Lerro batzuk

Enekoitz Esnaola

Hilabetea: azaroa 2019

Osagarritasuna

2019-11-18 /

Gure Esku herri dinamikak duela urtebete bukatu zuen Euskal Herriko estatus politikoari buruzko herri galdeketen zikloa. Sekulako lana eginda, hark sustatuta 207 kontsulta egin ziren; aurretik —2014an—, beste bi. 209 galdeketetan 218.248 lagunek hartu zuten parte, eta horietatik %90-95ek eman zioten baiezkoa Euskal Herriaren independentziari, euskal errepublikari edota euskal estatuari —tankerako galdera mota ugari egon zen—; hots, 200.000 lagun inguruk baietz. Gure Esku orain erreferendum baten eskaera euskal instituzioetara bideratzeko egitasmoarekin dabil, bere arloan lanean. 200.000 herritar haien borondateak, salbuespen batzuk kenduta, ez zuen jarraipenik izan tokian-tokian. Ehun mugimenduak jo du orain enbidoa: hala nahi duten udalerrietan, euskal errepublikaren aldeko eguna antolatzea datorren otsailaren 15ean. Oraingoz, 21 tokitan dituzte lotuak ekitaldiak: Bizkaian, Gipuzkoan, Lapurdin eta Nafarroan. Zerrenda luzatu nahi dute. Bada proposamen bat hor; xumea, baina zehatza. Jabi Asurmendi Udalbiltzako lehendakari berriak gogoeta interesgarria egin du BERRIAn: “Naziogintza garatu behar da, estrategia konfederalaz gain”. Hau da, euskal estatua lortze aldera egokia ikusten duela estrategia konfederala, baina Euskal Herria josten eta egiten segitzeko naziogintza ere behar dela —estrategia konfederalari ikusten dio Asurmendik “arrisku” bat: “Lurraldeen arteko arrakala handitzea”—. Osagarritasunaren beste formula bat: zoru demokratikoa lantzen segitze aldera autodeterminazio/erabakitzeko eskubidea lantzen segitu bai, baina, hala nahi duenak, Euskal Herriaren independentzia, euskal errepublika edota euskal estatua lortze aldera dinamika sozial berriak ere bai. Kasurako, Ehun. Ez da egun batetik bestera sortu den mugimendua, eta, momentuz, otsaileko ekinbidera begira eratu da. Orduan baloratuko du aurrera begira beste forma bat hartu ala ez, eta, hartzekotan, nolakoa.♦

Lehentasuna

2019-11-05 /

BERRIAko analisia (2019-11-5): Espainiako Erresumako lurralde politikaz —erran nahi baita, lurralde auziaz— PSOEk lehen ere ez zeukan sinesgarritasunik —badirudi Loiolakoa ameskeria izan zitekeela—, baina aurreko astean gertatu zena esperpentikoa izan zen: boz kanpaina hasi bezperan, PSOEren gobernu programan ez zetorren ezer berak 2017an onartutako estatuaren nazio aniztasunaz, eta ez zetorren deus berak 2013an konstituzioaren erreforma federalaren proposamenaz ebatzitakoaz; PSC kexatu egin zitzaion, eta Pedro Sanchezek azkenean sartu ditu bi asmo horiek, esanez kanpaina bezperako dokumentua zirriborro bat zela. Ikusten da PSOEk zer garrantzia ematen dien nazio aniztasunari eta federalismoari: estatua krisi betean dela, supituki erabaki du halako auzi garrantzitsu bat gobernu programan sartu ala ez, eta, kanpaina hastear zela, PSOEren hautagaitzan PSC bezalako egitura batek ez zekien ea nagusiak programan sartuko zituen bi asmoak.  Sanchezek Moncloan jarraitu ahal izateko euskal eta katalan diputatu subiranisten abstentzio baldintzatua edo babesa beharko balitu ere, ez dirudi PSOErekin inolako zereginik dagoenik nazio aitortzari eta eskubideei begira. “Autodeterminazioa” da Llotja de Marreko adierazpeneko aurreneko puntua; hor datza subiranisten ipar edo hodeiertz nazional eta politiko askea, baina, gaur-gaurkoz, katalanek eginkizun dute, 2017ko urriaren 1ean oinarrituta, proces-a berreraikitzea, eta euskaldunek, prozesu baten hasiera hezurmamitzea. Bitartean, Llotja de Marreko adierazpenean lehentasuna hirugarren puntuak luke: “Preso politikoen askatasuna eta eta erbesteratuen itzulera”. Autonomia zulatu bat kudeatzeaz gain, Madrilen jokalekua, egotekotan, kartzela frontean dago. Katalanek beste bateratasun bat daukate hor ere.♦

© 2024 Lerro batzuk

Theme by Anders Noren — Up ↑