Izotzaren bueltan dantzan

Izotz pista batean «bizi» dela dio Euken Alberdi (Donostia, 2002) patinatzaile artistikoak. Han ematen ditu eguneko ordu gehienak, han ditu lagunak, eta izotzean sentitzen da gusturen. «Barrura sartzen naizenean, hegan egiteko gai naizela sentitzen dut. Nire bizitza da: ia denbora gehiago pasatzen dut patinen gainean oinez baino».

Denboraldi honetan igaro da gazte mailatik nagusira. «Jauzi handia» izan dela dio. Aurreko sasoian, gazte mailako Espainiako Txapelketa irabazi zuen, eta, aurten, nagusiekin lehiatu arren, podiumeko hirugarren koskara igo da. Haren hitzetan, «ezohikoa» da hark erdietsitakoa: «Jende dezente ari zen lehiatzen, eta ez da ohikoena behetik datorren batek podiumean amaitzea. Ez nuen espero, baina oso pozik nago egindako lanarekin».

Postu horrek AEBetara bidaiatzeko aukera eman zion, Unibertsitateen Arteko Munduko Txapelketara. Duela bi aste jokatu zen, New Yorkeko Lake Placid herrian. «Sekulako esperientzia» izan zen: «Parte hartu dudan gainontzeko nazioarteko txapelketen aldean, izotzezko modalitate guztiak zeuden. Kirolari pila bat ezagutzeko aukera izan dut, tokia ere ikusgarria zen... Onenak zeuden, et,a alde horretatik, pixka bat penatuta nago, finalera 24 onenak sartzen baitziren, eta 27. postuan amaitu bainuen. Baina, orokorrean, oso pozik nago egindako lanarekin».

Alberdi bezala, patinaje artistikoa bera ere kirol gaztea da. Donostiarraren ustetan, kasu berezi batzuk badira ere, 24 urte ingurura iristean ibiltzen da «ondoen» patinatzaile bat. Gauzak horrela, 2026ko Milan eta Cortina d'Ampezzoko (Italia) Neguko Olinpiar Jokoak ditu «begiz joak»: «Oraindik hiru urte falta dira, eta nork daki han lehiatzeko aukera izango dudan. Baina gustatuko litzaidake. Olinpiar Jokoetan parte hartzearekin egiten dut amets. Orain dudan ilusioa badut eta jarraitzen badut, uste dut kirol ibilbide polita egingo dudala».

Pausoz pauso

Orain izotz pistan oso gustura sentitu arren, beti ez da horrela izan. Donostiako Izotz Jauregiko pistan sartu zen lehen aldian, ez zuen ondo pasatu. «3 urterekin eraman ninduten gurasoek, etxetik oso gertu genuelako Izotz Jauregia. Gurasoek kontatu didatenez, negarrez hasi nintzen; gauza bakarra esaten nuen: joan egin nahi nuela. Hala, gurasoek ni hartu, eta ikastarotik atera ninduten».

Bi urte geroago egin zuten beste saiakera bat. Ahizpa gazteena patinatzera eraman zutela baliatu, eta Euken eraman zuten berekin berriro. Eta orduan bai, «aurrera» egin zuen, lehiatzen hasteraino: «8 urterekin, hainbat ikastaro eginda eta maila polita lortuta, ikasleei galdetu ziguten ea hockeya edo patinaje artistikoa egin nahi genuen. Ez dakit seguru zergatik, baina nik bigarrena aukeratu nuen; akaso, etxeko telebistan batzuetan hori jarria izaten genuelako».

Pixkana-pixkana, gora eta gora joan zen, eta 2019an, nazioarteko aurreneko txapelketan hartu zuen parte. Baina, hasi eta gutxira, pandemia iritsi zen: «Alarma egoera ezarri zutenean, ni Luxenburgon nengoen, txapelketa batean lehiatzeko prest. Gero, pandemiagatik, oso gutxitan lehiatu naiz. Serio hasi, aurreko sasoian hasi nintzen».

Pista gutxi

Donostian, etxe ondoan du izotz pista. Nahiz eta eraikina ondo egon, entrenatzeko ordu faltagatik eta ikasketengatik, erabaki zuen Bartzelonara mugitzea: «Donostiako Izotz Jauregia edozertarako dago prestatuta; ondo dago. Baina hockey klub bat dago, patinaje artistikoko bi, curlinga, ekitaldi komertzialak egin behar dira... Eta horrek asko murrizten du entrenatzeko aukera».

Bartzelonatik ere joan egin behar izan zuen, joan den irailean, izotz pista itxi baitzuten. «Udan beti ateratzen naiz kanpora, Espainian izotz pistak itxi egiten baitituzte. Bartzelonan irailean itxi zutena oso zaharkitua zegoelako itxi zuten, eta, esan digutenez, Bartzelonako Udalak gelditu egin du berria eraikitzeko proiektua. Oso gaizki dago han, hori baitzen zegoen pista bakarra».

Hartu beharreko guztia maletan sartu, eta Grenoblera joan zen (Frantzia). Han dabil orduz geroztik. Frantziara joatea eta Yoann Deslot entrenatzailearekin lan egitea «jauzia» izan dela dio patinatzaile donostiarrak: «Nazioartean lehiatzeko, kanpora joan beharra duzu entrenatzera. Nik orain entrenatzen dudan tokian, pista bat baino gehiago daukagu, jende gutxiko taldeak, entrenatzeko orduen aukera zabalagoa... Espainian, entrenatzea ez da erraza».

Euskal Herrian lau pista handi baino ez daude: Angelun (Lapurdi), Iruñean, Gasteizen eta Donostian. Laguntza behar duen kirol gutxitua da, eta, Alberdiren ustez, aurrera egin beharrean «atzera» egiten ari dira.