Izan BERRIAlaguna

Zaitun

Zaitun

Kapitaina, nire kapitaina

Ane Irazabal

Duela urtebete Maltan ezagutu nuen Carola Rackete. Uztaila zen, eta izugarrizko beroa egiten zuen Mediterraneoko uhartean.

00:00 / 4:11

Entzuteko beste bide batzuk

Kapitaina, nire kapitaina

Ane Irazabal

2019ko uztailak 3

Duela urtebete Maltan ezagutu nuen Carola Rackete. Uztaila zen, eta izugarrizko beroa egiten zuen Mediterraneoko uhartean. Sea Watch gobernuz kanpoko erakunde alemaniarrak bi kazetari onartu zituen haiekin erreskate misio bat jarraitzeko, eta gu aukeratu gintuzten.

Portuta iritsi ginenean, Sea Watch 3 ontziarekin topo egin genuen eta Racketek eman zigun ongietorria. Garai hartan ez zen ontziko kapitaina, tripulazioaren beharrak kudeatzen zituen arduraduna baizik. Oso pertsona serioa iruditu zitzaidan. Diziplina handikoa. Segurtasunaren gaineko ikastaro motz bat eman zigun, eta, ondoren, ontziko txoko guztiak erakutsi zizkigun: azpiko sototik hasi, anbulategitik pasa... eta kapitainaren gelara iritsi arte. Hitz gutxiko pertsona zela pentsatu genuen. Lotsa maskara serioan ezkutatu eta aitzitik antipatikoa egiten zaizun horietakoa.

Egunak pasatzen hasi ziren eta ontzia ez zen Maltako portutik ateratzen. Lehenik matxura batek luzatu zuen irteera. Gero, berriz, Valettako gobernuaren debekua iritsi zen: aurrerantzean erreskate ontziak ezingo dira Maltako portutik atera edo Maltako portura sartu.

A ze belarrondokoa jaso genuen albistea jakin genuenean! Tripulazioa haserretzen hasi zen, eta portuaren aurrean protestak antolatzen. Orduan ezagutu nuen Racketeren benetako lidergoa. Neska lotsatia eraldatu egin zen eta Valettako gobernuarekin bitartekari lanak hasi zituen. “Gu itxaroten gauden bitartean 15 pertsona ito dira Mediterraneoan”, esan zidan eta Sea Watcheko Berlingo kideekin batera prentsa mobilizatzeari ekin zion. “Kazetariak beharrezkoak zarete presio egiteko”, erantsi zuen. Azkenean, ontziak ez zuen portutik ateratzeko baimenik jaso eta kazetariak joan egin ginen. Une horretan pentsatu nuen Sea Watchen amaiera zela hori. Baina ez, hilabete batzuk geroago itsasora atera zen. Berriz ere.

Racketeri elkarrizketa bat eskatzen nion bakoitzean, ezetz erantzuten zidan. Ez zitzaiola telebista eta arreta mediatikoa gustatzen. Nahiago zuela gerizpean gorde. Horregatik, aste honetan mundu guztiak haren izena ikasi duenean, iaz ontziko brankan izan genituen elkarrizketen inguruan hausnartu dut. Racketek azaldu zidan ontzi izotz-hausle batean lan egin zuela Ipar Poloan. Kontatu zidan larrialdi klimatikoaren ondorioak agerikoak zirela, eta ozeano Atlantikoa Mediterraneoa baino itsaso zintzoagoa dela. “Atlantikoa erasokorragoa dirudi, baina Mediterraneoak aurpegi bikoitza du. Barea iruditzen zaigu, baina olatuak altxatzen direnean, akabo”. Racketek naturaltasun osoz nabarmendu zidan Ipar Poloko misioetan tripulazioko kideek egunak pasatzen zituztela elkarri hitz egin gabe, soilik hango egoera behatzen. Hala, azken egunetan behin eta berriz pentsatu dut zenbat ariko den sufritzen foko mediatiko guztiak harengan jarrita daudela ikustean.

Ziur nago min egin diotela sarean jaso dituen eraso anonimoek, baina, aldi berean, lepoa jokatuko nuke ez zaizkiola heroi aldarrikapen hutsalak gustatu. Finean, bizi duen une historikoa ezin hobeki ulertu duen eta horri erantzun bat ematen saiatu den pertsona arrunta da Rackete. “Etorkizunean ez dut neure buruaz lotsa sentitu nahi, ez dut ‘nik ez nekien’ esateko beharra sentitu nahi. Badakit Mediterraneoan zer ari den gertatzen eta nire esku dagoena egiten ari naiz”. Racketeren hitzak. Kapitaina, nire kapitaina.

Saio honetako beste atal batzuk