Gozatzen duen taldea ez da inoiz hilko

Kaleak hamaika koloretako kamisetaz beteta, etxeetako leihoak banderolaz jantzita, txaranga eta festa giroa nonahi. Iritsi da arraunzaleontzat urteko zita preziatuena: Kontxako Bandera.

Izugarria izan da azken bi estropadetan uretaratu aurreko animoak hain gertutik jasotzea. Uretan ere, makina bat oihu aditzea. Eta batez ere, lehorreratzerakoan zaleen txalo zaparrada eta gertutasuna sentitzea. Behar genuen berriro ere horrelakoak bizitzea.

Berezia da estropada. Arraunlarion barruan sortzen duen emozioa azaltzea oso zaila da. Guztiok egon nahi dugu uretan estatxa askatzeko unean. Arraunlari gehienon ametsa da Kontxan arraun egitea. Zaila da horraino iristea, urte askotako lana bertara iristea lortzen denean. Are eta zailagoa bandera preziatuaren lehian egotea, pribilegio hutsa.

Ilusioz beterik iritsi naiz aurtengo iraileko zitara, eta ingurukoak ere halaxe ikusten ditut. Buruak klik eginda, geratzen den palada bakoitzarekin borrokatzeko gogoz. Baina, batez ere, egindako lan eta esfortzuarekin gozatzeko asmoz.

Esperientziak zeozer erakutsi badit, disfrutatu gabe gauzak lortzea askoz zailagoa dela izan da. Banderaren lehian aritu den taldeetako bat gara. Pribilegiatuak garela sentitzen dut. Gozatzera irtengo gara geratzen zaizkigun egunetan. Gozatzen duen taldea ez da inoiz hilko, eta halaxe sentitzen naiz ni, bizi-bizirik.