Diktadura ekonomikoa

Gobernuak ez dizkie zergak igo nahi ondasun handiei; ezta ere iruzur fiskalaren eta pentsioen atzetik ibili, ez dietan jarri bere administrazioa, ez hormigoi gabeko baraua egin. Aurrekontua doitzeko, desfaborezituenak daude. Egitura gabezia honek ezinezkoa egiten du lana eta familia bateratzea. Horrez gain, alokairu sozialeko etxebizitzak lortzeko arazoa dago, 4 milioi pisu hutsik egonda. Zerbitzu Publikoak garestiagoak dira, eta baita oinarrizko produktu asko ere: etxebizitza, haurtzaindegiak, janaria, telefonoa, hipoteka gastuak... Ekonomian demokrazia falta honek eraginda, Europako Kontseiluak salatu behar izan du Espainiako LGSa (640 euro hilean) «ez dela justua». Eta berriro esan du, Estatu espainiarrak gai honetan bete ez dituen zazpi puntuetako bat dela. Ahaztu egiten dute bakea justizia egitetik datorrela eta ez legea betearaztetik. Justizia ondoen definitzen duen ezaugarria da berdintasun demokratikoa. Eta badakiten arren demokrazia ekonomikoa garrantzitsuena dela, lehentasuna ematen diote oparotasunaren poltsari. Bi promesa eginda iritsi zen Zapatero agintera: «Nire legegintzaldia bukatu baino lehen, LGSa 800 eurotik gora egongo da» (azken urtean 631tik 640 eurora) eta «2013 aurretik Espainia munduko buruan egongo da abiadura handiari dagokionez, Frantzia eta Japoniaren aurretik». Bigarrena ia errealitatea da... lehenengoaren kontura; bata bestea gabe ez da posible. Posible ez den bezala eliteak gero eta eliteago izatea, gero eta pobre gehiago izatearen kontura.