Mobilizazioak eta grebak: non dago osasun publikoa?

Osasun Publikoaren higadura nabaria da. Esan diezaietela landa-eremuetan bizi direnei, mediku espezialistaren lehen kontsulta egiteko hilabeteak itxaroten dituztenei, migrazio-politikengatik baztertuta bizi direnei, egoitza batean lan egiteagatik eskumuturreko edo bizkarreko lesioren bat dutenei, egoera osasungaitzetan lan egiten dutenei edo bizi direnei, ekonomikoki okerrago daudenei, antsietateak itotzen dituenei. Behin-behinekotasunaren ehunekoa eskandalagarria da, Lehen Mailako Arretak ez du baliabide nahikorik bere prebentzio- eta komunitate-lana egin ahal izateko, langileak gainezka daude zerbitzu eta egoera jakin batzuetan,

Hori guztia ez da bat-batean gertatu: hainbat urtetako narriaduraren eta sektore pribatuaren aurrean apusturik egin ez izanaren emaitza da. Sektore pribatu horrek osasun-lur errentagarrienak parasitatzen ditu: itunak egitea, kanpora ateratzea, lankidetza publiko-pribatua, funtzionarioen aseguru-etxeak, farmainduboak... Gainera, itxura guztien arabera, Mutualitate Enpresen nahiak, diru publikoarekin finantzatuak, eremu politikotik onartzen zaizkie eta gero eta zentralitate handiagoa hartzen dute langileen osasunean, osasun-sistema bikoitz eta desorekatuaren mehatxua agertuz. Zoritxarrez, sindikalismotik ez gara maila berean egon hondamen horri aurre egiteko orduan. Ohiko joera, batasun eza eta inakzio kolektiboa izan dira. Horrela, erreklamazio indibidual eta judizialaren bidea orokortu egin da, askotan dinamika korporatibista osasungaitzetatik babestua, egoera zehatz eta pertsonal jakin batzuei erantzuteko modu bakar gisa.

Baina, azken asteotan, erantzun sindikal bateratuago bat izan dugu, berandu iritsi dena eta Medikuen Sindikatuaren greba insolidarioari uko egin diona. Sindikatu horrek, era berean, beste dinamika korporatibista batzuk bultzatu ditu Osasunbideko plantillan. Atzerapena eta helburuak lansariei eta profesionalei dagozkien alderdietara mugatzen ziren arren, LAB, SAE, UGT, ELA eta CCOOren arteko ekintza-unitatea aukera ona eta lehen urratsa zen erantzun kolektiboa zuzentzeko eta Osasunbideko plantillaren eta arretaren kalitatearen beharretara bideratzeko. Zoritxarrez, ekintza-batasun horren hauskortasuna oso goiz agertu da, eta zartatu egin da; eta, horrekin batera, Osasun Publikoaren defentsa eta eraldaketa giro baterantz aurrera egiteko edozein aukera. Eta hori ezin dugu onartu gainerako gizartearekin batera gure osasun-eredua nolakoa izatea nahi dugun birpentsatzen eta birdefinitzen saiatzen garen langileok, erdigunean pertsonak eta haien osasun- eta gaixotasun-prozesuak jarriz, eta ez onura pribatua edo korporatiboa.

Autokritikatik, sindikatuen eguneroko jardunean eta Administrazioarekin duten elkarrizketan, planteamendu horiek benetan defendatzeko deia egin nahi genuke. CGTk errealitate sindikal apala du, baina prest gaude gure hondar-alea osasunaren alde jartzeko, %100 publikoa, prebentiboagoa eta komunitarioagoa, Lehen Mailako Arretan, Landa Arretan eta Osasun Mentalean dauden gabeziei aurre egingo diena edo itxaron-zerrenden arazoa konponduko duena, Nafarroako ondorengo gobernuen kontinuismoari eusten dioten eta Osasun Arreta kaltetzen ari diren politikei buelta emanez, biztanleriaren kaltetan.

Gainera, profesional edo erabiltzaile bakoitza animatzen dugu gure osasunaren aldeko jarrera bera izatera, asko baita jokoan duguna. Osasuna!