Auzo-lotsa

Ni umetan oso lotsatia nintzen, eta oso gauza arraroak egiten nituen. Behin, arazoaren tamaina argitze aldera-edo, amari galdetu nion, ea osasunerako txarra zen horren gorri jartzea: «Lasai! Hori berez sendatuko da». Gure amaren ustez, oso ohikoa omen da haurra zarelarik lotsatia izatea. Gero, bizitzaren eskarmentuak, eta adinak dena sendatzen du, antza. Halarik ere, ez dakit, bada, lotsati-etapa hura guztiz gainditu dudan. Izan ere, lehengoan, Borrellek, Espainiako Atzerri Gaietarako ministroak, Mexikoko presidenteari, Manuel Lopez Obradorri, eta Alemaniako telebista kateko kazetariari Kataluniaz elkarrizketa batean esandakoa entzutean, Espainiarekiko auzo-lotsa sentitu nuen, eta zera pentsatu nuen, nahiz eta horrelakoek ezer gutxi merezi dutela jakin: gure amak ez gorritzeko teknika ezagutuko du? Horrelakoetan, amak arnasari eusteko esaten zidan, eta batetik hamarrera kontatzeko: bat, bi... Oso metodo ona da ez gorritzeko, eta barregarri ez egiteko, baina ez dakit horrelakoek Espainiarekin funtzionatzen duten. Izan ere, Espainiak aspaldian lotsa galdu du, eta kutsatu nahi gaituzte.