Hizkuntza, lurra eta gizartearekin zuten harremana errotik aldatzeko hordagoa bota zuten. Gizon eta emazteen arteko harremana bera eraldatu zen. Eta kario, oso kario ordainarazi zieten beren burua amnistiatu berri zuten militar, politikari eta epaileek. Hori atzo zen. Baina atzorik gabe, orainik ez.

Etnozidioa eta humanitatearen kontrako krimena pairatu ondoko hirugarren belaunaldia gara. Orain ere, dena asmatu behar dugu euskaraz bizi ahal izaiteko, eta ibilbide horretan, denetarik ikusi dugu. Ikusi ditugu GALekoak ostatuetan sartzen barnean zeuden guziei tiro eginez inolako bereizkuntzarik gabe. Ikusi dugu heroina salduz finantzatu zuten estatu terrorismoa, eta, harri batez bi xori, gure belaunaldiaren odolustea ikusi eta pairatu dugu. Ikusi ditugu torturaren orbanak gure bizilagunen baitan. Frantzia eta Espainiako kartzela guziak bisitatu ditugu. Nahi baino gehiago ibili gara ehorzketetan. Debekua, diskriminazioa, kriminalizazioa, deportazioa, erbestea, orotarik ikusi eta pairatu dugu.

Baina ez gara biktimak. Gure askatasunaren aldeko hautua egin dugu. Orain, bizirik gaude, ez dugu ez miseria afektiborik, ez irudimen miseriarik. Gure altxortegia maitasun istorioz betea da. Gure mapamundia euskaraz zeharkatzen dugu, Euskara da gure betiko lurralde librea. Eta askatasunaren bidean, anaitasuna edo aizpatasuna elkarren arteko ardura ere bada.

Orain, Frantzia eta Espainian preso diren euskaldunak gure ardura dira. Astero-astero milaka kilometro egin behar duten familia nomadak gure ardura dira. Bide horietan istripua duten lagunak gure ardura dira. Bizkar zakua beti prest duten haurrak gure ardura dira. Kartzela hotzetan eritasuna eta urruntzea pairatzen duten presoak gure ardura dira. Eta ez da kontu humanitario bat. Euskal presoak etxean behar ditugu, gure ardura eta askatasunaren parte direlako.

Etxean, karriketan, plazan, eskumuturrekorik gabe eta lurralde debekurik gabe, gurekin elkarlanean nahi eta behar ditugu. Badugu baratze ainitz eginik eta egitekoak direnak gehiago. Herri aske bat elikatzeko, baratzezainak behar ditugu saldoka. Oraino kateaturik daudenen ekarpena behar dugu. Urtarrilaren 9an hitzordua dugu Baionan eta Hego Euskal Herriko plazetan. Orain presoak. Ez bihar, ez etzi, presoak gutartera orain.