Larrialdi egoerako neurri batzuk lege antiterroristetan ziren, baina, oraingoan, epaileek ez dute hitzik. Administrazioak nahi duena egiten ahal duela azpimarratu du Alain Larreak (Baiona, 1964).
Prefetei ematen zaie obligaziozko bizilekua ematearen boterea.
Administrazioak du erabakitzen pertsona bati etxetik ateratzea debekatzea. Administrazioak ematen dizkio ateratzeko tenoreak; edo galdegiten ahal dio egunean aldi bat, bi edo hiru aldiz komisariatik pasatzea erakusteko hor dela. Hori guzia, epaile baten aitzin kontrolik gabe. Horrek ez du erran nahi pertsona ez dela joaten ahal, gero, epailearen aurrera. Baina, hor ere, epaile berezia izanen da: auzitegi administratiboa. Hots, administrazioak beretzat duen auzitegi berezia.
Zertara heldu nahi da halako neurriarekin?
Helburua da gobernuak zerbait egiten duela frogatzea. Intentzioen mailan dira. Frogarik gabeko susmoen mailan. Begi bistan atxikiz horrenbeste pertsona, horretaz komunikatzen ahal du gobernuak. Gero, ez da sekula jakinen pertsona horiek zerbait egingo zutenez.
Edozein gisako militanteri eragin diezaioke neurriak.
Bai. Ez da mugatua. Administrazioak botere guziak ditu. Konparaketa bat egiten bada, XX. mendeko beste memento batean administrazioak ukan zituen botere handiak: alemanak Frantziako parte batean sartu zirelarik, libro gelditu zen partean administrazioak bazuen boterea errateko nor zen judua eta nor ez. Ez dut erran nahi konparazio ona dela, baina administrazioak beste egoera batean ukan zuen botere hori.
Aztaleko uztai elektronikoaren erabilpena handituko da ere.
Orain arte jujeak du erabakitzen nori eman lotura hori. Hor ere administrazioak du erabakiko nor kontrolatzen duen, aitzin kontrolik gabe. Segurtasunaren arrazoia aipatuko dute, eta gizartea horren onartzeko prest da, iduriz.
Elkarretaratzeak debeka ditzake prefetak.
Norberak bere ideien plazaratzeko eskubidea azkarki mugatzen du. Gainera, boz denboretan gara; erabaki dute bozak eginen direla, baina kanpainarik ez da libroki egiten ahalko. Hautagai baten programa ez dela onartzen errateko manifestaldi bat debekatua izan daiteke.
Hor ere perfetak du erabakitzen nori baimena eman.
COP21ekin ikusten da estatuak eta administrazioak ukanen dutela beren ideia eta argumentuen plazaratzeko parada; aldiz, ideia desberdinak edo kritikak dituztenek ez dute manifestaziorik egiten ahalko. Adierazgarria da.
Elkarte baten desegiteko ahala ere badu estatuak 3 hilabetez.
Legean zen jadanik. Diferentzia da desegiten ahal dutela elkarte bat epaile baten baimenik gabe.
Edozein izan daiteke, ordena publikoaren zaintza baita oinarria?
Bai, dena sartzen ahal da. Zuzenbide ikasketak egiten direlarik, irakasleen partetik entzuten da ordenu publikoa dela “zuzenbide estatuaren zakarrontzia”. Gobernu batek zernahi sartzen ahal duela horretan. Eta hala gertatzen da. Bada beste arrisku bat. Pentsatzekoa da, mementoan, musulman taldeak hunkiko dituztela. Bazterketa baten sentimendua azkartuko du batzuen baitan.
Internet gune edo sareen geldiarazteko neurria jada sartua zen 2014ko lege antiterroristan.
Bai, eta debekuen jartzea mugatua da Frantziako Estatuko lurraldeari. Ez dute debekatzen ahalko Suitzan, Italian ala Espainian; beraz, hor ere zer indar ukanen du?
Poliziak (udaletakoak barne) lan orduetarik kanpo arma erabiltzea berrikuntzetan da.
Bai. Aspaldi aldarrikatzen zuten hori. Profesionalak badira, ez da arriskurik; egoera guzien aitzinean gai badira beren zainen jabe izateko. Dakidana da joan den astean gertatu dela asaldatze bat Parisen. Ostatu batean argi bat zartatu da, jende mugimendu bat izan da; zibilez zen polizia batek atera du bere arma pentsatuz atentatu bat izan zitekeela. Arma ateraz jendeek sinetsi dute segur aski bazela atentatu bat. Bere zainen jabe izan da beharrik, baina bi kilometro urrunago joan da mugimendua, jendea lasterka urrundu baita. Lasterka zebiltzan jendeei poliziak ari zitzaizkien erraten: “Gorde zaitezte! Gorde zaitezte!”. Jakin gabe zer pasatzen zen. Beraz, poliziak zainen jabe badira, ez da arriskurik. Haatik, mentalki edo gorputzez akituak badira, bai, arriskuak izaten ahal dira. Eta, oraino, ez gara zaintzaile pribatuetarat helduak. Egun batez horretaratzen bagara, larriago izanen da egoera.
Etxe, auto, edozein lekuren miaketa baimendua zaio Poliziari.
Nornahi, noiznahi, nonahi egin dezakete. Zure auzoarekin kexu bazara, deitzen duzu, eta mezu bat uzten. Aski da etor daitezen. Aho beteka entzun ditugu politikariak “Errepublikaren balioak” aipatzen. Zer dira gaur egun errepublikaren balioak? Ez da errepublika arras demokratikoa! Beharbada uste dute gizarteak guraso babesle baten beharra duela? Onartuko dugu defentsarik gabeko haurrak bezala tratatuak izatea?
Neurrien eraginkortasuna dudan jar daiteke?
Segurtasuna menperatzen ahal dela teknologikoki, arrazoinamendu horrek mugak ditu. Iazko segurtasun legearekin segiketak, grabaketak eta oro baimendu zituzten. Ez bada jenderik metatu den informazio guziaren tratatzeko, ikusi dute ordenagailu batek ez duela lan hori egiten ahal.
Ipar Euskal Herrian ondoriorik izan dezake larrialdi egoerak?
Badugu halere militantzia ohitura bat. Etxe miaketen egiteko ahalak eman dituzte; segur da administrazioak egin nahi baditu eginen dituela. Espainolek galdeginen balute miaketa baten egitea edo, aukera badu administrazioak. Gero, protestarik egin gabe soportatuko dugua egoera horrek irauten badu? Ikusten da gerla aire bat badela; jendeak pusatzen direlarik himno nazionalaren kantatzerat biktimekiko sostenguaren estakurupean. Gerla kutsuko halako nazionalismo bat agertzen ari da. Gero, gu usatuak ginen lege antiterroristapean atxiloaldi luzeei, GIGN edo RAIDeko polizien etortzeekin.
