Kartoizko oheak

Olinpiar jokoak hastekoak dira, gaur zazpi, Japonian. Gogoan dut, ez hain aspaldian, Grezian izan zirela. Arreta berezia eskaini nion urte hartan igeriketari: lehia bizia zegoen Michael Phelps eta Ian Thorperen artean. Hemen aitortzen ez dudan zerbait eta, oker ez banago, olerki bat ere apustu egin nuen orduko nire lagun batekin bigarrenaren alde. Oraindik idatzi ez dudana.

Aurten, nekez eskainiko diet jokoei orduko arreta. Nekez nahiago ahal izanen dut, gainera, orduan bezala, bertan, Tokion, egonen banintz, harmailetan, besteak beste, zuzeneko ikuslerik gabe jokatzea erabaki delako. Jainkoek ez dute bestela ahalbidetu. Ikuslerik ez egoteko azkenaldiko kirol ohitura eta asiar zuhurtzia nagusitu dira. Iaz bertan behera gelditu, atzeratu eta iazko data erakutsiko dute aurten Olinpiar Jokoek, agian gu guztioi gogoratzeko zertan galdu dugun urtea. Inor ez aurrean dutela aritzeak beste oharpen bat dakarkigu: ez gaudela gaurkorako uste bezain ongi.

Leitu dudanez, olinpiar villako oheak kartoizkoak izanen dira, atletek elkar ezagutzean sakon dezatela saihetsi nahian, horrek COVID-19aren hedapena ere saihetsiko duelakoan. Omenaldi bat, seguruenik, hilabeteotan kutsaduren aurka hartu diren neurri zentzugabeei.