Finala

Riora lasaitasuna zetorrela zirudienean, sorpresa!, argentinarren lehorreratzea iritsi da. 100.000 badirela diote egunkariek. Maracanakoa soilik falta da kada: final handia O Templo do Futebol-en. Etxekoak, jipoi historikoa jasota, bere-berea duten tenplutik at geratu dira. Fededunei elizara sartzen ez uztearen parekoa izan da, 1950ean egindakoak oraindik barkamenik merezi ez balu bezala, bekatu guztiak garbitu ez balituzte legez.

—Maracanan argentinarren aurka 1-0 galtzea okerragoa izango zuan! -esan zidan Aldok, triste-. Selekziohonek ez zian tenpluko finala jokatzea merezi. Norberak bere sustraiei uko egiten dienean, noraezean ibili beste erremediorik ez dik. Zergatik hoa, ba, hi heu ere Euskal Herrira?

Kemena emateko aitzakian, besarkada bat eman nion, «eutsi horri, Aldo» esanez bezala. Ez dut inoiz jakin adio esaten. Komunera joan zenean egin nuen alde, noiz bueltatuko zain geratu ordez. Koldarraren agurra, badakit, eta ez benetako atezain batena. Aldo zaharrak ez dit sekula barkatuko.

Bakar-bakarrik ikusiko dut finala. O Templo Do Futebol-en, baina ez Maracanan, ondoan dagoen taberna zahar bezain eder horretan baizik (mila esker, Beni). Alemania da faborito nagusi, baina futbolean, antzerkian ez bezala, gidoia ez dago aurrez idatzita (edo bai?), eta edozer gerta liteke. Niri, egia esan, bost axola dit nork irabazten duen. Bidea izan da ederrena, bidaia. Eta horrekin konformatzen naiz. Horrekin, ezin gusturago nago. Baina irabaz dezala Argentinak, mesedez.