Paradisua

Anitz gauzatan iduritsuak dira Eliza eta erakunde ekonomikoak. Errate baterako, bata zein bertzea demokraziatik kanpo bizi arren, biek premia handia sentitzen dute etengabe (eta gure hobe beharrez) zer egin behar dugun, eta zer ez, errateko. Espainian, bertzalde, eragin handia dute biek ustez laikoa eta sozialista den gobernuan. Eta, azkenik, biek hobeki dakite irudikatzen saihestu beharreko infernua (sua, langabezia, hortzak karraskan, pentsio-sistemaren hondamena, negarrak, enpresen ihesaldia), lortu beharreko paradisua baino (aingeruen kantu zerutiarra, merkatuaren dantza aske zoragarria).

Nik gustuko ditut paradisutik etortzen zaizkigun telesailak. Ez ageriko mezuengatik, ezta —gehienetan— istorioen originaltasunagatik ere. Ez. Paradisuko bizimodua ikusteko zirritu bat eskaintzen dutelako maite ditut nik telesail horiek. Castle izeneko batean, konparazione, atxilotu batek poliziari kontatu dio, haserre, antsietateak jota joan zela ospitalera eta, hainbat proba egin eta hamasei mila dolar ordaindu ondoren, lasai egoteko erran ziotela, ez zuela deus. Kontuak atera eta, gehienera jota, uste dut bi urtetik behin izaten ahalko nukeela nik antsietatearen bisita.

Ez litzateke zaila izanen adibideak biderkatzea, baina nire gogokoena bertzerik ez dut aipatuko: erdi atzendua dudan telesail batean, pertsonaia batek esplikatzen zuen aitari osasun segurua kendu ziotela maizegi eritzen zelako.

Naski, maizegi horren zehaztugabetasunak biltzen du zehatzen neoliberalismoaren apezpikuek igarritako paradisuaren neurria.