Ezagutzen dugun mundua desegiten ari da eta berdintasunaren eta ongizatearen promesarekin seduzitu nahi gintuen kapitalismo batetik, maskararik gabe, gutxi batzuentzako lekua besterik ez dagoela aitortzen duen kapitalismo batera igarotzen ari gara. Atarian dugun proiektu neoliberala sakontzen ari da, bai autoritarismoan, bai klase hierarkia arrazistetan eta patriarkaletan. Botere korporatiboak gobernatzen dituen zelaiak areagotzen doaz, herritarren esplotaziorako forma berriak sortu eta gure bizitzen prekarizazioa muturrera eramaten duen bitartean.
Bitartean, lan merkatua geroz eta modu konplexuagoan garatzen ari da eta porotsuak dira mundu zaharreko mugak: lan egunak erabat flexibilizatu direnean, nola ez nahastu bizi eta lan denborak? Zenbat dira etxetik auto-enplegatzen direnak umeak zaintzen dituzten bitartean? Ekintzailetasuna erraietara sartu digutenean, zenbat dira enpresari sentitzen direnak? Zenbat nekazari dira, zailtasunak zailtasun, kalitatea lehenesten dabiltzanak, botere publikoa laborantza industriala sostengatzen dabilen bitartean? Lan harremanak aldatu dira, langileria zatikatuagoa dago, askotan ikusezinagoak direlako lan kargak. Gainera, posizio sozialak (arraza, sexu, adin, jatorri edota gorputz funtzionalitatearen aldagaien arabera, besteak beste) ezberdin kokatzen gaitu.
Horregatik, parean dugun erronkari erantzuteko, gure metodo analitikoak eguneratzea eta testuingurua egokitzea dagokigu. Ekonomiaren dimentsio produktiboa eta erreproduktiboa modu artikulatu batean irakurri behar ditugu, bertatik klase borroka sortzaile, irmo eta eraberritu bat garatu ahal izateko.
Horretan, feminismoak gako inportanteak eskaintzen dizkigu: gure arteko desorekak identifikatzea eta izendatzera ausartzea, norbera bere kokalekutik abiatu eta elkartzen gaituen marko politiko komuna eraiki ahal izateko. Askabide nagusi batek menpekotasun guztiak gaindituko dituela dioen paradigma absolututik aldenduz, borroken mailakatze antzutik borroken arteko elkar loturetara igaro behar gara. Subjektu berriak identifikatuta soilik sortuko ditugulako aliantza berriak, inoren borroka instrumentalizatu barik. Bide ugariak, erritmo ezberdinak, subjektu politiko anizkoitzaren artikulazioa, ezinbesteko dira kapitalismoari aurre egiteko.
Halaber, feminismoak kapitalaren oinarri sexuatua eta generoaren dimentsio sozioekonomikoa bistaratu dizkigu, emakumeen eta gizonen arteko bereizkeria kapitala hedatzen jarraitzeko estrategia politiko-ekonomiko baten baitan kokatuz. Baina, batez ere, zeregin bat jarri du borroka antikapitalistaren erdigunean: sistemari erasotzeko, haren ardatz heteropatriarkala suntsitu behar da.
Honen aurrean, burujabetza feminista aldarrikatzen dugu, gure bizitzaren eta herriaren gainean erabakitzeko gaitasunen zein askatasun esparruen berreskurapen proiektu gisa. Bizitzak eusteko ardura kolektiboa eraikitzeko apustua da hau. Bizitza defendatzea ez baita afera abstraktu edo ideala, baizik eta bizitza duinen mugen inguruko posizio politiko zehatz bat hartzea; erraustegien aurkakoa, aberastasuna banatu eta produkzio moduak kolektibizatzearen aldekoa, osasun sarbide unibertsalaren aldekoa, kaleratzeen aurkakoa eta abar.
Feminismoaren ikaspenak aipatu ditugu, baina Rosa Luxemburgek zioen moduan, «Feminista izanik ezkertiarra ez denak, estrategia falta du». Hala ulertu zuen euskal feminismoak hasieratik. Guk ondotxo genekien generoak ez zituela gure menderakuntzaren ertz guztiak barnebiltzen. Horretxegatik, sexu-generoa, klasea eta nazioaren artikulazioa, hau da, zapalkuntza hirukoitza, izan da gure oinarri, hala errealitatea aztertzeko, nola alternatibak proposatzeko.
Bide honetan, marxismoak tresna teorikoak eta metodologikoak eskaini dizkigu esplotazio egiturak hautemateko; zapalkuntzen eremu sozioekonomiko, ideologiko eta politikoak erradiografiatzeko. Horrela, identifikatu dugu emakumeon menderakuntzaren dimentsio materiala eta ekoizpen eredu honetan dugun posizioa. Ikasi dugu teoria eta praxi politikoa loturik doazela. Gure diskurtsoak gorpuztean eta gure gorputzak politizatzean, antolakuntza eremuak dibertsifikatu ditugu.
Sistemarekiko hausturan sakontzen goaz eta honetan dabil duela 40 urte bidea urratu zuen Euskal Herriko Mugimendu Feminista. Iragan den martxoaren 8ko greba feministak historiaren atal berria idatzi zuen. Emakumeon ezinegonak politizatu ditugu, ezkutuko gatazkak argira atera eta deserosotasun politikoa norabide anitzetan zabaldu ditugu. Eta bide horretan, lidergo kolektiboak askotariko eta ezberdinen artean artikulatzeko trebezia palanka nagusi izan dugu.
Baina, zalantzarik gabe, kapitalismoak gu irensteko estrategiak martxan ditu. Gure borroka eduki gabeko espektakulu eta kontsumo gai bihurtu nahi ditu. Horren aurrean, garbi adierazi nahi dugu: feminismoa ez dela eliteena, ezta berdintasunaren aldeko faltsukeriarena ere. Ez gara San Mames eta Iberdrolako argi moreak. Ez gara Inditex-eko produktuak. Ez gara, hauteskunde interesengatik, hainbat politikarik botatako hitz hutsalak. Ez gara Letizia erregina edo Ana Rosa Quintanaren lanuztea.
Produkzio modua eta harreman sozial kapitalistak iraultzeko sortu ginen, eta horretan berresten gara. Martxoaren 8tik, maiatzaren 1era: GORA BORROKA FEMINISTA!
ARTIKULU HAU HONAKO HAUEK ERE IDATZI DUTE: Marina Sagastizabal, Saioa Iraola Urkiola, Irati Gonzalez Larena, Naia Torrealdai Mandaluniz, Miren Aranguren Etxarte, Rosa Iriarte Lase, Amaia Andrieu Sanz, Edur Epelde Pagola, Maider Gonzalez Perez, Hegoa Ugalde Villa, Alazne Beltran de Lubiano, Aiora Epelde Agirre, Jenofa Berhokoirigoin Hirigarai, Idoia Arraiza Zabalegi, Izaskun Guarrotxena Martinez
OHARRA: Kapitalismoa izendatzen dugunean, dominazio sistema patriarkalarekin eta kolonialistarekin duen artikulazioan ulertzen dugu.
Maiatzaren Lehenean, hiru eta mila aldiz errebelde
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik
Ordenatu
