Garaipen gazi-gozoa lortu du Manuel Vallsek Asanblea Nazionalean. Hurrengo urteotan gastu publikoaren 50.000 milioi euroren murrizketa eragingo duen Egonkortasun Plana aldeko 265 botoekin eta aurkako 232rekin egin du aurrera. Baina bidean 41 sostengu galdu ditu lehen ministroak, horiek baitira abstentzioarekin planari arbuioa adierazi duten diputatu sozialistak. «Ezkerreko gehiengoa dago, baina abstentzio gehiegi dira», Bruno Le Roux PSko taldeko buruaren esanetan. Vallsek ez zuen etsipenik adierazi, eta botoaren garrantzia nabarmendu zuen: «Ekintza fundatzaile bat, Errepublikako presidentearen bost urteko agintaldiaren jarraipenerako garrantzitsua».
Bozketa berez sinbolikoa zen, Asanblea Nazionalaren erabakia ez baitzen loteslea. Baina bai, ordea, politikoki oso garrantzitsua, erakusten baituelako zein neurriraino dagoen ados PS Alderdi Sozialista Hollande-Valls bikoteak hurrengo bizpahiru urteotan aurrera atera nahi duen politika murriztailearen ildo nagusiarekin. 41 botoren ihesak ahuldu egin du gobernuaren gehiengoa, baina guztiz auzitan jarri gabe.
Vallsen erronka
Jokoan asko zuela ikusita, Vallsek gogor jokatu zuen, eta bozketaren emaitza bere gobernuaren geroari lotu zuen. «Arratsalde honetako botoak Frantziako Gobernuaren legitimitatea baldintzatzen du, gobernatzeko duen gaitasuna baina batez ere Frantziaren sinesgarritasuna».
Ezkerretik zein eskuinetik jaso dituen kritiken aurrean, erdian kokatu zuen Vallsek Egonkortasun Plana. «Batzuek diote motz geratzen dela; besteentzat, aitzitik, gogorregia da. Ni ziur nago ongi orekatuta eta banatuta dagoela, bidezkoa dela».
Kargua hartu zuenetik beste batzuetan bezala, Frantziako lehen ministroak gezurtatu egin zuen planak «Bruselarekin zerikusia» zuenik. «Frantzia herri handi bat da, bere finantza independentzia bermatu behar du, subiranotasuna; hau da, ezin du finantza merkatuen menpe egon, eta ezin dio inoiz zorraren zama hurrengo belaunaldien esku utzi». Edonola ere, ontzat hartu zuen EBren eskakizun nagusia, hau da, 2015 amaierarako Frantziaren defizit publikoa barne produktu gordinaren %3tik behera geratzea.
Erabaki horren lotsarik gabeko defentsa egin zuen Vallsek: «Bai, egin ditudan aukerak onartzen ditut; onartzen ditut koherentziaren eta ausardiaren aukerak direlako; onartzen ditut, hazkundearen eta enpleguaren aukerak direlako […] Onartzen ditut, beranduegi datozen etorkizuneko erreformak direlako; onartzen ditut, gure herrialdeak behar duen harrotasunaren eta baikortasunaren aukerak direlako».
Defizita gutxitzeko gastua txikitzea ezinbestekoa dela aldarrikatu zuen, zergak handitzeko aukerak bere bidea agortu duelakoan. «Munduko zerga maila handienetako bat izan arren, Frantziak ez du jakin izan bere zor publikoa kontrolatzen […] Defizita handitzea ez da, beraz, irtenbidea hazkundea edo erosteko ahalmena bilatzeko». Vallsek gogorarazi zuenez, urtero 45.000 milioi joaten dira Frantziaren zorra eta haren interesak ordaintzera, aurrekontuen bigarren diru-sail handiena.
Estatuaren kontuetatik aurreztu nahi dituen 50.000 milioi euroetatik zati handi bat (30.000 milioi inguru) joango da enpresei zergak eta gizarte kotizazioak jaistera (Erantzukizunaren Ituna), hartara errentagarriagoa izan eta langile gehiago kontrata ditzaten. Enpresek lan kostuetan aurrezten dutena «akziodunen dibidendoak edo buruzagien irabaziak» loditzeko balio ez dezaten bermea izateko eskatu zien diputatuei. Erantzukizunaren Ituna «patronalari egindako oparia» dela diotenei, langileei mesede egingo diela erantzun zien.
Oposizioaren poza
Oposizioak pozik hartu zuen bozketaren emaitza, Hollanderen inguruko gehiengoa zartatua ikusi duelako. «Benetako porrota da, arraildura bat gehiengoan», aldarrikatu zuen Christian Jacob UMPko buruzagiak. Ezkerreko Frontetik, berriz, txalotu egin zituzten abstentziora jo zuten sozialistak, haien ustez eskuinekoak diren politikekin hausteagatik. «Lehen aldiz V. Errepublikan, ezkerreko gehiengoko gobernuburu batek defendatu du eskuinak eta patronalak amestutako politika bat», ziurtatu zuen Olivier Dartigolles PCF alderdi komunistako bozeramaileak.
PSko kritikoek, berriz, «gobernuari bidalitako alertatzat» jo zuten abstentzioa, «aurrekontu eta zerga politikan aldaketa serioak egiteko ohartzat», Laurent Baumelek azaldu zuenez.
