Hasi ditut eskolak unibertsitatean. Zuzen zebilen Italo Calvino bere milurteko berrirako proposamenetan? Asmatu al zuen? Horixe izan zen lehenengo eskoletako gaia. Hurrengo batean, W.G. Sebald eta hiriko paseatzailearen literatura hartu genituen eztabaidagai. Hemen horixe egiten baita, irakurketak eta gaiak proposatu eta mintzagai izan eskolan, irakaslea gidaria izaten da beste ezer baino gehiago. Akabo garai bateko klase magistral horiek.
Eskolak atea zabalik ematen dira. Baina ez zentzu sinboliko batean, fisikoan baino. Ikasgelako atea irekita uzten da. Ikasleren bat tutoretza orduetan bulegora badator atea zabalik izan behar duzu. Derrigorrezkoa da hori. Helburua da irakasle eta ikaslearen arteko distantziak zaintzea, batez ere irakaslea gizonezkoa bada eta ikaslea emakumezkoa. Erasoak eta egoera deserosoak ekiditeko modua da. Igogailuan ere, hobe ikasleekin batera ez jaistea. Horrek ez du esan nahi ikasle eta irakaslearen arteko harremana hotza denik, guztiz kontrakoa, harremana sanoagoa da.
Pertsonen arteko distantziaren kontzientzia gero eta handiagoa da hemen. Edozein iladatan zain bazaude, demagun supermerkatuko kutxan, komeni da pausu bat atzerago egotea. Bestela atentzioa deituko dizu aurrekoak. Horixe gertatu zitzaigun aurrekoan. Eginda gu, Euskal Herriko sangailara. Joe Biden-ek Alderdi Demokratako hautagaietako batek, agian ateratzeko aukera gehien dituenak, barkamena eskatu du bi emakumerekin distantzia zaindu ez zuelako aurreko kanpainan. Poza adierazteko, bizkarretik heldu zion bati eta besteari bekokian eman muin, eta egoera deserosoa izan zen pertsona haientzat. Argi dago gizonezkoak izan balira beste era batera jokatuko zuela Bidenek.
Gogoan dut gure aita ez zegoela besarkadara ohituta. Kalanbre bat hartzea bezain txarra zen berarentzat besarkada bat jasotzea. Urteetan aldarrikatu dugu kontaktu fisikoa, sentitzea hurrekoaren maitasuna. Baina distantzia ere beharrezkoa da errespeturako, bakoitza bere tokian, arnasarako espazioa utziz.
Eta biok nahi badugu, orduan bai, besarkada estuan bildu.