Orojaleak

Irautea da gure lana, eta jendea jaten dugu. Beti bada arrazoiren bat inor larrutzeko, haren ustezko keriak aletu eta ahal bezainbat gutxiesteko, alferra da, harroa da, bekaitzak jota dago, paranoikoa da, diruzalea da, zekena da, uzkurra da, makala da, gezurtia da, kokaina hartzen du, alkoholikoa da, mutilari adarrak jartzen dizkio; pertsona adina keria dago haien bila ibili nahi duenarentzako. Hala ere, bada gaur egun, zazpi bekatu kapitalen artean ez agertuagatik, oraingo jendeen begietara litekeen eta gaitzik larriena den beste keria bat: pobrea da.

Irautea da gure lana, eta jendea jaten dugu. Eta txerriei ematen dizkiegu hezurrak, arrastorik gera ez dadin. Eta gero txerriak jaten ditugu.

Irautea da gure lana, eta ez dugu iraungo. Iraun, betiko gauzek iraungo dute, zazpi bekatu kapitalek, esate baterako, eta jendeak jarraituko du harroa, alferra, zekena izaten, jendeak jarraituko du ergela izaten, ez konturatzen berandu izan arte zer den benetan balio duena, zerk egiten duen bat zoriontsu, nola bizi nahi duen mundualdia. Baina hori utopia da, gurpil berera atxikita jarraituko du munduak, eta bere bihotzari tiro eman zion zoroak esan zuen bezala, miseria ez da sekula amaituko.