«Esentziatik gertuen dagoen eskalada iruditzen zait horma handietakoa»

Urteetan kirol eskaladako bideak irekitzen, prestatzen eta eskalatzen trebatu da Ekaitz Maiz, Etxaurin batez ere. Pirinioetako mendietan ere hasi da arrastoa uzten; Marbore dorrearen ipar horman bi bide ireki ditu urte erdiko tartean.

Iazko udan Agur eta Ohore ireki zenuen, Antton Zabalarekin; Izarren hautsa orain, Asier Lekuerekin. Marbore dorreak harrapatu al zaitu?

Baietz esango nuke. 2010ean eskalatu nuen han lehenengo aldiz, eta etengabeko proiektu iturri bilakatu zait. Dorrea dagoen tokia, haitzaren kalitatea, horma horretan hain bide gutxi egotea... Eskaladarako joko handia ematen du Marboreko dorreko ipar hormak. Gainera, orain arte behintzat, oso toki lasaia da, eta kirol eskalada eskoletan pilatzen den jendetza kontuan hartuta izugarri eskertzen da lasaitasun hori.

Nolako bidea da Izarren hautsa?

Paretak eskaintzen dituen puntu ahulak baliatuta ireki genuen bidea; diedroak, fisurak, babaresak... ditu zatirik gehienetan, eta horiek bukatzen direnean datoz mugimendurik zailenak. Aurtengo neguan Gavarnieko hirugarren hormara bi aldiz igo nahiz, eta begiak Marboreko hormara joaten zitzaizkidan. Goiko aldean dituen desplomeetan zer ote zegoen? Bertan egon arte ezin jakin.

Zer izan zenuten gogorrena?

Eskaladaren zailtasunen gainetik, hotza, paretara fardela igotzea eta fardela paretatik igotzea izan ziren oztopo nagusiak. Eskaladari dagokionez, dena oso ondo atera zitzaigun. Bidea makina bat aldiz ikusita neukan, eta nahiko azkar igo zitekeela uste nuen. Hala izanik ere, kopetako argia baliatuz hasi ginen eskalatzen, eta kopetako argiarekin egin genuen azken rapela.

Agur eta ohore eta Izarren hautsa bideen artean, zer desberdintasun dago?

Nahiz eta gertu dauden, erabat desberdinak dira bi bideak. Agur eta ohore-k apenas duen seguru flotanteak jartzeko aukerarik, eta ezinezkoa izanen zen bide hori espantsiborik gabe irekitzea. Izarren hautsa guztiz kontrakoa da, seguru flotanteak jartzeko oso aproposa. Zailtasunari begira ere azkar ikusten da bideek ez dutela zerikusirik. Agur eta ohore-ren luzerik errazena Izarren hautsa-ren luze zailenaren pare dago.

Eta udan eta neguan eskalatzearen artean?

Bi urtaroek ez dute zerikusirik. Hormara iristea udan paseo bat izan daitekeena neguan abentura bat da. Eta eskalatzeko baldintzei dagokienez, zer esanik ez. Neguan ezin zara denbora asko geldirik egon, hotzak jan egiten zaituelako. Halere, neguak alde on bat badu: pareta lehorra dago. Udan dorreak gainean duen elur pilatuak pareta blai uzten du, eta zaila da egoera onean aurkitzea. Neguan, goiko aldea izoztuta dagoenez, harkaitza lehorra dago, egoera ezin hobean.

Pirinioetan hasi zara bideak irekitzen. Zer ematen dizu horrek?

Sekulako betekada! Halako hormetan bideak ireki eta kateatzeak izugarri motibatzen nau. 30 kiloko fardela hartu eta bost orduz mendian gora igotzeko, gogo eta motibazio handia behar da. Kirol eskaladako bideak ekipatu eta kateatzea izugarria bada, 200 edo 300 metroko horma handi batean bide bat ikusi, ireki eta kateatzea ikaragarria da. Halako parajeetan eskalatzea... eskaladaren esentziatik gertuen dagoena da nire ustean.

Harri gosea ikus-entzunezkoa ari zara aurkezten Euskal Herrian. Zer bildu duzu bertan?

Harri gosea lanean azken urteetan eskaladan egin ditudan gauzarik adierazgarrienak azaltzen ditut. Nire eskaladarekiko ikuspegia azaltzen saiatzen naiz. Gaur egun oso hedatuta daude entrenamendu planifikatuak, zailtasunaren koskak azkarrago gainditzeko azalpenak... Ni ere horietatik pasatu naiz, baina eskalada zailtasunaren ikuspegia baino askoz ere gehiago da. Eskaladaren aldaera guztiak, edo ia guztiak, azaltzen ditut.