Gauzak asko aldatu dira.
Beti musika bera entzuten dut.
Ez-lekuetan gelditzen dira trenak.
Urratsak urratsa darama ezbairik gabe.
Hodeietan irakurtzen dut oraina.
Maite dut ene bakartasuna.
Egoera jada ez da berdina.
Berantagatik orduz helduko gara.
Ene memoria hondakindegira bota dut.
Hango langilea trufatu da nitaz.
Iraganik ez dut, USB giltzetara
Pasatutakoa salbu.
Maite dut ene bakartasuna,
Zure laztantzeko hedatzen den
Eremu elurtsu bakarra delako.
Ama harriak, ama izarak, ama leihoak, ama izarrak, ama aingurak, ama begiak, ama zakatzak, ama ogiak, ama baratzak, ama ahotsak, ama koilarak, ama laiotzak, ama basoak, ama hariak, ama usoak, ama zauriak, ama oharrak, ama oihuak, ama aiztoak, ama mailuak, ama labeak, ama masailak, ama ateak, ama mirailak.
Ama arraina bezain ama zuhaitza bezain ama txoria neu ere.
Denok gara erabat ezagutuko ez dugun ama baten seme-alabak.
Nork bere gela zaindu gabeko egunak
gordetzean pilatu ohi zaizkigunak.
Ohea bete ondotik barre eta bizarrez,
kasu, estaliko duzu erretako loreez.
Ohartu orduko…
Ez sekula bihurtu kanpokoa zutabe
utziz korridorea osorik zu gabe.
Ez dadila izan inor etxean zu beste.
Ohartu orduko: ez lore, ez lanpara, ez erbeste.
Urte asko eman ditu basoa zaintzen.
Zuhaitzei gora begira itxoiten.
Ez ditu gauzak argi, are ilunago orain;
oraindik ere hori posible bada.
Hanpatuak ditu zainak odolez. Dolorez.
Oinak lurrean dituenak duen ziurtasunaren adorez.
Eta gora egiten du ahal duen guztietan,
baina ez du ezer ikusten.
Enpatia basoa mozten hasi da
eta zurekin amestu du gizonak.
Zurekin, soilik zurekin.
Zurekin, beti.
Piztu da piztia eta ez dago atzera bueltarik.
Ez da hemen jainkorik hau gelditzeko gai denik.
«Hitza hitz» dio zeruko pintada handiak,
hastear da ikastear dugun garai berria.
Enpatia basoa mozten hasi naiz
eta sexuarekin amestu dut orain.
Zurekin, soilik zurekin.
Zurekin, beti.
Basoa naiz, basoa nauzu.
Lasaitzen nauena da
existitzen den oro
zeharoko zehatz existitzen dela.
Orratz-buru baten neurrikoa denak
ez duela gainditzen milimetro zati batean ere
orratz-buru baten neurria.
Existitzen den guztia zehaztasun handikoa da.
Pena da zehaztasun horrekin
existitzen den guztiaren gehiena
teknikoki ikusezina izatea.
Ona da egia gugana iristea
gauzen zentzu sekretu bat bezala.
Azkenerako geuk, nahastuta, asmatzen dugu
perfekzioa.
Maiteminaren kutxa beltza
nekez da aurkitzen: elurrak
irentsi ez badu, sasiak du
estali, edo ikusezin egin
behe lainoak. Beharrik,
kutxa osorik biltzeko zori
on urria suertatuz gero.
Nola izan disidentea
espeziearen jarraipena
eta ordena soziala mantentzea
bilakatu denean
zure eguneroko lana?
Ikasiko duzu ezetz esaten.
Zeure buruari.
Etxeak fundatu egiten dira nazioak bezala
eta gero hedatu egiten dira.
Etxeak fundatu egiten dira
maitasunaren izenean, betirako.
Bizitzeko araudi bilakatzen dira ohiturak
eta araudiak, aztura; eta azturak, natura;
eta natura, gauzen izaera beharrezkoa.
Zopari derrigor bota beharreko tomateak
antzinako usadioen ukitua du;
zainzuriak bi saltsatan sarrera gisa
hastapenetako dekretuetan ageri da;
eta ogi haziduna; eta legatza, saltsan;
eta Larraburuko hojaldre tarta mermeladaduna
fundazio garaitan Ikean erositako jantokian.
Argi iragazia, elkarrizketa arina,
bidenabarrekoa balitz bezala. Intimitate arraro hau
ia gehiegizkoa.
Komuneko muturreko garbiłasuna
ez da puritanismoaren seinale
lege izatearen arrazoia ahantzitako legea baizik.
Egongelako jardueren zuhurtzia
ideologia nagusiaren morroi denez
Brahms heresiara kondenatuko da
hala nola Purcell, amerikana osoa eta korridoak.
Popa hartzen da naturaltzat
eta oheratu aurretik telebista ikustea.
Logelako atearen beste aldean datza egia
egia bakarra izaretan binaka ezarria.
Diote maiłasunarengatik fundatzen direla etxeak
baina fundatu behar direlako fundatzen dira,
arrasoan, bestela, hotz egiten duelako.
Eta urteak igarotzen dira gero.
Lababoko ileek ez dute ja
gizarte larritasunik sortzen.
Logelako ate itxiak epaiketa jauregia dirudi
eta dekretu absurdoak aldarrikatzen dira:
zainzuriak maionesa hutsarekin, haragia igandeetan,
Larraburuko tarta data berezietan bakarrik.
Alfonbra bat agertu da ez zegoen tokian
propagandaren indarrez deitzen da iragana
orainera. Leihoetako kristalek
zikin-gandua dute eta kanpora alde egin beharra
nagusitzen hasiko da hiriaren konkistan.
Auzoa lehendabizi, erdiguneko karrikak gero.
Itzultzean, gauzek ardatzik gabe dirudite,
lore-ontzia ezkerretaraxeago dago,
sofa eskuinetarantz mugitu du norbaitek
Iiburuen ordenak aldaturik ematen du,
lagun uste genuena ezagun baino ez da.
Denak dirudi oraindik birendako,
dena da, izan, birendako baina
bi egia dabiltza honezkero.
Etxeak fundatu egiten dira
baina hautsak harrotuz erortzen dira
antzinako inperioen modura.
Legeak letra mortu dira, azturak, arrotz,
naturari artifizioaren kutsadura dario.
Ez dago besterik: kanpoko atea isilean itxi
eta arrasora atera. Hotz egiten du.
Ortziak ez du inoiz arraposturik izan.
Zertarako galdetu orain?
Ez zaude.
Apokalipsiak festa-jantzia ipini
eta distopia hitzak ahoa goxatu digunean.
Ez zaude.
Baserrian ahuntzak ahumeak egin
eta zure alabak hontzei iragarri dienean.
Ez zaude jada.
Supermerkatuko otarrainxka-paketean
Cocidos etiketaren ordez Covid-2 irakurri dudanean.
Ez zaude.
Hilkutxek txanda gorde behar dute.
Ejerzitoak zorrotzago estutzen ari dira mugak.
Ez zaude.
Geranioari galdetzen diot nola eutsi
bete-betean joko nauen oinaztarririk etorri ezean.
Ez zaude, ezetz.
Zure lankideak kalera bota dituzte, dendak itxi,
barazkiak zarrasteldu egin dira, artistak isildu.
Ez zaude.
Ganbara hustu dut, ilea tindatu, lapikoa astindu.
Amodioa zure itzalarekin egiten jarraitzen dut.
Ez zaude.
Andre mozkorti bat ujika dabil plazan
berarentzat delakoan balkoietako txalo-zaparrada.
Ez zaude, ez.
Trakeotomiak. Giltzurrun erauzketak. Zorabioak.
Isuriak. Endotelio lehertuak. Konbultsioak.
Ez zaude jada, esan dut, bai.
Bazeunde, esango zenuke, Winchester bati oratuta:
“Kanpora, Satanas! Ni Rambo berria naiz!”.
Triste, triste jarri da mundua.
Lacrimosa dies irae, lacrimosa dies illa.
Min oro da absolutua. Min oro da erlatiboa.
Ez dakit non den zentzabidea.
Olatuak. Uhartea. Kalatxoriak.
Faltan dut zure hatz-koskorren deia atean,
sekula izango ez dugun hitz ase eder luzea.
Itsasoak hondartzari, bitxiak:
txirlak eta goroldioak.
Hondartzak itsasoari, altxorrak:
txalupak eta adioak.