Urteak pasatu dira azken greba orokorretik, baina hori ez da izan egoerak hobera egin duelako: prekaritatearen normalizazioan sakontzen ari den sistema kapitalista heteropatriarkala egiturazko krisia bizitzen ari da. Aberastasunaren birbanaketaren iruzurra agerian geratzen ari da, gizartearen %99aren kaltetan. Desberdintasun sozialak gero eta handiagoak dira, eta ezagunak zaizkigu miseriaren adibiderik gordinenak diren prekaritate egoerak. Gazteon soldatak %21 jaitsi dira, baina aberatsenen soldatak %10 igo dira; enplegua lortuta ere, gazte asko pobrezia mugaren azpitik bizi gara. Emantzipatzeko batez besteko adina 30 urte da, nahiz eta gehienok dezente lehenago nahiko genukeen (24 urterekin, ikerketen arabera); gure diru-sarreren %60tik gora bideratu behar izaten dugu etxebizitza ordaintzeko, esaterako. Horri guztiari gehitzen zaio lehiakortasunean oinarritutako harreman eredu kontsumista eta kapitalista. Arrazoiak, beraz, soberan ditugu bihar protesta egiteko. Gure miseriaren erantzuleak seinalatu eta Euskal Herrian bizitzearen aldeko aldarriz beteko ditugu kaleak.
Euskal oasian prekaritateari alfonbra gorria jartzen dioten horiek, patronala eta herritarren %1arekin lerratu dira berriro ere. Sabin Etxetik mugimendu sozialak eta langile borrokaren aurka esandakoek eta egindakoek argi uzten dute greba orokorrerako deialdia gai izan dela euskal burgesia urduritzeko eta jeltzaleen statu quoa zalantzan jartzeko. EAJ ez da sekula greba orokor baten alde egongo, prekaritatea banatu eta langileak esplotatzen dituenaren ordezkari politikoa delako. Espainolismoaren argudiaketa ere bere egin du EAJk, pentsiodunen mugimendua zatitzeko saiakerak eta Podemosen posizio politikoa hauspotzeko ahaleginak Teleberri saioaren eguneroko ogi izan dira azken asteetan.
Zorionez, Euskal Herrian —batzuek Andaluziatik hemengo agintarien hitzen aurka argi ikusten duten bezala— bada ehun sozial nahikoa antolatua eta hamaika aldarrikapenekin ulertzen duena borroka eremuak mila eta bat direla. EAJrekin aurrekontu-akordioa sinatzeak eta Espainian X gobernu egoteak ez du egiturazkoa den kapitalaren diktaduraren eta prekaritatearen normalizazioa ekidingo. Testuinguruak eskatzen du hemen eta han piztutako borroka sektorialak duintasunaren txapelpean kokatzea. Herri gisa ekitea; izan ere, hori da Podemosi gustatzen ez zaiona, Euskal Herrian sustraitutako mugimendu politiko eta sozialak erritmo eta aldarrikapen propioak izatea. Burujabetza da, finean, langile eta herri sektoreen askapen eta emantzipaziorako giltzarria.
Greba «politikoa» dela salatu dute, eta berau irain gisa erabili. Nola ez da, ba, greba bat ekintza politiko bat izango? Batzuek uste dute politika poltronan eserita garatzen den praktika dela. Demokrazia bera modu pribatiboan ulertzearen ondorioak direla uste dugu guk. Eredu neoliberala zalantzan jartzera datozen olatu sozialak politika egiten dute, eta, kasu honetan, borroka tresnarik eraginkorrena greba dela ulertu. Honela, azken urteetan ehuntzen eta elkarrekin borrokan aritu garen mugimendu eta aldarriak era kolektiboan borrokatzeko ezinbesteko tresna da. Mahai gainean kolpe bat eman, eta aurrera urrats garrantzitsu bat ematekoa. Greba komiteetatik hasi eta Gazte Aldarrikapen Taularen sorrera egitasmora, bat egiterako eta sistema beraren eraldaketarako indarrak batuko dituen mugimendu baten osaketan laguntzeko oinarria izatea nahiko genuke aukera hau.
Txinaurri lana, desburokratizazioa eta herritarren protagonismoa, elementu horien baturan dago greba orokorra arrakastatsu egingo duen formula. Bihar arte gazte, kalean egingo dugu bat eta kaleak egingo gaitu bat!
