Elai

Elai. A-rik gabe. Halaxe izan zara, zara eta izango zara. Epaitegiko funtzionarioek, ordea, zera esan zuten, ez zegoela A-rik gabeko Elairik. Elaia esan zuten, A-rekin. Ez omen zegoen beste aukerarik.

Elaia izango zinen edo ez zinen izango.

Nik, ordea, bazegoela beste aukerarik esan nien.

Liburuetan dago konponbidea. Idazle batek pertsonaia bati Elai izena jarriz gero, kitto arazoa. Liburuetan agertuz gero, funtzionarioek onartu beharko dute.

Bost urte pasa dira elkarrizketa hartatik eta ziurrenik zure ama ez da gogoratuko. Jolas-parkeko hitz-aspertu bat baino ez zen izan, badakizu, gurasook gurasoon kontuez hitz egiten dugu zuek jolasten zareten bitartean. Eta nik baietz esan nion zure amari, egunen batean nire pertsonaietako batek Elai izena izango zuela, eta era horretan konponduko genuela zure izenaren arazo administratiboa.

Ziurrenik zure ama ez da gogoratuko. Ni bai, ordea.

Izan ere, harrezkeroztik zorretan bainago zurekin.

Txatartegirako ipuinak idatzi nuen, baina han ez nuen zure izenarentzako tokirik aurkitu. Ondo bidean, aurki beste liburu bat kaleratuko dut, baina hor ere A-rik gabeko Elairik ez.

«Bizitza osoa daukat» pentsatu nuen.

Baina ez, ez daukat bizitza osoa. Zu jada ez zaude. Joan egin zara.

Eta ni hemen nago, zor bat bihotzean dudala. Zor bat arantza bihurtuta. Zor bat malko bihurtuta.

Ez kezkatu niregatik, Elai, iritsiko da zorra kitatzeko eguna.

Eta zuk, bitartean, egin hegan…