66 lerro hiri setiatuan

Gasteizko plaza eta kaleak lasai zeharkatzean,

egunero bezala lanera edo lagunengana,

bat-batean asaldaturik pentsatzen dut

hau bera han egitea

arriskutsua dela oso egun askotan,

eta etxegainei begiratuz kalkulatzen dut,

begia hotz, dardar gogoa,

zein aukeratuko lukeen franko-tiratzaileak,

nondik etorriko ene burua

lore beltz odolezko bilakatuko duen bala,

susmagarria baita plaza zabalegi hori. Kale hura.

Etxe handiz inguraturiko parkea.



Entzun dut Sarajevoko parkeetan

zuhaitzik ez dagoela jadanik,

biztanleek moztu baitituzte etxeak berotzeko,

eta bat-batean asaldaturik pentsatzen dut

ez dudala nik etxean sua egiteko leku egokirik.

Gainera, ene kalea eraikuntza ofizialez beterik dago,

eta gobernu-bulegoak garrantzizkoak omen direnez

gerra garaian,

bat-batean asaldaturik pentsatzen dut

kalea istilugune bihurtu eta

suntsiturik egon daitekeela agian

Sarajevoko ene etxea.

Nola moldatzen da ni naizena Sarajevon?

Lanera doa oraindik abididez? Ala

ohitura arrunt horiek guztiak aspaldian desagertu ziren?

(...)



Eta bat-batean asaldaturik pentsatzen dut

ama sartaldean bizi dela eta ni berriz erdialdean

eta bi auzoak, anaiarena ere bai, urrunago egon daitezkeela

gerra garaian,

eta banaketa horiek ezustekoak direla eta ankerrak,

gau hartan zure etxean afaldu nuelako nago hemen.

Ez da falta Gasteizko inguruetan

leku egokirik artilleria kokatzeko,

Zaldiaran edo Gasteizko mendiak

ez dira Ilidza mendia bezain ikusgarriak izango,

baina handik jaurtiriko bonbek lan ona egin dezakete.

Eta gero errepideetara oinez irten, pardeltxoak bizkarrean,

hiritar hirigabeak,

udan bada sargori, neguan bada izotz,

inora ez doazen bideetan galdurik,

inon ez dagoen babesaren bila;

bake-itunak sinatu arte bizirik irautea da kontua.



Ez dezala deabruak beste 6 bat idatz.