Odisea

Denok ere nahi baino mugituago gindoazen muinoz eta haran txikiz osatutako bidezidor amaigabe batean barrena, zeinak gorputza etengabe mugitzera behartzen baikintuen oreka berreskuratzeko. Hantxe geratu ziren borrokan, babesik gabe, ozeano amorratu baten erdian, aldiro irentsiko zituela mehatxu egiten baitzien. Zipriztinek bustita eta itsas haizearen hotzak kikilduta, bakarrik geratu ziren. Korronteek eraman zain geratu ziren haize bortitzak atertu eta belak hedatu ahal izan zituzten arte.

Behin baino gehiagotan bete zitzaien txalupa urez, eta salbamendu-txalupetako ontzi hermetikoei esker salbatu ziren. Ontzian ura ateratzeko xukadera bakarra zeukaten eta oinetakoen bidez saiatu behar izan zuten.

Horrela, txitoak bezain busti eta zapata kolpeka, onik atera ziren denboraletik. Haizea baretu zuenean, bela hedatu zuten, eta hantxe joan ziren intxaur-koskol hartan itsasoan aurrera, infernuzko odisea batean ontziraturik, muinoak igo-jaitsiz, irudizko ekialde baterantz.