Eraztun batekin hasi zen dena

Kontatutakoa kontatu du, nolabait. Eta ondo kontatu ere, errealitatearen eta fikzioaren muga askotan lauso horretan ibili baita dilindan Maddi Aiestaran (Beasain, Gipuzkoa, 2001), eta, harekin batera, irakurlea bera dilinda berean, lausoaren zalantzan. Nire motxilatik izeneko kronikak irabazi du aurten BERRIAren Bidaia eta Mendi Kroniken Lehiaketa. Nepalera egindako bidaia baten kronika da. Eta esan zitekeen egin gabeko bidaia baten kronika dela, baina esan liteke bidaiatzeko modu asko daudela ere. Bidaia erreal baten fikziozko kronika dela dio egileak. Aste honetan bertan jaso du saria, BERRIAren Andoaingo (Gipuzkoa) egoitzan. Felipe Uriarte Mendiak eta Herriak elkarteko kideak eta Martxelo Otamendi egunkariko zuzendariak eman diote txartela: Alpeetan, Cervino inguruan, zeharkaldi bat egiteko aukera.

[youtube]https://youtu.be/T8FVNoA8iWc[/youtube]

Eta eraztun batekin hasi zen dena. Aiestaranek berak azaldu du: « Badut hurbileko lagun bat, kontatu izan didana beti nola izan ziren behin bere gurasoak Nepalen. Eta lagun horrek badu amak handik ekarritako eraztun bat, eta esan liteke eraztun horretatik abiatutako istorioa dela».

Eraztunetik abiatuta, hain zuzen, bere hurbileko lagun bati idatzi eta kontatzen dio bidaia Aiestaranek. Xehetasun oro du zainduta:«Behin istorio erreal horretatik abiatua, fikziora jotzea erraza egin zait. Aipatzen ditut hango xehetasunak: arroz mota jakin bat, tokien izenak... kutsu errealago hori emateko».

Irabazleak, bera inoiz egon gabeko toki batera eramaten du irakurlea, maisuki. Baliatu ditu horretarako aipatutako lagunaren gurasoek utzitako argazkiak eta emandako argibideak, Annapurna mendiaren inguruetan balego bezala «sentitzeko» eta bere burua «kokatzeko». Onartu du, horregatik, nahi lukeela egin ariketa bat aurrerago: «Uste dut ni neroni ere nahiko erraz joan naizela inoiz zapaldu ez ditudan lurretara. Noizbait nahi nuke konparatu kronika hau nik bizitako zerbaitekin».

Kronikaren amaiera deskubritzeko asmorik gabe —ikusgai dago BERRIAren webguneko bilatzailean egilearen izena sartuta—, baina azken paragrafoan ematen ditu Aiestaranek ordura artekoaren gakoak. Efektu kolpe bat: istripu bat. «Ez daukat hurbileko bizipenik horren inguruan, baina badut istripuan hildako jendearekiko halako zera bat, fijazio moduko bat. Ez dut asko idatzi horri buruz, baina bai nahiko erraz jotzen dudala horretara. Azkar etortzen zaizkit horren inguruko gauzak burura. Hortik etorriko zitzaidan ziurrenik hau ere. Garbi neukan testuari bukaera ezohiko bat eman nahi niola; kutsu literario hori eman».

Ez da Aiestaranen idatziek lortzen duten lehen saria. Gazte mailako hainbat lehiaketatan nabarmendu da, baita bertsotan ere. Euskal Filologia ikasten ari da Gasteizen. 19 urte ditu orain. «18 urte bete arte izan dut aukera hainbat lehiaketatara aurkezteko. Orain, zailagoa egiten zait jarraitzea. Itsaso handiago batean sartzearen modukoa da. Baina asko idazten dut, eta horrelako lehiaketa ez hain profesionalak, ez dutenak eskatzen ia nobela bat idaztea, asko eskertzen ditut, eta badira idaztearen munduan gabiltzanon gazteontzat pizgarriak».

Alpeak ez dituela ezagutzen, eta bidaia horrek asko «emango» diola dio Aiestaranek. Ametsetako bidaiari buruz galdetuta, buruan askotan India izaten duela dio. Kronikaren zain hemen.