Anselme Selosse

Denboraldi honetako azken artikulua denez, ardo bitxi eta bikain bat aukeratu nahi izan dut, bakana, berezia.

Aurreko artikulu batean idatzinuen moduan, Jacques Selosseren xanpainak oso bitxiak dira: Jerezko ardoen antz handia dute, ontzeko modua oso antzekoa baita batean eta bestean; hori da antzekotasunaren arrazoia. Eta, ardo zailak izan arren, estratosferikoak ere badirela esan genuen aurretik idatzitako lerro haietan.

Gaur, xanpain hori zertxobait gehiago ezagutzen saiatuko gara. Anselme Selosse da gaur egun upategia aurrera daramana, bertako arima eta bihotza, nolabait esateko.

Haren aitak, Jacques Selossek, ardogilea ez, okina izan nahi zuen; alergia bat zela eta, ordea, ogibide hura utzi beharrean izan zen. 1949an, Giselerekin ezkondu zen; Maison Pommeryn aritzen zen langile baten alaba zen Gisele. Senar-emazteek, mahasti bat erosi, eta hamar urte geroago egin zuten lehenengo ardoa.

Azken bolada honetan indarra hartzen ari diren vigneron txiki horietako bat dugu Anselme Selosse.

Anselme gizon bitxia dela ez dago zalantzarik; haren hitzetatik ondoriozta dezakegu hori: «Gastronomia, sukaldaritza eta ardoa poesiaren antzekoak dira. Hitzekin, poetak aukera ematen digu mundu desberdin batean sartzeko. Sukaldari handi baten plater batek edo ardo bikain batek sortzen digun sentipenak modua ematen digu mundu desberdin batean sartzeko».

Borgoinarekin oso lotua sentitzen da Anselme, eta hori nabaria da haren ardoetan. Inork zioen bezala, xanpainak baino gehiago, Borgoinako ardoak ematen dute Anselmerenek, baina karbonikoarekin.

Anne-Claude Leflaive, Claude Bourguinon eta beste batzuei esker, biodinamikaren jarraitzailea dugu Anselme azken zortzi urte hauetan, eta horren printzipioei jarraitzen die ardogintzan eta, batez ere, mahastien zaintzan.

Baina haren ardoa bereizten duen ezaugarririk nabarmenena, nire ustez, oxidazio ukitua da. Askok esaten dute haren xanpainak oxidatuegiak direla, eta ulergarria da, Selossek oxidazioari garrantzi handia ematen baitio. Haren ustez, oxidazioak motela izan behar du, baina hori beharrezkoa da, ez baititu ardoak oxigenotik guztiz babestu. Eta, aparrari buruz ere, iritzi bitxia du: haren ustetan, bitsak ez du garrantzi handirik; esaten du apar hori, neurri batean, botilatzea udaberrian egiten delako ateratzen dela, eta garai horretan alkoholaren hartzidura ez dagoelako erabat bukatua. Anselmeren iritziz, baina, aparra, bitsa, burbuilak bigarren mailan geratzen dira, ez dira garrantzitsuak. Haren esanetan, Champagneko ardo bat aparrik gabe edan daiteke, eta, hala ere, berehala konturatuko gara non duen jatorria, zeintzuk diren mahatsak eta lurrak ematen dizkion ñabardurak.

Uda ona pasa, eta beste bat arte. Topa!