«Porrot egin behar dute laguntza jasotzeko?»

Idoia Altamirak aspaldi hazi zituen seme-alaba biologikoak, eta orain dela urte batzuk kide berri bat hartu zuten sendian: harreran hartu zuten orain 11 urte dituen mutiko bat. Jatorrizko familiak zaindu ezin, eta harrera etxebizitza batean zegoela hartu zuten, haur gehienek duten babes egoerarekin zerikusi urria duen ingurumari batetik. Eta ez da erraza. «Arazorik handienak eskolan ditugu. Haurraren garapena ez dator bat bere adin kronologikoarekin, baina hori ez dute aintzakotzat hartzen eskolan. Eta nekagarriena zera da: ikasturtez ikasturte istorio bera kontatu behar diedala irakasleei. Koordinazio falta ikusten duzu hor; talde batetik bestera ez dute informazioa pasatzen. Urtero, solasean hasi, eta adierazi behar dut: 'Aizue, baina badakizue haurrak balorazio bat egina duela bere garapenaren inguruan?'». Miguel Igeak eta emazteak ere harreran hartua dute ume bat: neska bat, Altamiraren harrera semearen arreba. «Zazpi hilabete zituenetik dago gurekin; orain 8 urte ditu». Eskolan nahi baino motelago antzeman izan ohi dute alaba haiek ere, baina eskola, zurrun: «Haren irakasleak esan zidan ikasle guztiekin eskakizun maila bera izan behar zuela: guzti-guztiekin. Ez zidan zirrikiturik utzi».

Haurrok babesgabetasun egoerak pairatutakoak direla gogorarazi dute gurasook, sarri emozioak dantzan izaten dituztela jatorrizko sendiarekiko loturari eusteko ahaleginetan —maiztasun jakin batekin bisitak izaten dituzte kasu gehienetan—, eta aparteko arta behar dutela. «Baina ikastetxeetan ez dago protokolo bat ikasleoi laguntzeko», azaldu du Igeak. «Larriena zera da: umeok aparteko laguntzaren bat jasotzea nahi bada, ikasturtea errepikatu behar dutela. Porrot egin behar dute laguntza jasotzeko? Prebentzioaz hitz egiten da horrenbeste, eta gero haurrekin atzeraka ari gara? Ez sinestekoa da», deitoratu du Altamirak. «Familiontzat etsigarria da».

Haurrok bizi behar dituzten egoera askoren zailtasun apartekoaz jabetzeko eskea egiten dute gurasook. «Esaten da: 'Harrera umea zure etxean dago'. Gezurra da hori; zure etxean dago, eta bisitetan, eta beste toki askotan». Eta emozioak bor-bor dituzte. Asteartetan ama biologikoarekin bisitak izaten ditu, esaterako, Altamiraren semeak, eta aztoratuta ikusten du sarri halakoen ostean eta aurretik. «Eta, noski, nik gero mezu elektronikoak jasotzen ditut eskolatik. 'Haurra gaizki portatu da'. Jakina, nik badakit bezperan zer gertatu den. Baina gauza horiek ez dira aintzat hartzen». Eta eskolako zailtasunek oraindik gehiago astuntzen dute emozio ilun horien karga.

Umeentzat mesedegarria delakoan, Altamiraren eta Igearen familiek badute noizbehinka elkartzeko joera. «Era horretan, elkarrekin egoteko modua dute anai-arrebek. Gainera, behin handituta, ez dakigu zer erabaki hartuko duten; gurekin jarraitu, jatorrizko sendiarengana jo... Elkarren berri izateko era izatea garrantzitsua da», adierazi du Altamirak. «Gainera, biziki maite dute elkar».

Eskariak

Beroa elkarteko kide dira bi familiak; babesa jasotzen dute bertan. Badituzte dudak. Esaterako, ez dakite nola eutsiko dieten gaur egun ama biologikoarekin egoteko astean behin egiten dituzten bisitei; izan ere, handitu ahala, umeen ardurek eta eginkizunek gero eta denbora gehiago eskatzen dute. «Eskolaz kanpoko jarduerak, azterketak eta antzekoak ugarituz doazen heinean, ez dakit nola egingo dugun», azaldu du Igearen emazteak —ez du izenik eman nahi—. Indartu ere egiten dira Beroan, harrera familien inguruan dagoen ezjakintasunaren ondorioz usu entzun behar izaten dituztenei erantzuteko. «Izan ere, hori da jendearen tema esateko umeak gure abizenak hartu behar dituela eta adoptatu egin behar dugula. Jende askok ez daki zer den harrera», adierazi du Igearen emazteak. Eske bat ere badu, lana eta familia bateratzeko zailtasunekin lotua: «Denbora asko eskatzen dute umeok. Aukera izan behar genuke Gizarte Segurantzan kotizatzeko modua ematen duten eszedentziak eta murrizketak eskatzeko».