Koya san

Bigarren aldia zen Japoniara nindoala jotzera, baina oraingoan, kontzertuak baino astebete lehenago joateko agindu nion neure buruari. Behin haraino joango eta...

«Hegaldi zuzenak jarri berri dituzte Amsterdametik Fukuokaraino», esan zidan Yohsik. Eta gero? Handik norantz? Kontrabaxu jotzaile batek eman zidan erantzuna: «Joan zaitez Koya sanera», tenplo budistez beteriko tontorra duen peregrinazio mendira. Nerabezarotik korapilaturik nerabilen heste bat askatu zitzaidala uste dut, une hartantxe. Beldur zentzugabeak uxatu, eta «bai, joan horra», entzun nuen lepo atzean, ezkerreko sorbalda parean, mamuek berba egiten dizuten leku horretan bertan. Erabakita zegoen.

Fukuokan gau pare bat igarota, hotel alboko geltokian hartu nuen trena. Pittinka, paisaia zurituz joan zen: urtarrila Japoniako mendietan. Zurizko paisaian, denboraren iragatea ere, zuri.

Metroa; funikularra; autobusa; Koya san. Lauzpabost humanoide galduren taldea osatzen genuena, tenplu desberdinetan barrena desegiten. Fukuokan bizitako hiri, jende eta geltoki zarata isilduz, eta nire buru barrukoa ozenduz.

Autobus gidariak, burua makurtu, eta eskua luzatu zuen aterantz: «Hemen da».

Tenplua tenpluaren atzetik, eta inor ez. Maleta elur artean arrastaka, egurrezkosarrera-ate ikaragarri bateraino iritsi nintzen. «A, nire tenplua!» leloa ni, budista-turista...

Bi monje gazte-gazte (18 urte bai?) zuhaixka baten atzealdetik irten zitzaizkidan. Halako hotza, eta bi mutikoak, soinekoa eta egurrezko sandaliak jantzita. Ni, kokoteraino estalitako tuntuna, logelan utzi ninduten, tatami eta mahai mantaldun baten konpainian. Maletako trasteak ateratzen denboratxo bat neramala, oihu ttiki bat entzun, eta gelako ate irristaria ireki zen; ezpain gaineko langar iletsudun monjea, azpila eskuan: afaria. Jatekoa mahai gonadunaren gainean jarri eta, «dozo, dozo» esanez, nire oinetarantz so geratu zen. Belauniko eseri nintzen mahai alboan. Isiltasun deseroso baten ondoren, monjea ere nire ondoan eseri zen. «Ama! Nirekin afalduko du!». Mahaiaren mantala jaso, eta azpian sartu zituen oinak orduan; Maite tximuak, gauza bera; bero-beroa zegoen mahai azpialde hura! Ez galdetu nola: bertan ipotx ikustezin batek sua piztu zuela esan balidate, sinetsi egingo nukeen. Monjetxuari esker begirada bat zuzendu nion, baina monjetxurik ez jada.

Bost eta erdietan bueltatu zen. Eta azpil huts-huts bat eraman.

«Eta orain zer demontre egin behar dut nik? Paseo bat ematera joango naiz». Kanpoko iluntasunak harritu egin ninduen; gaua, Koya sanen: izarrak, izarrak eta izarrak, auto galdu bat ordu erdian behin, eta elurra oinazpian kris eta kras. Buruko berbontzikeria, jasanezin: «Hemen astebetez? Erotuta hago! Denbora ez den pasatu ere egiten! Bihar dena utzi eta Osakara joan hadi, bertan museoak ikusiko ditun gutxienez...». Urrunean, Koya sango hilerri ezagunaren argi laranjak, kandelen su izpiak, tilin-talan. Bi kilometroko kanposantua, ilunpetan, bakarrik, galdurik eta erdi beldurturik nengoela ez zitzaidan oso kontsolagarri egiten. Pixaleak amorratzen eta hotzak. Baina ez nuen tenplura bueltatu nahi. Bi ordu igaro nituen oinez gutxienez, errepide hartan gora eta behera, neure buruarekin haserre, bide erdian, bizkarrean biolontxeloa zeraman mutila ikusi nuen arte. Aurpegi mendebaldetarra. Pentsatu ere egin gabe: «Hello, do you play cello?» ( Txeloa jotzen al duzu?) Eta hark, munduko gauzarik naturalena galdetu izan banio bezala: «Bai, eta zuk zer jotzen duzu?» Nik: «Biolina». «Ah, ze ondo, etorri, ixtera gindoazen, baina sartu, sartu hemen!».

Aliziak bezala, ate hura zeharkatu, eta beste mundu epel tatamitsu batera egin nuen salto. Bertan, Robin biolontxelistaz gain, Veronique, Takeshi eta haien bi haurrak, Tao eta Mayana zeuden. Orduan izenak ez nekizkien, noski, baina gela erdi-erdian zegoena segituan ezagutu nuen: nire zain, niri deika urteak, mendeak igaro izan balitu bezala, sruti box ikaragarri eder bat. Indiako musika tresna hori ez da hain ezaguna, baina nik badut bat, nire neighborrak oparitua.

Hortik aurrerakoa irudika dezakezue: Veronique, haurrak magalean, kantuan; Takeshi erhua joz (gerlari txinatarrek zaldi gainean jotzen zuten soka bakardun tresna), Robin txeloarekin eta ni srutiarekin.

Han zer egiten nuen neure buruari galdetzetik, galderarik eta bururik ez izatera. Han behar nuela jakitera.

Lagunez inguraturik pasatu nituen Koya sango egun haiek.

Yoshi eta Josh Naganoko geltokira bila etorri zitzaizkidanean, zera esan zidaten: «Maite, hori amestu egin duzu!».

«Neska ameslaria izateak onuraren bat ere badu: hainbeste amets fabrikatuta, bakarren bat nahiko itxuroso ateratzen zaizu noizean behin...», erantzun nien.

Eta ametsarekin jarraitu nuen.