Memoria toki antzeko bat da, behinola bizi izan ginena. Iraganaren ausazko laburpenak beti kokatzen dira gertaleku jakinetan, gertaleku horiek lausoak izan arren.
“Oroitzapenak bere antzinako erretorika gordetzen du, zuhaitz baten edo zutabe doriko baten moduan jaikitzen da, normalean gure ametsen barruan egoten da lo eta haren jabe bakarrak gara” idatzi zuen Silvina Ocampok.
Ez dago lekukorik hau edo beste honetara edo horretara izan zen egiaztatu edo gezurtatzeko.
Beldurra da
izatea
pentsatzea
aldiro pertsona ezberdina naizela
esate baterako begiradaren
edo usaimenaren arabera beldurra da
nire gorputzaren zati gorri bakoitza erakustea
eta ez jakitea
oraindik
nola egin zerbait uniformea neure buruarekin
Barruko zuhaitzak kanpora doaz, basora
hainbeste egun hutsik egon den baso horretara
non ezin zen txoririk pausatu
ez intsekturik gorde
ez eguzkiak ere oinak itzaletan sartu;
baso hori, hainbeste gau hutsik egona,
zuhaitzez beteta egongo da goizerako.
Gau guztian sustraiak lanean
portxeko zoruko
arrakaletatik askatu nahian.
Hostoak tenk kristalerantz
adaxkak zurrun eginahalaren eginahalaz
adar luze bihurrituak teilatupean nahaspila
senda-agiria jaso berri duten pazienteak bezala
erdi nahastuta
klinikako aterantz.
Barruan eserita nago, portxeko ateak zabalik
gutun luzeak idazten
baina doi-doi idatzi dut nola basoa
badoan etxetik.
Gaua fresko, ilargi betea dir-dir
zeru oraindik garbian
hosto- eta liken-usaina
aditzen da oraindik geletatik ahots baten gisan.
Xuxurlaz beterik daukat burua
baina isilduko dira biharko.
Entzun. Puskatzen ari da kristala.
Badoaz zuhaitzak estropezuka
gauerantz. Haiekin batera, haizea ziztuan.
Puskatu da ilargia ispilu bat bezala,
eta haren zatiek distira orain haritzik
garaienaren gailurrean.
Etorkizun oro da beltza
gauak ere bai
eta begira zeinen ederrak diren.
Puntu eta koma izan nahi nuke,
nola egin dakienak bakarrik erabil nazan.
Geldi dadin, baina ez betiko;
Batzuei,
erran nahi baita, guztiei ez.
Gehienei ere ez, gutxi-gutxiri baino ez.
Ez kontuan hartu eskolak, hor derrigorrezkoa da-eta,
eta poetak beraiek ere bazter utzita,
mila lagunetik biri gustatzen zaie.
Gustatzen zaie,
bati fideo-zopa gustatzen zaion gisan,
bati kunplimenduak eta urdin kolorea gustatzen zaion
gisan,
bati bufanda zaharra gustatzen zaion gisan,
bati beti berea lortzea gustatzen zaion gisan,
bati txakurrari laztan egitea gustatzen zaion gisan.
Poesia,
baina zer da poesia.
Zalantzazko erantzun bat baino gehiago
eman zaio galdera horri.
Eta jakin, nik ez dakit, eta gogor heltzen natzaio poesiari
helduleku bati heltzen zaion gisa berean.
Amodio hil batetik geratzen da
Denbora astun usadiozko bat
Non keinuak estropezuka baitabiltza
Urtean harat eta honat
Amodio hil batetik ez da geratzen
Oroitzapenik batere
Iraganak amore ematen du
Orainaldiak irentsirik
Eta denboraren itsasontziek
Zorrotz eta astiki
Urrunera dute eramaten
Amodio hil batek ez baitu uzten
Gugan haren potreta
Luzamendu azkengabearena
Egitate bat besterik ez da
Eternitateak ahantzi duena
Egurrak, oihal gihartsuen gisa,
sastre arotzen menera:
haritza branka eta korastarako;
akazia txarrantxetarako;
tapetarako pinua;
eukaliptoa zeinahi ataletarako.
Basoaren taupada,
itsasoaz ezjakin.
Eta sustraiak urrun,
lurrari lotutako aingurak,
haize-arrosari madarikazioka.
Ura zer den egarriak irakasten du.
Lurra — igarotako Itsasoak.
Bozkarioa — Saminaldiak —
Bakea — Batailen omenak —
Maitasuna, Lurpeak —
Txoriaren nolakoa, elurrak esaten du.
Hitzak aski ez izateko, heriotzaren bat izan behar da bihotzean.