Zuk nahiago duzu
bizirik dagoena baino
hilda dagoena
hilda dagoena zure buruan bizi da
eta bizirik dagoena
aurrean daukazu
eta hala ere
ezin ikus dezakezu zure begi zuriokin.
Zuk nahiago duzu
bizirik dagoena baino
hilda dagoena
hilda dagoena zure buruan bizi da
eta bizirik dagoena
aurrean daukazu
eta hala ere
ezin ikus dezakezu zure begi zuriokin.
diozu: pentsatzen duzunean, bekainak
uzkurtu eta begirada jaisten duzu.
orain, pentsatzen duzunean, bekainak
uzkurtu eta begirada jaisten duzu.
gurasoak, etxea imitatzen genituen lehen.
etxeak eta bereizten dituen
horma osmotikoa. trigeminoak dira
etxea, azotea eta kalea
goizaldean: baita
maitaleen zigorra ere.
deus ere ez dut
goroldioaren kontra. baina altxatu egiten naiz
zure sustrai faltsuaren aurka.
Badakizu sobera hunkitzen naizela jendetza kantuan entzutean estadioetan, manifetan; maite ditudala uso zuria eta uso gorria suaren gainean dantzan, eta bai, eta bai.
Badakizu hizkuntzaren musua oroitzean datozkidala ipurtargi bat (zomorro xarmanta hizkuntza) eta elurretan utzitako oinatzak (bidaiari ikusgaitzaren patua hizkuntzak).
Badakizu goizero leihoa zabaltzean zenbatekoak ditudan ahotsean nekea eta gorputzaren astuna; hiriari begira, hiltzear diren baleak ikusten ditudala egunsentiko hodeietan, eta larrosa gorri irekiak.
Badakizu oraindik ez gaituela etsiak jo, hizkuntza dugula keinua.
Tori landare hau bihotzean landatzeko, zelai arrotzetatik salbu.
muino baten alde ospelean
grisez estalia zuen gorputza
goitik behera zabaldutako banako batek.
presio eta tenperatura
handiak jasanarazita ere
ez zen guztiz desegin.
kimikoek arbel bihurtu zioten
hanka bat, beso bat
marmol orbandua bihurtu zen
eta geldiro, erritmo
malkozkoaz, bat egin zuen
bereizten gaituen naturarekin,
bere baitan esanez: gizakia naiz oraindik.
Paradoxa polita da: iraganak irautera egiten du.
Eta narrazio batean sartzen dugu iragana, zentzu bat ematen diogu orainetik, zentzu bat ematen diogu oraindik; ondo asko dakigu, finean, iragan baten hondarrak garela. Hondarren hondarrak, nahiago bada.
Eta narrazio horri historia izena ematen diogu, argi gera dadin, ez dezagun nahastu literaturarekin, inork ez dezan pentsa asmatua denik, bere fikkziozko izaera ezkutatzeko.
Historia fikkzioa da erabat, narrazioa, kontakizuna.
Ez dugu ama izan nahi.
Zirriborroak uzten dituen
oinordeko baten absentzia.
Alaba izaten jarraitu nahi dugu.
Lehenago bezala besarkatu gaitzatela.
Eta orraztu gaitzatela eta gutaz harrotu daitezela
bizilagunen aurrean.
Guretzat izan dadila liburu bakoitza, pentsamendu bakoitza.
Guretzat.
Ohe bakarreko logela batean.
gogorra behar du izan
aingirei burua moztea
norberaren atzamarrak moztu gabe
gorputza bihurritzea,
bisiguaren ezkatek estali ez zintzaten
oheko izaren soka-lasterrei ihes egitea
gau itsuetan
uretan ikaragarri hazten ziren garbantzu aleen aurka
burutzen zenituen gudak
zeregin hutsala
dilistak arroz aleetatik banatzea
a ze inpotentzia esne egosiak gainez egitean
geldiezin
zartaginen zaratotsak ez zizun
musika entzuten uzten
zure frantses eta alemanaren ezagutzak
alferrikakoak ziren sutegiko koipeen aurka
eta hoditeriak umeak bezala oihukatzen zuen
kalatxoriak eta patatak
kazola hondoan itsasten zirenean
zergatik zaude argazkietan irribarrez
ama?
Bizitzak ez du etsitzen
ezpada muga latzetan;
ezpadu Oihanarekin egiten amets,
egiten du Desertuarekin.
Eta hala, Iraila Garo Gorridunak
soilik Elur, soilik Otso,
Barren zabal eta izoztu
izan nahiko zukeen;
Eta izan nahiko zukeen Eguzkiak
Argi huts eta zorrotz
Erleen memoria ahulean;
Gaua, berriz,
hastapenetako garaiaz
oroitzen da bereziki,
orduan ez baitzen gaua besterik;
Era berean, Egundo Ez
edo Beti Beti
esaka dabil nire Bihotza;
Bi hitz bakarretan
erabakitzen ditu, zoritxarrez,
bere desira guztiak.
maite zaitudalako
amets egin dut
burdinazko hostoetan zintzilikatu
zugana amildu naiz
gure maitasuna euri tanta delako
maite zaitudalako
sortu egin dut
nakarezko izerditan irristatu
zati izan naiz
gure maitasuna euri tanta delako
maite zaitudalako
uste
sinesten dut
dakit
gure maitasuna euri tanta dela
I
Negua bukatzean
elurrak sentitzen duen dolumina
ezerekin ezin da alderatu,
ez bada,
ahoak mututzean,
izarak pairatzen duen etsipenarekin.
II
Izaren korapiloak
bizkorregi
ari dira
ene urkamendia
eraikitzen.
III
Izaren itsaso sakonean
indar abisalek
inarrosi zituzten
gure gorputz itsuak,
esku gosetiak
gero eta gehiago urrunduz.
IV
Esnatzean
babesgabe uzten gaituzte izarek,
islarik gabeko ispilu dira orduan
ametsak oro,
eskuraezinak.