Hauxe da, beraz, kontua:
insomnioa goizeko hirurak eta laurdenetan,
eguzkiaren orenari jarraitu arren
hamabost minutuero ziztada elektrikoa
pairatzen duen igela nola,
halaxe erlojua bere mekanikari bultzaka.
Hitzen aferak nauka esna.
Kakao-esnea edaten dut
—amatasun beltzaran epela—.
Nahiago nuke bizimodu sinplea,
baina gau osoa daramat
kutxa handi batean poemak pilatzen.
Nire Hilezkortasun Kutxa da,
nire gordekina,
nire hilkutxa.