Egun bat gutxiago ZIU Pediatrikoan

Imanol Karrera eta Nahikari Arduya
2021eko urtarrilaren 26a
00:00
Entzun
COVID-19ak eragindako munduko pandemia baten erdian, 2020ko abenduaren 13an, E. coli bakterioak eragindako konplikazio larri baten ondorioz, gure seme Izar, bi urte eta hiru hilabete baino ez dituena, Nafarroako Ospitale Gunean ospitaleratu zuten (zehazki, Bideko Ama Birjinaren Ospitalean). Larrialdietako behaketan gau bat eta solairuan hainbat egun eman ondoren, ZIU Pediatrikora eraman zuten. Ordutik aurrera, praktikan, gure etxe bihurtu den unitate horretan izan gara. Joan den astean Izarrek hobera egin zuen, eta solairura eraman gintuzten. Bilakaera positiboa konfirmatuta, etxean gaude. Pozik eta hunkituak.

Carla Monterok dioenez, «haurtzaroa garai zoragarria da. Ez dago iraganik, ez etorkizunik, baizik eta xumetasunez, intentsitatez eta ilusioz bizi izandako oraina». Ziur gaude hori izan zela Izarrek bakterioa hartzeko modua. Jolasteak, intentsitatearekin bizitzeak zoriontsu egiten gaitu, baina, batzuetan izaki bizidunoi gertatzen zaigun bezala, gaixotzera ere eramaten gaitu. Horrela onartu dugu gure semea gaixorik dagoela. Hau gogorra izan bada ere, E. coli bakterioa ez dugu gure etsaitzat hartu, zentzurik gabeko gerra deklaratu behar zitzaiona. Gure ustez, zorionez, hau beste zerbaitetik dator, gaixo dagoena sendatu eta zaintzetik. Lehena osasun publikoari dagokio; bigarrena, guri, amari eta aitari. Gure esku dago energia eta maitasun guztia ematea, laguntza ematea eta indarberritzeko ahaleginean laguntzea, eta, nekeak indarrak ahultzen dituen arren, horretan ari gara, horretan jarraituko dugu.

Zalantzarik gabe, gure bizitzako esperientziarik biziena eta gogorrena den honetan, ospitaleko langileak (garbitzaileak eta osasun-langileak, gehienak emakumeak) gure bigarren familia bihurtu dira. Lerro hauen bidez, miretsi, eskertu eta aintzatetsi nahi dugu Izar sendatzeko egindako lana, egindako ahalegina eta egindako ekarpen bokaziozkoa, eta indar apartarekin sendatzen saiatzen diren gainerako haurrak. Bidezkoa da esatea, halaber, sendatzen saiatzeaz harago, gurekin batera gure seme-alabak zaintzen dituztela. Eta beste sektore batzuetako milaka langile bezala egiten dute, lan baldintza prekarioetan, neoliberalismoak aplikatutako pribatizazioen, murrizketen eta behin-behinekotasunaren ondorioz, dena negozio bihurtzen baitu, oinarrizko eta funtsezko zerbitzuak barne.

Pandemiak Nafarroako Ospitale Guneko (helduen) ZIUko irudiak ekarri ditu prentsara eta gure telebistetara. Unitate berri bat, paziente bakoitzarentzako boxekin (logelak), eta osasun-langileentzako kontrol-eremu zabal bat. Nafarroa osorako erreferentziazko ZIU Pediatrikoaren errealitatea, ordea, oso bestelakoa da. Horretarako baldintzak betetzen ez dituen leku batean dago behin-behinean, Kirurgia Handi Anbulatorioko Unitatea (KHAU) jasotzeko bideratuta dagoena. Eremu laukizuzen zabal bat da, sei oherekin (gehieneko edukiera), bionboz bereizita, eta mostradore bat, mediku, erizain eta laguntzaileentzako kontrol-eremu gisa. Horrela, familiok ez dugu intimitaterik informazio medikoa jasotzeko, egoera larrian dauden gure seme-alabekin egoteko. Gainera, larritasunez eta lekuko zuzen gisa, honetan ere gureak diren gainerako haurrek jasaten dituzten krisi gogorren aurrean gaude. Ez daukagu leku intimo eta duinik albisterik zailenak jaso eta digeritzeko, elkar besarkatzeko, barre egiteko eta negar egiteko aurrerapenengatik eta atzerapenengatik. Eguneko 24 orduetan gaude gure seme-alabekin, baina, solairuan ez bezala, ez dugu ospitaleko janaria jasotzeko eskubiderik, ezta dutxatzeko eta aldatzeko aldagelarik ere.

Haur gaixoak sendatzeko, funtsezkoa da tratamendu egokia eta behar diren langileak izatea, hori guztia baldintza duin eta egokietan. Baikortasunez dio ZIU Pediatrikoko pediatra batek: «Pasatzen den eguna egun bat gutxiago da hemen». Bada, ospitaleko arduradunek eta Nafarroako Gobernuko Osasun Departamentuko arduradunek aukera dute gaurko eguna bat gutxiago izateko, azkena, Nafarroak ZIU Pediatriko bat izan dezan, ZIU Pediatriko baten baldintzekin. Lehentasunetan oinarritutako aitzakiek ez dute balio egoera horren aurrean osasun-langileek, haurrek eta haien familiek duten premian. Etorkizuneko planek ere ez dute balio, benetako eta behin betiko planek baino ez dute balio, data urgenteak eta zehatzak.

Luzatzen ari den esperientzia baten lehen egunetan, irizpide oneko lagun on batek esan zigun geure burua zaindu behar genuela zaindu ahal izateko. Osasun publikoa eta langileen eskubideak defendatzea gure osasuna zaintzea da. Zerbitzu publikoak indartzea, gure bizitzak erdigunean jartzea. Hori da modu kolektiboan zaintzeko modua.
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik

Ordenatu
0/500
Interesgarria izango zaizu
Nabarmenduak
Orain, aldi berria dator. Zure aldia. 2025erako 3.000 babesle berri behar ditugu iragana eta geroa orainaldian kontatzeko.