Irribarre margotuaren atzean

John Wayne Gacy, «pailazo hiltzailea» ezizenez ezaguna, AEBetako historiako serieko hiltzailerik basatienetakoa izan zen. Gutxienez 33 gizon gazte bortxatu eta hil zituen 1972 eta 1978 bitartean, gehienak adingabeak; horietatik 26 bere etxeko soto ilunean lurperatu zituen.

Datu ikaragarri horiek telesailean azaltzen badira ere, ikusleak ez ditu hilketak bertatik bertara ikusiko, ezta biolentzia esplizituaren iruditeria ohikoa ere. Ryan Murphyk berriki estreinatu duen The Ed Gein Story-ren eta true crime generoko beste hainbat izenbururen kontrara, Devil in Disguise telesailak morboa saihesteko hautu zorrotza egingo du; biktimak jarriko ditu erdigunean, eta ez du hiltzailea erromantizatuko. Giza dramaren lurraldean sakonduko du, tragedia intimoetan eta egindako kaltearen benetako dimentsioan.

Zortzi ataletan zehar, biktimei eta euren familiei omenaldia egingo die telesailak: atal bakoitzean biktima baten (edo gehiagoren) istorioa azalduko du, eta amaieran haren izen-abizenak eta benetako irudiak eskainiko dizkio ikusleari.

Zuzendariak basakeria eszenak birsortzea saihesten du, ez du indarkeria erakargarri bihurtzen. Ikusleak ez ditu ekintza basatiak ikusiko, baizik eta horien ondorio emozionalen astuntasuna: familiengan utzitako hutsunea, sistemaren aldetik egon zen itsutasun mingarria eta aurreiritzi sozialek ikusezin bihurtu zuten gazteen zaurgarritasuna.

Protagonista ilunaren rolean Michael Chernus aktorea ariko da. Gacy kezkagarri bat eraikiko du, hain justu ez delako «munstroa izaten» saiatzen, gaizkiaren hutsalkeriara joko du: gizon traketsa, desatsegina, bere maskara sozialaren atzean ezkutatzen den izaki arrunt eta iluna. Maskara hori, ordea, maskara baino ez da; eta Chernusen jarreran, irribarre deserosoetan eta begirada hutsaletan agerian geratzen da hori.

Eszenaratzea funtzionala da, alarderik gabea, baina eraginkorra: tonu hotzak, grisak, gela estuak, eta esan gabekoaren presiopean desegiten direla diruditen aldiriko etxeak. Kamerak efektismoa saihesten du, baina baita neutraltasuna ere; behatu, itxaron eta pertsonaiei arnasa hartzen uzten die, tentsioa sotiltasunez eraikiz.

Sotiltasun horrek bikain funtzionatzen badu ere, zenbait ataletan erritmoa apur bat moteldu egiten da; muntatzea pixka bat laburtu balute, narrazioak arintasun apur bat irabaziko zukeen. Hala ere, erritmo horrek berak laguntzen du, neurri batean, telesailaren izaera isil eta neurritsuan.

Gacyk aurrera egitea ahalbidetu zuten gizartearen arrakalak ere salatzen ditu lanak. Zuzendariak kamera jarri besterik ez du egiten, baina inork jarri nahi izan ez zuen leku horretan jarriko du, eta garai hartako itsutasun kolektiboa nabarmenduko du.

Pailazo beldurgarriak

Coulrofobia pailazoenganako eta mimoenganako fobia edo beldur irrazionala da. Joker edo It filmeko Pennywise bezalako pertsonaiek —BERRIAn agertu zen Welcome to Derry telesaila barne— «pailazo gaiztoaren» irudia are gehiago zabaldu dute. Bada, fantasiazko izu horien atzean inspirazio erreal bat dago: Stephen Kingek, Pennywise sortu zuenean, benetako kontakizun bat izan zuen oinarri, John Wayne Gacyren kasua, hain zuzen ere. Pailazo lanetan aritzen zen hiltzailearen irudia ez zen fikzioaren asmakizuna izan; errealitatean bertan zuen sustraia.