Begiak lausotuta eta animoa abailduta agertu da Sergio Fernandez Tokioko Olinpiar Estadioko eremu mistora. Zazpigarren izan da 400 metroko hesiduneko sailkatze lasterketan, eta finalerdietatik kanpo geratu da. Lasterketa kaskarra egin du: motel abiatu da; bazirudien gero hobetu duela; baina azkeneko 200 metroetan, berez ondoen moldatzen den zatian, atzean geratu da; eta azken zuzengunean lasterkari bat aurreratu du, ia helmugan bertan.
Kirol ikuspegitik, emaitza txarra da. Denbora ere bai: 51.51 segundo. Hala ere, Fernandezen lasterketa epaitzeko, aintzat hartu behar dira Tokiora iritsi arteko baldintzak. Fernandezen kasuan, lesioak. 2019ko Dohako Munduko Txapelketatik lesionatuta egon da. Ia bi urte egin zituen, ondo entrenatu eta lehiatu ezinik. Iazko urte amaieran bazirudien osatu zela, urtarrilean eta otsailean berriro entrenatzen hasi zen, baina iskion-tibiako mina agertu zitzaion berriro maiatzean. Espainiako Txapelketan arriskatu egin zuen, minduta korrika egin zuen. Txapelketa irabazi zuen, eta Tokiora joateko aukera lortu. Berez, 2019an eskuratu zuen Olinpiar Jokoetarako txartela, baina aurten erakutsi behar zuen sasoian zegoela. Oso minduta amaitu zuen Espainiako Txapelketa ekainean, eta osatu ezinik iritsi da Tokiora.
«Espainiako Txapelketa oso minduta bukatu nuen», zehaztu du eremu mistoan. «Saiatu gara orduko sasoiari eusten, baina korrika egiten saiatzen nintzen bakoitzean, ikusten genuen ezin nuela. Medikuak eta fisioterapeutak izan ditu ondoan, Tokiora ahalik eta ondoena iristeko. Ondo, kasu horretan, «minik gabe edo ahalik eta min txikienarekin» izan da. Ez zuen Tokioko lasterketa arriskuan jarri nahi, gorputza entrenamenduetan behartuta. Espainiako Txapelketatik ez da entrenatu. «Pozik» dago, ahal duen guztia egin duelako Tokiora ondo iristeko.
«Ikusleak gehiago esperoko zuen», esan du Fernandezek, burumakur. «Ulertzen dut, ni ere, kirol ikuspegitik ez nagoelako pozik». Pozik dago, ordea, zailtasun guztien aurrean lan egiteko eta aurrera jarraitzeko izan duen indarragatik. «Riotik Tokiora arteko bideaz ez dut gozatu. Hala ere, hauek guztiak esperientziak dira, ikasi egiten dut eta indartsuagoa naiz».
Ibilbide bikaina du Fernandezek: Espainiako txapeldun izan zen 2014tik 2019ra; Europako txapeldunorde, 2019an; eta Rioko Olinpiar Jokoetako finalista. Rion, Espainiako marka hobetu zuen (48.87), baina ez zegoen gustura, berak finalean sartu nahi baitzuen. Geroztik hamarren bat gutxiagoan egin du 400 metroko hesiduna eta hamar hesiko lasterketa.
Dohako Munduko Txapelketan parte hartu zuen, 2019an. Bere sasoi onenean zela, ordea, iskion-tibiako lesioak hasi zitzaizkion, eta ia bi urte iraun dute. Lesionatu, osatu, berriro lesionatu... Horrek guztiak psikologikoki ere eragin dio, eta abailduta egon da denbora luzean. Berriro ere ezingo zela goi mailan lehiatu pentsatu zuen. Ez zela iritsiko Tokioko norgehiagokara.
Hala ere, lesioa erabat sendatu gabe ere, baina aurreko hilabetetan baino gehiago eta hobeto entrenatuta, aurten berriro irabazi zuen Espainiako Txapelketa, ekainean. Egindako denbora (49.55) urrun zegoen bere marka onenetik, baina balio zion: Tokioko Olinpiar Jokoetan parte hartu ahal izateko aukera lortu zuen. Berez, Japoniara joateko gutxieneko denbora 2019an egin zuen, baina Espainiako Txapelketan berretsi behar zuen sasoi onean zegoela. «Berriro ere atleta sentitu naiz», esan zuen lehiaketaren ondoren.
Lehiaketa garrantzitsuetan bere onena emateko gaitasuna du Fernandezek. Konfiantza handia du bere buruarengan. «Gauza gutxirekin asko egin dezaket», esan izan du bere buruaz. Horixe berretsi zion Iñigo Monreal 400 metroko hesidunetako atleta ohiak BERRIAri: «Sekulako kalitatea du. Gutxi behar du denbora on bat egiteko, eta, mina jasateko gai den neurrian, beti egongo da aurrean».
Fernandezek ia bi urte pasatu zituen behar bezala entrenatu ezinik eta lehiatu gabe.
