New Yorkeko munduak

New Yorkeko munduak

Fernan

Kirmen Uribe

Fernan pertsona garbia zen. Urrutitik antzematen zitzaion pozik bazegoen, orduan munduko izaki maitagarriena zen, edo triste, astiro ibiltzen zenean, oinak lurrari itsatsita bezala.

00:00 / 4:11

Entzuteko beste bide batzuk

Fernan

Kirmen Uribe

2020ko urtarrilak 27

    Fernan pertsona garbia zen. Urrutitik antzematen zitzaion pozik bazegoen, orduan munduko izaki maitagarriena zen, edo triste, astiro ibiltzen zenean, oinak lurrari itsatsita bezala. Fernando liburu irekia zen, pentsatzen zuena kontatzen zuen, bere ilusioak, bere pozak, eta baita bere kezkak ere. Harekin ez zegoen zurikeriarik. Bere lagunen laguna zen, eta bere familia maite zuen. Besterik gabe.
    Alaia zen, nahiz eta hobe berarekin ez eztabaidatzea, ez baitzuen erraz besoa bihurritzen ematen, burugogorra zen. Fernandoren egia. Hori bai, eskuzabala ere bazen, ez zitzaion axola bere denbora, maitasuna edo babesa behar zuenari ematea. Bestearengatik dena emateko gai zen, zalantza unerik izan gabe.
    Asko gogoratzen zen Amañako bere haurtzaroaz (Amañakoa zen Eibarrekoa baino gehiago), eta nola joaten zen zoriontsu Iñaki bere lagunarekin baserrira, horren gazte galdu zuen lagun handi hura. Udatan Lekeitiora nola joaten ziren, eta bere aita Jose Luisekin egiten zuen arrantzan. Itsasoarekin orduan maiteminduko zen Fernan, sekula utziko ez zuen maitasuna. Luzaroan bizi izan zen Ondarroan, baita lagun asko egin ere bertan. Lagun bitalak, Marian eta besteak, bizitza bere osotasunean bizi nahi zutenak. Izan ere, gehiago bizi zaitezke edo sakonago, eta Fernanek eta bere kideek bigarrenaren hautua egin zuten.
    Usue ezagutu zuen Ondarroan, eta harekin familia polit bat osatu zuen, bi seme-alabekin, Ibon eta Garazi. Garazik esaten zuen, bere aita hainbeste maite zuen, ezen hazten zenean berarekin ezkonduko zen. Haiekin asko jolasten zen, bera balitz bezala hiruretan umeena. Ez zen arraroa Ibonekin Artibai ibaian bainatzen ikustea, galtzontziloetan, eta jendeak harriduraz begiratzen zion, edo inbidiaz, bere semearekin batera bizitzaz hainbeste gozatzen ari zelako…
    Bizitza maite zuen, baina antsietateak, gutako bakoitzak menderatu behar duen piztia ilun horrek, San Gabrielek herensugea bezala, horrek galarazi egiten zuen. Azken urteak ez ziren errazak izan. Buelta eman zion arte. Bai, azkenean dragoiari irabazi egin zion. Fernan pozik zegoen, Fernan buruargi zegoen, Fernanek bizi egin nahi zuen heriotzak eraman zuenean. Bizitza berri bat hasi nahi nuen seme-alabekin batera, baina tamalez ez zen egon bigarren aukerarik, gorputza nekatuegi zuen.
    Orain imajinatzen zaitut aitarekin arrantzan, edo Iñakirekin baserrian jolasean, edo goizegi utzi gintuzten bihotz oneko lagun haien ondoan, parrandan.
    Fernan, hori zinelako, bihotz oneko mutiko bizia.

Saio honetako beste atal batzuk