«Saskibaloiaren egunerokoari heltzeko energia ematen dit umeak»

Esan ohi da saskibaloi jokalari bat kantxatik kanpo pozik dagoenean antzeman egiten dela kantxan. Hala ari zaio gertatzen Claudia Cuic IDK-ko jokalariari (Satu Mare, Errumania, 1989). 2 urteko alabak, Cataleyak, ematen dio bizipoz hori. «Gaskako partiden ostean beti jaisten da aldagelara, eta guztioi ateratzen digu irribarre bat». Donostiako taldea ez da nahi zuen sasoia egiten ari, baina, urtarrilean iritsi zenetik Cuic, funtsezko jokalari bihurtu da.

Gironaren aurka galdu eta gero, ia aukerarik gabe geratu zarete titulurako kanporaketak jokatzeko. Nola dago taldea?

Asko zaildu zaigu aukera hori, baina, aukerak izaten jarraitzen dugun bitartean, borrokan segituko dugu. Taldeak zorte txarra izan du denboraldi honetan. Lesio mordoa izan zituen azaroan eta abendu inguruan, eta jokalariren batek taldea utzi zuen. Hori dela eta, jokalari aldaketa dezente egin behar izan zituzten. Ni horregatik iritsi nintzen. Halako egoerek beti dute eragina. Bestalde, partida dezente galdu ditugu puntu gutxiren aldearengatik, edo aurkariak iraulita. Horrek min ematen du. Horietatik bizpahiru irabazi izan bagenitu, gauzak oso bestelakoak izango ziren. Detaile txikietan huts egin dugu partidetako une erabakigarrietan: defentsa bat hobeto egitea, jaurtiketa argiago bat bilatzea... Pena da, baina lanean jarraituko dugu.

Zu urtarrilean iritsi zinen. Iragan denboraldian Turkian aritu zinen, eta aurretik Euskal Herrian ere aritua zinen jokatzen, Gernikan. Berehala onartu zenuen IDK-ren eskaintza?

Bost urtez aritu nintzen Turkian, eta oso gustura nengoen. Baina herrialdean egoera korapilatsua zen, eta handik irteteko ordua zela sentitu genuen. Zortea izan genuen, oso gogorra izan baita lurrikararekin gertatukoa.

Nolako esperientzia izaten ari da Donostiakoa?

Hiria, taldekideak eta klubeko jendea zoragarriak dira. Oso pozik, eroso eta lasai bizi gara hemen nire familiakoak eta ni: 2 urteko txikia, senarra, nire ama eta amaginarreba. Niretzat hori funtsezkoa da. Haur bat izanik, asko erreparatzen diot horri nire kirol ibilbidearen inguruan erabakiak hartzeko orduan. Lehen, ziurrenik ez nituen hainbeste hausnartzen, eta beste gauza batzuei begiratzen nien. Orain, kirol kontuak garrantzitsuak dira, baina baita ere familiaren egunerokoa.

Nola moldatzen zara eguneroko horretan?

Gogorra da. Apenas dut denborarik niretzat, eta atseden hartzeko. Ez naizenean entrenatzen ari, txikiarekin ematen dut denbora guztia. Pentsa, eguneko momenturik lasaienak niretzat entrenamenduak dira [barrez]. Gogoan dut duela gutxi bidaietako batetik itzuli ginela goizaldean, eta ohera sartu eta ordubetera jada txikia esna zegoela nirekin jolastu nahi zuela esanez. Hondartzara joan ginen, eta hantxe ibili ginen korrika. 22:00etan oraindik sekulako energia zeukan. Baina ederra da. Sekulako energia eta poza ematen dit saskibaloiaren egunerokoari heltzeko. Zoriontsu naiz, eta hori kantxan nabari da. Zenbakiak ikustea besterikez dago. Umea izan baino lehen nituenak baino hobeak dira. Fisikoki ere askoz hobeto nago; ez ditut lehen nituen tendoietako edo giharretako minak, adibidez. Kontuan hartu iaz hirugarren ebakuntza egin zidatela belaunean. Nabaritu dudan alde bakarra da orain ez dudala kantxatik kanpo taldekideekin egoteko hainbeste denborarik, umearekin nagoelako. Baina entrenamenduetan are gehiago laguntzen saiatzen naiz, gertu sentitu nazaten. Gainera, badakite zerbait behar badute hor nagoela.

Klubetik nolako erraztasunak ematen dizkizu?

Aipatu bezala, klubeko jendea zoragarria da. Erraztasun denak ematen dizkizute egunerokoan eroso egon zaitezen, eta horrek lasaitasun handia ematen dizu zure egunerokoa antolatzeko orduan. Denek izugarri maite dute txikia. Guztion haurra da. Partida amaitu eta berehala jaisten da kantxara, nirekin egotera eta jolastera. Eta galdu edo irabazi beti ateratzen digu irribarre bat bai niri eta bai taldekideei.

Oraindik ere badira klubak trabak jartzen dituztenak jokalariak ama izan daitezen. Hori kontuan hartuta, asko hausnartu zenuen erabakia?

Egia esan, ez. Nik garbi nuen ez niela uko egin nahi nire bi ametsei: ama eta goi mailako kirolari izateari. Amets batek ezin dizu bestea oztopatu. Biak dira bateragarriak, eta, zorionez, gero eta kirolari gehiago gara hori erakusten ari garenak. 31 urte nituen, eta guraso izateko garaia zela pentsatu genuen senarrak eta biok. Handik gutxira belauneko lotailu gurutzatua apurtua nuen. Gero, pandemia iritsi zen, eta liga guztiak eten ziren. Hilabetera haurdun nengoen. Artean Turkian jokatzen ari nintzen. Baina egoera ikusita, nahiago izan genuen etxera itzuli, Errumaniara.

Zer moduz haurdunaldiko hilabeteak?

Primeran. Haurra izan baino hiru aste lehenago arte entrenatzen aritu nintzen. Bete-betean nengoen osatze prozesuan. Prestatzaile fisiko eta suspertzaile batekin aritu nintzen lanean. Konfiantza handia eman zidaten. Gero eta gehiago garenez ama izateko urratsa egiten dugun jokalariak, prestatzaile fisikoek gero eta gehiago dakite gaiaren inguruan, eta horrek asko laguntzen digu. Prozesu guztian gogorrena izan zen jaio eta hilabete eta erdira COVID-19a harrapatu genuela. Beldurra pasatu nuen egun horietan.

Haurra izan eta zortzi hilabetera Tokioko Olinpiar Jokoetan zinen, 3x3ko selekzioarekin.

Hala da. Ia erditu arte entrenatzen aritu nintzenez, berehala itzuli ahal izan nintzen jokatzera. Kezka bakarra nuen: belaunak nola erantzungo zuen. Ondo erantzun zuenez, erditu eta bi hilabetera Errumaniako talde batean jokatzen aritu nintzen, Jokoetan parte hartzeko. Hautatzaileak deitu egin ninduen, eta Tokion egon nintzen, beste ametsetako bat betetzen.

COVID-19ari lotutako neurri murriztaileak direla eta, haurrak ezin izan ziren zuekin egon. Zer moduz moldatu zinen txikiarengandik urrun egonda?

Hautatzaileak deitu ninduenean, eskatu nion Errumanian egin behar genuen prestaketan txikia nirekin egon zedin, eta ez zidan trabarik jarri. Egun gutxi izan ziren Tokion, neurri murriztaileak tarteko ia lehiatu bezperan joan ginelako, eta parte hartzea amaitu eta segituan bueltatu ginelako etxera. Gainera, banekien haurra ondo zainduta zegoelako. Baina oso gogorra egin zitzaidan. Arreta osoa prestaketan jarri nuen, hain gogorra ez egiteko. Artean haurra oso txikia zen, eta ez zen jabetzen ez nengoela. Orain, ezingo nuke egin, bera jabetzen delako, eta etxetik joaten naizenean nire falta nabaritzen duelako.

Kirola eta amatasuna uztartzeko funtsezkoa izango zen etxekoen laguntza ere, ezta?

Bai, dudarik gabe. Aipatu bezala, senarraren, amaren eta amaginarrebaren laguntza daukat. Senarrak beti lagundu eta babestu nau nire kirol ibilbidean. Beti mugitu izan gara nik jokatu dudan herrialdeetara. Hori, soldata arrakala dela eta, oraindik ere ez da ohikoena. Izan ere, gizonezkoen soldatak handiagoak dira. Ondo ezagutzen du kirolaren mundua, eta hori funtsezkoa da.

Zer moduz Azu Muguruzarekin?

Oso gustura nago harekin. Asko eskatzen duen entrenatzailea da, baina, aldi berean, asko ematen dizu. Beti dago jokalariei entzuteko eta laguntzeko prest. Gainera, asko daki saskibaloiaz. Eta hori ikusita, jokalariok beti gaude gehiago emateko prest.

Puntuak sartzea da zure ezaugarri nagusia. Zer moduz daramazu ardura hori?

Ondo. Nik errespetu handia diot taldeetan dagoen hierarkiari. Denboraldi erdian iritsita, garbi nuen multzoa osatuta zegoela, eta horretara egokitu behar nuela. Taldean baziren puntu asko sartzen zituzten jokalariak: Maria [España], Marian [Coulibaly], Natalia [Rodriguez], Joy [Adams]... Beraz, hortik abiatuta nire ekarpena egiten saiatu naiz. Denen artean banatzen dugu ardura hori.

33 urte dituzu, gertu ikusten duzu erretiroa?

Ez dut horretan pentsatzen. Nahiago dut momentua bizi, eta entrenamendu eta partida bakoitzaz gozatu. Baina gutxienez beste denboraldi bat jarraitu nahiko nuke; esan bezala, sasoi onean nagoelako.

Donostian izatea nahiko zenuke?

Zergatik ez? Esan bezala, oso gustura nago hemen.

Errumaniako, Poloniako, Turkiako eta Espainiako ligetan jokatu duzu. Nongo saskibaloia duzu gustuen? Zein da zure ezaugarrietara hobekien egokitzen den saskibaloia?

Turkiakoa eta Espainiakoa. Turkian kalitate handia dago. Atzerritar gehienak WNBAn eta Euroligan jokatutakoak dira, eta haiekin jokatzen asko hobetzen eta ikasten da. Espainiako ligan, berriz, jokoa fisikoagoa da, gogorragoa, eta berdinduagoa. Parekotasuna handiagoa da taldeen artean. Turkian, berriz, badagoaldea goiko eta beheko taldeen artean.