Boilerak kalera!

Lesbiana naiz eta harro nago! dio kontsignak. Nire kasuan, ez dakit norbait egongo den ez dakiena lesbiana naizena, hala ere, idatzi honen helburua ez da neure burua armairutik ateratzea, ez. Armairua txikitzea da nire xedea; beste era batera esanda, joera sexualen naturalizazioarekin bukatu nahiko nuke. Hau da, heterosexualitatea eta homosexualitatea, guk asmatutako sexu-kategoriak dira, baina ez dute islatzen sexu, genero eta desiraren arteko harreman konplexua. Erabiltzen ditugun kategoriak, analitikoak dira, ez naturalak.

Ni ez naiz lesbiana soilik emakumeekin oheratzen naizelako. Gizartean, toki jakin batean kokatzen nauelako definitzen naiz boilera gisa. Boilera izen politiko bat da, eta ez ditu nire praktika sexual guztiak mugatzen. Arau heterosexistetatik, nire gorputza ateratzen duen praktika politiko bat da boilerismoa. Arau heterosexuala gorputz guztiei inposatzen zaie, erregimen produktibo bat da, umeak era jakin batean erditzeko, eta gizartea era jakin batean kudeatzeko.

80ko hamarkadan mugimendu feministak antolatutako manifestazio bateko pankartak zera galdetzen zuen: Zergatik zara heterosexuala? Galdera itzultzea eta heterosexualitatea bera zalantzan jartzea, bere kondizio natural eta hegemonikoa zalantzan jartzea da. Askok beldurra diote lesbianismoari, kutsakorra edo eranskorra dela diote. Arrazoia dute, jende bat hasia delako uhin pansexualen artean mugitzen. Hau da, desira gorputz ezberdinei atxikitzen zaie, sexu berekoei, kontrakoei, anbiguoei, eta askotan objektuetara ere lotzen da. Desira gure gorputza mugitzen duen pultsio indartsu bat da. Gure izaera definitzen laguntzen du, eta gizartearen arauetatik eta konbentzioetatik haratago doa. Horregatik, garrantzitsua da azpimarratzea hurrengo ekainaren 28an, askok ez dugula gutxiengo baten sexu-aukera aldarrikatuko. Izan ere, gehiengoari inposatzen zaion sexu-erregimen bat salatzera joango gara.