'Oinohplak'

Kotxetik irten, egurrezko ate gorri bat zeharkatu, eta lorategi batean sartu gara. Ez dakit non gauden, txakurra naiz Japonian nagoen guztietan. Maskota bat, txundiduraren ondorioz bi oinetan larri mantentzen dena, nire gidari-japoniar-lagunei, nondik-nora dakitenei, segika. Jakintsuak dira eta botere estralurtarren jabe: mapak eta menuak irakur ditzakete. Jaki goxoz eta opariz betetzen naute. Erregina exotiko handiegi bat da hemengo Maite san. Baina ez galdetu zehazki non gauden, nire mugikorrak ez du hemen funtzionatzen. Eta, mesedez, ez utzi bakarrik: galduta nengoke... nire zaunkak ez ditu inork ulertzen (ezta Japonian ere!!!). Hori bai: erreberentzia bat egiten didaten bakoitzean, isatsa alde batetik bestera astintzen dut fuerte-fuerte, nire borondate ona eta laguntasuna adieraziz; ez nuke, Wes Andersonen azken film liluragarriko zakurrek bezala, Txakurren Uhartean deserriraturik amaitu nahi.

Goroldio, harri leun eta banbuzko iturri-bideak bitan banatzen dituen bidetxoari jarraitu diot, nire adiskideen moduan. Inguruko jende gehienak jantzi tradizionalak ditu soinean. Galtzerdi zuri-zuriak egurrezko sandalietan. Behatz birentzako poltsikotxoak besterik ez dituzten galtzerdiak: oinentzako manoplak (oinoplak?). Egurrezko antzinako etxe batera sartzera goaz, nohkan bat ikusteko asmoz: noh antzerki tradizionalean aditu den flautista bat entzutera goaz, bakarka.

Tatamiz forraturiko egurrezko gelan sartu aurretik, zapatak erantzi ditugu eta lurrean eseri gara, tente-edo-okzidental erara. Musikariak gara laurak: ni, gringo bat eta bi japoniar adiskideak. Antzinako musikan adituak-edo. Gaur, baina, noh tradizioan murgiltzeko prest gaude, kanpotarraren fede hautsezinaz.

Badator. Jantzi tradizionalez apaindurik agertu da gure aurrean. Isiltasuna tofu zati bat da, zuri-birjinala, leuna. Zeharkako flauta beltzak kontraste egiten dio.

Lehendabiziko nota luze-agudoak lagun gringoaren bizkarra lotsagarriki okertzea lortu du. A zer nolako bolumena! Piztia basati baten marrua. Ze fuerteeeeee!

Beste horrelako bost murrusaren ondoren, gringoak kirol jertsearen txanoa poliki-poliki jantzi du. Nire aurrean dago, eta ikustea ezin ekidin. Alde banatan ditut bi japoniar lagunak ere. Benetan da ozena bolumena. Baina kitzikagarria. Hala ere, ez gertatzera doana bezainbeste. Lehendabiziko pieza izan baita, noh tradiziotik entzungo dugun azkena. Bukatu denean, hitzalditxo bat: Bach esan du? Keba, ez da posible. Zalantzak hegan irten dira, eltxo zikinen moduan: bigarren cello-rako suitea dirudien zerbait izan baita entzun dudan hurrengo gauza. Estiloa deskribatzea zaila zait hala ere... eta ez dut Bachen doktoretza duen norbaiten itxura eman nahi... baina ez genuen hura espero!

Gringoa nire aurrean, gero eta makurtuago. Eskuinean dudan lagun japoniarrari begiratu diot begi izkinatik: ez zaio ezer berezirik nabari. Bale, daijobu desu, dena ondo. Boteprontoan, ordea, burua alde batera eta bestera mugitu du; ezetz, daijoubu ez dela hura. Eta keinu horixe bera izan da detonatzailea. Inurri bat nabaritu dut sabelean, halako olatu kilimatsu bat. Algara bat, ji!, tripatxoan. Ez da ahoraino iritsi hala ere, eskerrak. Bale, pentsatu gauza tristeetan: abandonatu ninduen nobio hura, amonaren hileta... alferrik. Bach noh flautarekin entzutea munduko gauzarik komikoena zait... lekua, tofutasuna, dekoro japoniarra, gringoaren bizkar karakoltsua, izerdi tantak lepoan behera, bi begi urratu ezetz eginez... ai, ai, ai, ezin aguantatu! Eta... juas! Algara erreprimitu bat egin dut oka. Arraioa, zein lotsagabea! Honezkero, izerdi uholde batean barrena igeri dabilen bakarra ez naiz ni, gringoaren bizkarra gora eta beherako konbultsiotan, japoniar kideei ere hasperenen batek edo bestek egiten die ihes; barrokoan inspiraturiko seigarren inprobisazioa entzuten ari gara ordurako. Ai, ai, ai, amaitu dadila... ze tripako mina! Disimulua da dimentsio txikitako gela honetan irabazle, baina ez gurea: duintasun japoniarra entzungorrarena egiten garaiezina da.

Azkenean, txaloak, ai, bukatu da! Kito, joan gaitezen hemendik, come on! Baina... zorigaitza! Bis bat jotzera doa. Ez, mesedez... nohkan-ak bost moko-txirula sartu ditu bost plataformadun makiletan, eta magikoak balira bezala geratu dira zutik bere aurpegiaren aurrean. Bat aho bazter batean sartu du: txi, txi, txiiii, hasi da jotzen; ondoren beste txirula bat aho izkin kontrakoan: po, po, po-po; hirugarrena sudur zulo batean: fiu, fiu eta fiuuuu; laugarrena bestean zuloan: piri piri pi.... bosgarrenerako... ezin dugu gehiago, diafragma sutan, botagura, irudimena noria ero bat... gu laurok gauza bera pentsatzen: «Non demonio sartu behar du, bada, bosgarrena?

Begiratu lurrera, oinopletaraaaaa, azkar!»

Ze gaizki.

Eta ze ondo.