Sustraiak eta hardcorea uztartuz

Kasualitate hutsez ezagutu dut Ella La Rabia Madrilgo taldea, hor nonbait euren berri irakurri eta izenak kuriositatea sortuta entzuten jarri nintzelako, reggaetona, ska edo black metala egiten zuten jakin gabe. Bada, post-hardcore estiloko oso talde interesgarri batekin egin dut topo, taldearen lehen diskoarekin. Gerora irakurri dut taldekideen jatorri kanariarrak bertako musika tradizionalaren kutsua eman ziela lehen diskoko abestietan, eta horrela jarraitu dutela ordutik, ikus-entzuleriaren zati bat bereganatu, eta argitaratu berri duten lan honetarako dezenteko ikusmina sortuz.

Aurreko lan hartatik jada lau urte pasatu dira, eta denbora izan dute osatu nahi zuten lana nolakoa izango den pentsatzeko, nabari den bezala, eta oso disko landu eta osoa sortu eta ekoitzi baitute, abesti bakoitzeko detaile guztiak zainduz. Huesos Al Mar, Voces Al Viento-ren hasieratik jada nabari da hori, gero Valenta eta MMXX-ekin etorriko den sarraskirako bidea prestatzen baitu. Metal doinuen gisakoak diren riff sendoak eta hardcorearen energiak, tarteka melodia eta argiari paso ematen die, entzulea KO uzten duen hasieraren ondoren. Eromenak aurrera jarraitzen du Yruene-rekin, segituan erakutsiz, ez dela geldituko, oraingo honetan, saxofoi eta guzti, eta amaieran sorpresaz guztiz aldatu, eta kubatar erritmoekin bukatzen da. Diskoari izena ematen dion Canción De Cuna Oceánica ere harritzeko modukoa da, aurrekoa baino formalagoa izanagatik. Kanaria irletako doinuak ageri dira, Tambara folklore taldearen perkusioekin hasi, eta abestuz jarraituz, banda osoarekin amaiera emanez. Santa † sentimentalagoa da, La Palman bizitako haurtzaroa kontatzen duena, baina gehiegi luzatu gabe, Ella La Rabia-n hortzak zorroztuta itzultzen dira, entzuleen lepo eta eztarriak proban jartzeko asmoz. Baina ordura arte bezala, atseden momentuak tartekatuz, Al Final Del Camino, Al Principio-n poesia errezitatzen honakoan, arnasa hartzen utziz, diskoaren azken trakaren aurretik.

Azken txanpa honetan, Cumbrenueva-rekin Ella La Rabia progresiboago batzuk nabaritu daitezke instrumentuak jotzeko daukaten teknika erakusteaz gain, erritmo pisutsuagoak ageri baitzaizkigu, eta Octubre, 2019-rekin era akustikon ixten dute diskoa, lana guztiz borobilduz. Ez da ohikoa musika estilo hauetan horren barrenera jo eta sustraiak horren nabarmen harro erakustea, eta Ella La Rabiak hori izugarri ongi uztartzea lortu du bigarren disko honetan. Nondik datozen, baina gaur egun zer diren ere bazterrean utzi gabe, gustuko dutena egin dute, eta ezin hobeto prestatu dute bai abestietako doinuen uztarketa eta bai ekoizpena. Zorteduna ni, horrelako talde bat sasoi betean dauden momentuan ezagutzeagatik!