Luzaroan, narratiba heteronormatibo eta patriarkalak izan dira nagusi zineman. Zorionez, oso apurka bada ere, zerbait aldatzen hasi da: lehen itzalean edo bazterrean gelditzen ziren istorioak azaleratzen ari dira. Hego Amerikan, adibidez, trans mugimendua gero eta indar handiagoa hartzen ari da, eta horri esker oso proposamen zinematografiko interesgarriak sortu dira. Horren adibide da Filmin plataformara iritsi den Agustina Macri zuzendari argentinarraren Miss Carbon.
Filmak Carla Antonella Rodriguezen benetako istorioa kontatzen du. Argentinako eskualde batean girotua dago, non emakumeek harrobietan lan egitea debekatuta zuten. Istorioaren ardatza Antonella Rodriguez da, meatzari bihurtu zen lehen emakume transexuala.
Harkaitza zulatu zuen lehena izan zen, baina, aldi berean, Patagoniako harrobi horren matxismo trinkoa ere pitzatu zuen, non tokiko sineskerien arabera emakumeen presentziak zorte txarra ekartzen zuen.
Agustina Macrik estilo soila aukeratu du. Nahita egina, noski: artifiziorik gabekoa, pertsonaian zentratua. Bere soiltasunak funtzionatzen du, baina beste batzuetan ikuslea arrisku formal pixka bat gehixeagorako gogoz uzten du. Maite Arroitajauregiren musikak, bikain eta sotil, irudiak osatzen ditu, haien gainean nagusitu gabe, emozioak eta tentsioak isilean lagunduz.
Narrazio horren erdian agertzen da Lux Pascal, zineman egin duen lehen rol nagusian, presentzia inposatzeko ahotsa altxatu beharrik ez duen antzezpen lanarekin. Pascal naturaltasunez murgildu da Carlitaren konplexutasunean, patriarkatua barrutik hackeatu zuen emakume trans baten barne-tentsioarekin eta ahultasunekin bat eginez. Bere presentziak isilean eta sakonean markatzen du filmaren erritmoa, ikuslea barne-bide horretan gidatuz, hitzik gabe ere ahots sendoa duela erakutsiz.
Miss Carbon meatze-munduaren erretratua da, karga politiko argia duena, baina batere azpimarratzailerik gabe: lan-dramaz kamuflatutako erresistentzia istorioa da. Tarteka, Ken Loachen film bat dirudi, baina glitter batekin egina; hori konplimendu bat, zalantzarik gabe.
Filmak kontakizun intimoaren eta keinu politikoaren indarra uztartzen du, erresistentzia lanaren eta identitatearen bidez irudikatuz, ikuslea ahotsa altxatu gabe ere hausnarketara eramanez.
